Egvalland

Egvalland
Egvalland

Język(i) urzędowe	Polski i Winkulijski
Stolica	Kanugard
Ustrój polityczny	Republika
Głowa państwa	Prezydent Aris Kostas
Szef Rzadu	Prezydent Aris Kostas
Religia państwowa	brak
Uzyskanie niepodległości	7 lutego 2018 r. (jako Związek Winkulijski) 5 kwietnia 2019
Waluta	marka (ME)
Hymn państwowy	O Winkulio!
Kod samochodowy	brak
Domena internetowa	http://fnor-cba-pl/forum/forumdisplay.php?fid=184

Mapa Egvallandu z podziałem na dystrykty (zielony to Netopia zaś żółty Starowinkulia)

Egvalland (od 4 paź. 2019 r. Winkulijska Republika Egvallandu) — jedna z prowincji Federacji Nordackiej, która weszła w jej skład 7 kwietnia 2019 roku, jako Stany Zjednoczone Centrazji. Obejmuje tereny wcześniej zajmowane przez Związek Winkulijski.

Ustrój polityczny

Egvalland jest państwem unitarnym, w przeszłości wyjątek od tej reguły stanowiło Królestwo Netopii, które posiadało autonomię. Oprócz tego Egvalland dzielił się na Winkulię oraz Nową Winkulię, które zostały scalone w Komitat Starowinkulijski.

Do czerwca 2019 w Egvallandzie istniała tylko jedna organizacja polityczna - Unia Egvaliańska. Działała ona zgodnie z zasadą "jedności politycznej" i była jedyną reprezentacją narodu. Komitet Centralny UE wybierał Prezydenta, którego kadencja jest dożywotnia. Prezydent wybierał z kolei spośród członków UE członków Prezydium Rządowego. Wybór ten musiał zostać zaakceptowany przez KC Unii Egvaliańskiej.

Obecnie władze wykonawczą w Egvallandzie sprawuje Prezydent wybierany w powszechnych wyborach i tworzony przez niego rząd. Władze ustawodawczą natomiast sprawuje Izba Poselska złożona ze wszystkich zainteresowanych obywateli.

Prezydenci Egvallandu

Erik Otton von Hohenburg 8 kwietnia — 5 maja, 2019 27 dni

Aris Kostas 5 maja — 24 czerwca, 2019 50 dni

Erik Otton von Hohenburg (II) 24— 25 czerwca 2019 (tymczasowo) 1 dzień

Aris Kostas (II) 25 czerwca — 9 lipca 2019 14 dni

Erik Otton von Hohenburg (III) 9 — 10 lipca 2019 (tymczasowo) 1 dzień

Artur Kardacz von Hohenburg 10 lipca 2019 — 13 września 2019 r.

Erik Otton von Hohenburg (IV) 13 września 2019 r. — dalej sprawuje urząd

Historia

Historia przedinternetowa

W połowie XVIII stulecia terytorium dzisiejszego Egvallandu było podzielone pomiędzy Chanat Kugarski na północnym-zachodzie, Saracennę w części centralnej i wschodniej. Pomiędzy tymi dwoma największymi państwami na półwyspie rozwijało się kilkanaście maleńkich, plemiennych państewek zależnych od nich, do największych z nich należało islamskie Al-Aleman i chrześcijańska Winkulia. W 1751 roku, na terytoria Królestwa Winkulii przybył hasselandzki arystokrata i podróżnik, Gabriel v-hr von Hohenburg. Widząc rosnące niezadowolenie Winkulijczyków spowodowane rosnącym trybutem pobieranym przez Saraacenńskich suwerenów oraz słabnącą pozycją ich Państwa, postanowił on wesprzeć powstanie jakie wybuchło dwa lata później, aby po pewnym czasie stanąć na jego czele.

Powstańcom sprzyjał fakt, iż dobrze znali teren walki, który doskonale nadawał się do wojny pojazdowej. Dodatkowo Saraacenna nie mogła wysłać większej ilości wojsk przeciw powstańcom w związku z wybuchem wojny z Królestwem Samundy. Gabriel wykorzystał ten fakt i w szybkim czasie udało mu się stworzyć dobrze zorganizowaną armię, która podporządkowała sobie obszar prawie całej Północnej Hohenburgii (z wyjątkiem sprzymierzonego z nim Al-Aleman).

