Jodzia

Jodzia - tytularnie Miasto Wspaniałe Jodzia jest obecnie stolicą Maharadżatu Jodzi i największym miastem w całej Tirimudzii. Leży nad rzeką Śramdziwyn.

Historia

Jodzia jest jednym najstarszych miast w kraju. Jej historia sięga roku 1046r. p.n.e., kiedy to na terenie obecnego Maharadżatu Jodzi zaczęli się osiedlać ludzie. Miejsce na brzegu wielkiej rzeki Śramdziwyn było idealne do osiedlenia, nie tylko dzięki łatwemu dostępowi do pitnej wody. Wokół było mnóstwo zwierzyny, a drapieżników stosunkowo mało. Rzeka przynosiła też dodatkowe korzyści, w postaci żyznego mułu, który osadnicy wykorzystali do nawożenia pól uprawnych.

Pierwotnie osada miała charakter rolniczy i nie posiadała najprostszych nawet fortyfikacji. Mieszkańcy zajmowali się głównie uprawą ryżu i herbaty. Ok. roku 831 p.n.e. Jodzia stała się ważnym ośrodkiem handlowym, w którym przecinały się największe szlaki łączące wschód z zachodem. W tym czasie bardzo szybko rozwijała się odległa Ghandzia, która miała dostęp do olbrzymich złóż metali, w szczególności miedzi. Kupcy z Ghandzi, wyruszający w kierunku wschodnim zatrzymywali się w Jodzi bardzo często, co bardzo przyspieszało rozwój przyszłej stolicy.

Aby ułatwić handel na terenie Jodzi, ówczesny jej władca, Wandźjar I, wyznaczył spory plac na południowym pograniczu osady, który miał pełnić rolę targu. Uważa się, że właśnie wtedy Jodzia przerodziła się w miasto. Oprócz rolnictwa rozwinęły się wtedy m.in. tkactwo, kowalstwo i garncarstwo.

Wraz z intensywnym rozwojem zaczęło przybywać niebezpieczeństw. Karawany kupieckie zatrzymujące się w małym, nieufortyfikowanym mieście, były łatwym łupem dla wszelkiej maści zbirów, a także innych miast-państw. Z tego powodu Wandźjar I rozpoczął tworzenie silnych umocnień, najpierw wokół samego placu targowego, później wokół całej Jodzi. Na koniec postawił twierdzę na wzgórzu znajdującym się na płn.zachód od miasta. Pod koniec panowania Wandźjara, Jodzia stała się jednym z najsilniej ufortyfikowanych grodów w całym dorzeczu Śramdziwynu.

W roku 480 p.n.e. Jodzi podlegało już ponad 50% obecnego Maharadżatu Jodzi. W tym roku też państwo zostało nazwane Tirimudzia, a Jodzia stała się stolicą kraju.

Jeszcze przed tym, dla miasta zaczął się złoty wiek. Stare, szybko niszczejące drewniane zabudowania zastąpiono kamiennymi. Powstało wiele potężnych pałaców i świątyń. Wokół miasta wybudowano całą masę twierdz i warowni, mających uniemożliwić ewentualnemu przeciwnikowi przeprowadzenie bezpośredniego ataku na stolicę. Znacznie rozbudowano też tę pierwszą twierdzę, która od 474r. p.n.e. nazywana jest Szkarłatną Fortecą.

W pierwszym stuleciu p.n.e. Tirimudzia objęła już obszar podobny do dzisiejszego terytorium ale rozwój Jodzi został gwałtownie zahamowany. Coraz większe znaczenie zyskiwało natomiast portowe miasto Nabacia, które bardzo wzbogaciło się dzięki handlowi morskiemu. Ówczesny ćakrawartin, Acjutandanda VIII miał problem z zarządzaniem tak olbrzymim państwem dlatego postanowił zmienić system, z monarchii despotycznej na feudalną. Jodzia wciąż była stolicą kraju ale nie wpływała bezpośrednio na pozostałe regiony, co sprawiło, że znów wzrosła rola Ghandzi i Nabaci. Kolejni władcy nie panowali nad swoimi wasalami dlatego szybko wyodrębniły się trzy, słabo ze sobą powiązane maharadżaty ze stolicami w trzech wcześniej wymienionych miastach. Ostatni z władców niepodzielonej Tirimudzi, Rudradaman IV, dążył do ponownego scentralizowania kraju i aby zapanować nad maharadżami, zwierzchnictwo nad Ghandzią i Nabacią powierzył swoim synom. Po śmierci Rudradamana Jodzię odziedziczył najmłodszy z synów ćakrawartina. Trzy maharadżaty trwale się wtedy rozdzieliły i Jodzia była już jedynie stolicą jednego z nich. Przez cały okres rozbicia dzielnicowego trwały wojny między danymi maharadżami i rozwój kulturalny zszedł na drugi plan czego skutki Jodzia mocno odczuła. Wspaniałe pałace popadły w ruinę, a robotników wciąż wcielano do armi. Sytuacja zmieniła się dopiero za panowania poprzedniego władcy, Nadzienunty III, który to zredukował armię niemal o połowę i postanowił skupić się na rozwoju gospodarczym. Wkrótce po tym niedaleko Jodzi odkryto złoża złota i bardzo szybko rozpoczęto wydobycie. W ten sposób miasto znów wracało do czasów świetności, a po zjednoczeniu kraju przez Nadzienuntę znów stało się jego stolicą.