Historia Tokugawy

Pierwsze ślady osadnictwa na terenie Archipelagu Tokugawa (列島徳川) odkryto już tysiąc lat p.n.e. Wtedy to też na wyspach Okagama i Shiriashi istniało zorganizowane państwo ludu Oihnoiów, którzy wyznawali prymitywne kulty animistyczne i szamanistyczne. Ich siedzibą był port Kayomo, dziś trzecie największe miasto Cesarstwa. Oihnoiowie byli ludem zbieraczy i łowców, nie znali praktycznie pojęcia rolnictwa na szeroką skalę. Władzę sprawowali tam obierani przez starszyznę wodzowie o dużych uprawnieniach. Lud ten najprawdopodobniej był rdzennym dla całego archipelagu, dlatego też w ciągu następnych pięciuset lat tubylcy przeszli ze zbieractwa do osiadłego trybu życia i podbili większość swych wysp. Nie zdołali jednak stworzyć trwałego, jednolitego organizmu państwowego, który najpewniej około roku 350 p.n.e rozpadł się na dziesiątki małych posiadłości zarządzanych przez lokalnych panów feudalnych, daimyō. Toczyli oni ze sobą nieustanne walki, co znacznie opóźniło rozwój całego archipelagu. Każdy z panów wywodził swe pochodzenie od kinihōru, wielkiego władcy plemiennego dawnych czasów i na podstawie tych więzów pokrewieństwa rościł sobie prawa do władania całym archipelagiem. Obraz gospodarczy tamtych czasów też był skomplikowany – najpotężniejsi daimyō z potężnych równin Shiriashi walczyli o kontrolę nad kopalniami w górzystych Minajima czy Fujima, zaś tamtejsi władcy pragnęli posiąść bogactwa pól Okagama. Można wręcz stwierdzić, że z czasem zamiast rozwijać się, kultura Oihnoiów zaczęła się cofać, regres powiększał się z każdym rokiem.

W takim stanie politycznego rozbicia zastała Archipelag inwazja. Przybysze zwali się Takegami i pochodzili z zachodu, ich pierwotna ojczyzna jest dziś zapomniana. Byli wyżsi, smaglejsi i stali na wyższym poziomie niż rdzenni mieszkańcy Tokugawy. Nadali oni tej krainie nazwę Krainy Ostatniego Brzegu (列島は最後の銀行の) . Uczeni tokugawscy wciąż spierają się, gdzie wylądowała pierwsza z dwóch flot inwazyjnych – czy w zatoce dziś tworzącej port w Yamato, czy nieopodal Kayomo. Ważne, że zdyscyplinowani, zbrojni w żelazo i konie przybysze szybko podbili skłóconych daimyō i przejęli rządy na pięciu najważniejszych spośród jedenastu wielkich wysp. Reszta panów Oihnoiów, przerażona tym potężnym wrogiem zbrojnym w przeklętą broń, szybko zjednoczyła się pod wodzą ostatniego oihnoickiego kinihōru, Kawaki. Wielka bitwa rozegrała się na równinach nieopodal dzisiejszego Yamato. Rdzenni mieszkańcy wysp zostali rozbici, a druga flota która wylądowała kilka dni po bitwie zajęła resztę spośród niepodbitych wysp Tokugawy. Zwycięski wódz, pogromca Oihnoiów Kōshō przyjął tytuł kamike, Cesarza, pierwszego z dynastii Kanamitsu. Założył on miasto w Yamato i rozciągnął władzę na cały Archipelag, podporządkowując sobie rdzennych Oihnoiów.

Władza dynastii Kanamitsu trwała niewiele ponad półtora wieku, ale odcisnęła na Tokugawie niezmywalny ślad. To właśnie w tym okresie najeźdźcy Takega licznie rozproszyli się po wyspach, kolonizując nawet te niewielkie, dotychczas niezamieszkane kawałki skał na morzu pomiędzy jedenastoma największymi wyspami. Bardzo szybko, bo już za rządów wnuka Kōshō Cesarza Mimatsuhiko, ustanowiony został dziedziczny tytuł sioguna, wpierw wojskowy a potem całkowicie rządowy. Przetrzebieni podczas inwazji oihnoiccy daimyō nie mogli skutecznie sprawować władzy nad swymi ziemiami jak było to do tej pory, więc Cesarz nadał tytuły panów feudalnych swym najwierniejszym i najpotężniejszym stronnikom, którzy z czasem zastąpili wymierającą, tubylczą arystokrację. W czasie panowania Cesarza Tarasihiko miał miejsce ostatni wielki bunt Oihnoiów, w czasie którego prawie zdobyto Yamato. Wtedy też zdarzyło się coś nieoczekiwanego – syn Cesarza, Makumoto, zakochał się w Oihnoice z Kayomo, którą wbrew woli ojca poślubił. Elity dworskie wielokrotnie próbowały doprowadzić, często na rozkaz Cesarza, do zamordowania młodej małżonki a potem następcy tronu. Tego jednak wydawało się chronić szczęście, gdyż każdy zamach był wykrywany a jego sprawcy – zabijani za zdradę ojczyzny. Makumoto zdobył sobie miłość prostego ludu który w większości nadal był pochodzenie oihnoickiego, dlatego też gdy Tarasihiko zmarł a tron przejął jego syn, wybuchło powstanie Takegów na południu kraju. Młodemu, niedoświadczonemu Cesarzowi-idealiście nie udało się go stłumić, dlatego w roku 46 p.n.e. powstało drugie państwo tokugawskie ze stolicą w małym dotychczas miasteczku Nakin. Był to jednak dopiero początek kłopotów. Dzieci zrodzone ze związku z oihnoicką branką okazały się wdać w matkę, dlatego gdy Makumoto zmarł, władzę w kraju znów przejęli Oihnoiowie. Najstarszy syn Makumoto Shikimara został wtedy zamordowany przez brata, który przyjął tytuł Cesarza i najwyższego wodza, dając początek dynastii Makino.