Sułtan Saraacenny wysłał dywizje wojska przeciwko żołnierzom Gabriela, jednak ci odparli atak co jedynie umocniło morale Winkulijczyków i popularność ich przywódcy. Dnia 14 lipca 1754 r. został koronowany na Króla Hohenburgii zwanej również "Wielką Winkulią". Podbudowany tym Gabriel postanowił najechać Saraacennę i po zaledwie 2 miesiącach walk zajął blisko połowę ówczesnej Saracenny, czyli tereny dzisiejszej Hohenburgii Południowej i planował włączyć je do swojego państwa, jednak plany te w ostateczności pokrzyzowała kontrofensywa Sułtana, która zmusiła Winkulijczyków do odwrotu.

W następnym roku pod naciskiem państw ościennych podpisano porozumienie na mocy, którego uznano Gabriela władcą tych ziem oraz przyznano mu tytuł Beja Hohenburgii. Po podpisaniu traktatu Gabriel rozpoczął budowę państwa na wzór tego co znał w swojej ojczyźnie, rozpoczął budowę twierdzy na terenie obecnych Centrowic, które uczynił stolicą swego państwa. Zreformował administrację oraz system podatkowy, dzięki unii celnej z Al-Aleman, kraj znacznie rozwinął się gospodarczo. Do kraju zaczęli napływać również misjonarze z Hasselandu oraz Muratyki.

Gabriel zmarł w 1774 roku pozostawiając dobrze prosperujące Państwo swemu synowi Dagobertowi. Założył tym samym Nordacką gałąź rodu von Hohenburg.

Dagobert I — panował w latach 1774—1801 jako Bej Hohenburgii, a następnie jako jej król w latach 1801—1813 (39 lat). Rozpoczął swoje panowanie w momencie śmierci swojego ojca Gabriela, w wieku zaledwie 25 lat. Jego rządy charakteryzowała aktywna polityka zagraniczna oraz próba zrzucenia zależności Hohenburgii do Saracenny oraz ekspansji terytorialnej kosztem Al-Aleman i w Saraacenny. W 1780 roku zacieśnił współpracę gospodarczą oraz potajemnie wojskową z Chanatem Kugarskim, który planował podporządkować sobie cały półwysep. W 1791 roku w Al-Aleman wybuchła wojna domowa po śmierci Sułtana Ahmeda I zwanego srogim o sukcesję po zmarłym władcy. Bej Dagobert von Hohenburg zdecydował się wówczas wesprzeć najmłodszego z synów Ahmeda. Po roku walk wojska Hohenburgii rozpoczęły de facto okupacje Al-Aleman, wypedzając pozostałych konkurentów do korony i ustanawiając Sułtanem swojego kandydata, który jednak nie miał nic do powiedzenia w sprawach własnego kraju. Państwo Dagoberta pozyskało w ten sposób dostęp do morza. W późniejszych latach Saracenna próbowała wyprzeć Winkulijczyków z Al-Aleman, jednak bezskutecznie. 1796 roku wybuchła tzw. II wojna winkulijska spowodowana wzajemnymi roszczeniami Saracenny i Hohenburgii, zaś za pretekst do wypowiedzenia wojny stronie Saraacenńskiej posłużyła potyczka jaką stoczyły ze sobą armie obydwu państw na granicy w miejscowości Sza-am. W ciągu trwającej aż trzy lata wojny obie strony odniosły poważne straty liczone w dziesiątkach tysięcy, jednak dzięki kugarskiemu wsparciu, Dagobertowi udało się odeprzeć atak, a nawet podobnie jak, jego ojcu zdobyć ówcześnie największy port w tej części Nordaty — Nadmorzec. W 1799 roku podpisano zawieszenie broni, a następnie traktat pokojowy dwa lata później, na mocy którego wojska Hohenburgii wycofały się na północ, w zamian jednak Saracenna uznała zwierzchnictwo Hohenburgii nad Al-Aleman oraz formalnie uznały niepodległość kraju. Zachęcony tym sukcesem Dagobert koronował się w roku 1801 Królem "Winkulijczyków i Hohenburgii". Panowanie Jego Królewskiej Mości Dagoberta I charakteryzowało się licznymi niepokojami społecznymi związanymi z fatalną sytuacją ekonomiczną państwa, walką z rosnącym w siłe ruchem republikańskim oraz coraz silniejszą pozycją generalicji. W styczniu 1805 roku w Centrowicach rozpoczął się strajk środowisk rewolucyjnych i proletariackich przeciwko władzy absolutnej Króla, w odpowiedzi na to rząd zaczął strzelać do manifestantów, co ostatecznie zniszczyło opinie o władcy w kraju. Wydarzenie to zwane krwawym styczniem dało impuls do wybuchu rewolucji, która obieła znaczne połacie kraju. Król pragnąc złagodzić sytuację przystąpił do rozmów z przywódcami rewolucji. Na mocy porozumień zawartych w 1806 roku w Sehirji, w kraju wprowadzono monarchie konstytucyjną, w roku następnym powołany do życia został parlament zwany Izbą Poselską i w tym też roku Król mianował premierem pierwszego hohenburgijskiego rządu jednego z przywódców rewolucji 1805 roku — Daniela de Quoe. W 1810 roku Król po namowach generalicji zdecydował się niespodziewanie rozwiązać parlament i planował przejąć ponownie pełnię władzy nad krajem. Jednak w realizacji jego ambitnych zamierzeń przeszkodziła ciężka choroba na jaką zapadł. W 1811 roku niemal całkowicie wycofał się życia publicznego powołując na urząd premiera następcę tronu — bardzo liberalnego i lubianego w społeczeństwie Wielkiego Księcia Wilhelma, który nieco później został także regentem. Król Dagobert I dokonał żywota 21 grudnia 1813 roku w wieku 64 lat, wielu spośród jego podanych odetchnęło z ulgą na wieść o jego śmierci, jednak nikt nie śmiał negować jego osiągnięć chociażby w polityce zagranicznej. Do dziś jego postać sprawia historykom wiele problemów — jedni chcą widzieć w nim wielkiego wizjonera, twórcę nowej potęgi w regionie, a inni widzą w nim krwawego tyrana zatroskanego jedynie o siebie.

