Bialeński Program Kosmiczny

Bialeński Program Kosmiczny (BPK) - powstał oficjalnie 5 września 2014, w chwili opublikowania ustawy o utworzeniu Bialeńskiego Programu Kosmicznego. Jednak jego początki należy datować na 3 marca 2014, kiedy to powstała Bialeńska Agencja Kosmiczna. Wtedy to zaczęto budowę zarówno kosmodromu (na północnym krańcu Wyspy Bialeńskiej), jak i zawarto porozumienie z Zakładami Lotniczymi Razor Air Tech - Bialenia na budowę pierwszej rakiety nośnej dla BAK.

Mikronacyjny Układ Słoneczny zbadany przez BPK

Początki

Pierwszy start rakiety nośnej z Kosmodromu BAK odbył się w dniu 21 marca 2014 czyli w dzień bialeńskiego narodowego święta - Święta Powstania Marcowego. Był to jeszcze lot bezzałogowy, którego zadaniem było osiągnięcie niskiej orbity Pollinu (LPO) i przetestowanie możliwości przyszłych lotów załogowych. Zadanie to zostało zrealizowane za pomocą rakiety nośnej Neptun-1, która wyniosła na LPO zasobnik z aparaturą badawczą.

Po tym pierwszym udanym locie nastąpił rozwój większych rakiet nośnych typu Herkules (w różnych odmianach), za pomocą których wyniesiono sondy do badania przestrzeni kosmicznej układu planetarnego oraz rozpoczęto loty załogowe na orbitę Pollinu.

Zadaniem misji sond wyruszających w przestrzeń v-kosmosu było zbadanie i opisanie naszego układu planetarnego, o którym wtedy niewiele wiedziano. Dane zawarte w Micropedii były nader skromne... w zasadzie były to tylko pobieżne informacje o wcześniejszych odkryciach innych mikronacji. Należało to zweryfikować (choć od początku założeniem programu było uszanowania wcześniejszych i opisanych odkryć mikronautów), a przede wszystkim uzupełnić własnymi badaniami, których celem było dogłębne poznanie naszego układu planetarnego.

Misje

Na zbadanie układu wyruszyły trzy misje sond bezzałogowych:

- Misja BSB-1, w której sonda skierowała się ku znanemu z nazwy gazowemu gigantowi Belgraida, a następnie po zbadaniu tej planety i jej księżyców skierowana została na peryferie układu, gdzie odkryła ostatnią (dotychczas znaną) planetę nazwaną Mortuus.

- Misja BSB-2, która wyruszyła w kierunku znanych już wtedy Czerwonej Planety i planety Cidaris, a następnie w kierunku drugiego po Belgraidzie gazowemu gigantowi (o którym wówczas wiedziano tylko, że podobno istnieje), a który po zbadaniu otrzymał nazwę Gigas.

Bezzałogowa Sonda Badawcza Trzecia (BSB-3)

- Misja BSB-3, w której sonda została skierowana ku V-Słońcu i odkryła nieznaną dotychczas wulkaniczna planetę nazwaną w związku z tym Vulcanem.

Efektem badań tych trzech sond było opracowanie mapy Mikronacyjnego Układu Słonecznego, wraz z opisami oraz zdjęciami planet i księżyców krążących po ich orbitach.

Stacja orbitalna

Równocześnie na orbitę Pollinu startowały misje załogowe FENIKS-2 i FENIKS-3, które miały na celu przygotowania do budowy bialeńskiej stacji kosmicznej na orbicie Pollinu. Budowa Bialeńskiej Stacji Kosmicznej rozpoczęła się 16 września 2014, a jej budowie wzięły udział załogi misji FENIKS-3. Stacja została ukończona w dniu 26 września 2014, co zresztą zbiegło się z pierwszym lotem samolotu kosmicznego USK-1 Hermes, który wystartował 25 września i zadokował do ukończonej stacji kosmicznej w dniu następnym.

Bialeńska Stacja Kosmiczna - opis

1. Sekcja główna - "rdzeń stacji"
2. Poziom techniczny
3. Sekcja mieszkalna
4. Sekcja dowodzenia i komunikacji
5. Sekcje naukowe
6. Sekcje naukowe
7. Sekcje gospodarcze
8. Sekcje obsługi statków kosmicznych
9. Sekcja dokowania

A. W sekcji mieszkalnej znajdują się trzy moduły połączone szeregowo, w których znajduje zaplecze oraz urządzenia do podtrzymywania życia. Do każdego modułu są dołączone trzy moduły mieszkalne (razem 9), które zapewniają właściwe warunki życia dla łącznie 9 osób stałej załogi stacji. Każdy członek załogi dysponuje więc jednym modułem (zewnętrznej) o średnicy 4,8m i długości 7m - ma to zapewnić odpowiedni komfort podczas długotrwałego przebywania na orbicie.
B. Na szczycie stacji znajduje się moduł zasilania wraz z czterema zespołami paneli słonecznych.
C. Wszystkie cztery sekcje naukowe są zakończone modułem z kilkoma dokami zewnętrznymi, co umożliwi dalszą rozbudowę stacji w przyszłości.
D. W dolnej części stacji znajdują się moduły przystosowane do dokowania statków kosmicznych - jeden z trzema dokami, a drugi z jednym. Docelowo do tego najniższego można będzie dokować duże statki kosmiczne, a moduł z trzema dokami posłuży do łączenia małych statków i wahadłowców.
E. Stacja kosmiczna posiada łącznie 5 modułów awaryjnych - jeden na końcu sekcji mieszkalnej i po dwa na końcach sekcji gospodarczych i obsługi statków kosmicznych. Są one nieco mniejsze od modułów zasadniczych stacji (4,8x7m) i mają wymiary 4,8x5,5m - posiadają integralne zbiorniki tlenu i urządzenia do podtrzymywania życia. W razie awarii gdy nie można dotrzeć do statków kosmicznych można je odłączyć (mają mały silnik manewrowy, który pozwala oddalić się od stacji kosmicznej) i zapewniają one możliwość przeżycia 3-4 osób na orbicie do czasu przybycia statku ewakuacyjnego (nie mają jednak zdolności do samodzielnego opuszczenia orbity i lądowania).
F. Do poziomu technicznego dołączona jest śluza pozwalająca na opuszczania stacji i wychodzenie w otwartą przestrzeń.
G. Stacja posiada duży zbiornik paliwa (ponad 200t), który został dostarczony za pomaca rakiety ZEUS-T i będzie służył do uzupełniania paliwa statkom kosmicznym operującym na orbicie, jak i udającym się w dalsze podróże.
H. Do poziomu technicznego zadokowany jest pojazd do prac orbitalnych, który wcześniej służył do montażu stacji, a obecnie może wykonywać różne prace orbitalne.
I. Feniks-2 zadokowany do dolnego doku stacji.
J. Feniks-3 zadokowany do górnego doku stacji.

Dalszy rozwój

Dalszy rozwój Bialeńskiego Programu Kosmicznego poszedł w kierunku załogowych statków kosmicznych zdolnych do podróżowania wewnątrz naszego układu planetarnego, jak również zdolnych do podróży pozaukładowych. Efektem była misja statku Eksplorator-1 na dokładniejsze zbadanie układu planetarnego oraz pozaukładowa misja na angielskojęzyczną Micrę (Eksplorator-2), gdzie ambasador Konstanty Jerzy Michalski nawiązał stosunki z obcojęzycznymi mikronautami.