Makino, zwani „Tubylczą Dynastią”, sprawowali władzę jedynie w większej części pierwotnego Cesarstwa. Za ich rządów w siłę urośli daimyō, osłabiono za to pozycję sioguna który w odpowiedzi na to zerwał z cesarstwem i zbiegł na południe, gdzie okrzepło już Księstwo Kanamitsu, nazwane tak na cześć wymarłej dynastii. O dziwo, buntów w cesarstwie nie podnosili Takegowie, którzy bardzo wiele przejęli z oihnoickich zwyczajów. Keikō, pierwszy cesarz Makino, okazał się być słabym władcą, za którego rządów rozpanoszyli się panowie feudalni i podupadła władza centralna. Błędem okazało się przeniesienie stolicy do Kayomo na północy, co sprawiło, dotychczas uprzywilejowana ludność Yamoto zbuntowała się i za rządów trzeciego Cesarza Makino, Yutanari, przeszła na stronę południa. Pomimo nędzy gospodarczej i stałego stanu napięcia w epoce Makino, w tym właśnie czasie w rozkwit weszła kultura Tokugawy. Za czasów Cesarza Ōi i Księcia Anamari zatarły się różnice między Takegami i Oihnoiami, które pozostały żywe tylko wśród daimyō i na dworze cesarskim. W tych czasach, kiedy samowola potężnych panów była już bardzo wielka, wytworzyła się kultura samurajska, na która decydowali się najmłodsi synowie panów, nie mających szansy na objęcie majątku. Unikalna kultura tych wojowników szybko przeniknęła do Kanamitsu gdzie zyskała szerokie uznanie. Większość wojskowych była w tamtym czasie samurajami, sam Cesarz Ōtomo pobierał nauki u najsłynniejszego samuraja w dziejach, Iesua Datehoru. Narastający marazm i kryzys władzy w Cesarstwie był jednak potężny, zwłaszcza za rządów tzw. Cesarzy-Filozofów (Cesarze Yohito i Atsuhira, w sumie czterdzieści lat), którzy skupiali się na studiach a władzę pozostawiali w ręku najsilniejszych daimyō. Nadzieję dał młody, energiczny Cesarz Sadami. Rozmiłowany w wojnie, w drugim roku rządów wraz z prywatną armią rozgromił siły daimyō na Fujima i splądrował ich posiadłości wywożąc stamtąd skarby o wartości tysięcy kobanów. Założył dziesiątki nowych przedsiębiorstw, szkół i kopalni. Nadzorował unowocześniania armii Cesarstwa. Pod koniec swego panowania odebrał Księstwu utracone wcześniej regiony wokół Yamoto. Niestety, w bardzo młodym wieku zmarł, nie pozostawiając potomstwa.

Rozwinięte i zabezpieczone Cesarstwo zostało bez Cesarza. Był to precedens który wcześniej nie miał miejsca. Żadni, nawet najpotężniejsi daimyō nie ośmielili się aspirować do tytułu cesarskiego. Państwo trwało w niepewności przez kilka miesięcy, póki młody książę Kanamitsu, Asahito Tokugawa, nie wjechał do Kayomo na czele swej armii i na zasadzie następstwa ogłosił się Cesarzem. Zdezorientowani daimyō ulegli jego woli. Był młody, inteligentny i energiczny, bardzo podobny do niedawno zmarłego władcy. Dwa tygodnie po koronacji połączono Cesarstwo i Księstwo, restaurując Zjednoczone Cesarstwo Tokugawy. Tak na tronie zasiadła dynastia, która miała panować przez następne dwa tysiące lat aż do dziś…

Po jakimś czasie w Cesarstwie pojawiły się siły określające się "demokratami", których działalność doprowadziła do rozpadu Imperium i pogrążenia się przez nie w chaosie.

Na szczęście wkrótce nowy shogun, pan Okada Hatoyama, wybrany na to miejsce po opłakiwanej śmierci swego poprzednika, który zginął osłaniając ewakuację Jego Cesarskiej Wysokości, wraz z niewielką grupą samurajów lojalnych wobec Cesarza i gotowych poświęcić swoje życie w imię Sprawy odbił Największą z wysp Imperium i przywrócił legalną władzę.

Dla Cesarstwa nadeszły jednak mroczne czasy. Kraj pogrążony jest w chaosie, pozostałe wyspy są plądrowane przez bandytów różnego autoramentu, niektóre są wciąż pod władaniem rebeliantów.