Winkulia

7 lutego 2018 roku, powstał Związek Winkulijski z pomysłu Szymona Uchastoka - byłego Prezydenta Batawii oraz II Rzeczpospolitej pochodzenia dreamlandzkiego . 11 lutego 2018 roku ogłoszono Akt Niepodległości Związku Winkulijskiego, a 13 lutego Dekret Najwyższy, który do ogłoszenia niepodległości miał unormować prawnie kraj. W kwietniu 2018 nowym Naczelnikiem został Aleksander van der Egval. Następnie kraj ten został podzielony pomiędzy UTN i Brodrię. Czołowi działacze ZW w tym Aleksander van der Egval udali się na emigrację do Królestwa Athos. 23 października 2018 r. Erik Otton von Hohenburg ogłosił secesje brodryjskiej części Winkuli i proklamował powstanie Wielkiego Księstwa Winkulii, którego też został Premierem. W styczniu 2019 roku WKW zostało włączone w skład Stanów Zjednoczonych Centrazji, które to zostały włączone do Federacji Nordackiej jako prowincja 5 kwietnia. SZC przyjęło nową nazwę Egvalland. 11 kwietnia do Egvallandu zostały przyłączone ziemię winkulijskie zajęte wcześniej przez UTN.

Rewolucja Egvaliańska

Dzień przed przyłączeniem Egvallandu do Federacji, wydana została książka autorstwa jednego z winkulijskich mężów stanu - Aleksandra van der Egvala, pt. "Państwo naszych marzeń". Książka ta przedstawiła wizję państwa, w którym pomimo działania kolektywnego, szanowana jest myśl jednostki. Wizja ta wywołała serię manifestacji, które żądały wprowadzenia w państwie ustroju opierającego się na zasadach nowej ideologii opartej na tej książce - egvalizmu.

W dzień po przyłączeniu do Federacji, do Groznyj przyleciał jeden z przywódców winkulijskich - Aris Kostas. W swoim przemówieniu użył terminu Rewolucja Egvaliańska - oznacza on proces, którego celem jest wprowadzenie idei przedstawionych w książce Egvala. Właśnie te przemówienie uznaje się za początek Rewolucji Egvaliańskiej.

Następnego dnia w Mauzoleum Aleksandra van der Egvala w Groznyj odbył się konwent wszystkich organizacji politycznych w Egvallandzie, gdzie zadecydowano o utworzeniu jednej organizacji politycznej, którą nazwano Unią Egvaliańską (UE). Chwilę później Prezydium Rządowe uchwaliło Ustawę Konstytucyjną o najwyższej reprezentacji Narodu Winkulijskiego, która ustanowiła wiodącą rolę Unii Egvaliańskiej w życiu państwa, jej Komitet Centralny będzie dokonywać wyboru Prezydenta, na dożywotnią kadencję.

Linki zewnętrzne

Forum Egvallandu — w miejsce gwiazdek należy wstawić kropki.

(nieaktualny) Dziennik Praw Stanów Zjednoczonych Centrazji i Egvallandu