Przewrót sierpniowy w UTN

Przyczyny

Przewrót sierpniowy był bezpośrednim następstwem dziejącego się dokładnie miesiąc wcześniej, przewrotu lipcowego. Jednym z głównych powodów upadku przewrotu monarchistów były groźby ze strony Kaspara Waksmana. Miał on kluczowe znaczenie później, przy wybuchu przewrotu sierpniowego. Po jego odejściu z państwa, zniknął jeden z głównych problemów monarchistów, co wzbudziło niepokoje u części Unijczyków. Dominacja byłych zwolenników monarchii w rządach oraz czekające w sądzie rozprawy dotyczące przewrotu, które mogły usunąć z kraju najważniejszych działaczy i tym samym go zdestabilizować, doprowadziły do wybuchu kolejnego. Oficjalne powody wybuchu przewrotu sierpniowego zostały podane tutaj. Pojawiają się tam jeszcze takie powody, jak niespokojna sytuacja w Learven, czy brak balansu stronnictw w siłach zbrojnych.

Wybuch przewrotu

Za oficjalny początek przewrotu można uznać późne popołudnie 30 sierpnia 2018 roku, a dokładniej rozporządzenie postawienia w stan gotowości, skierowane do policjantów w Opaczy. Już wtedy plotki o przewrocie pojawiały się wśród społeczności, ignorowane jednak przez polityków. W ich wyniku do raportu nie stawiły się wszystkie jednostki, jak widać słusznie. Zaraz potem wydany został rozkaz masowych aresztów na politykach, wyrażających poparcie dla monarchii Wolferina. W międzyczasie miejsce miały płomienne przemowy Henryka Wespucciego, do ludu Volkianu. Wespucci nie poprzestał na słowach i zaraz potem wydał oficjalny rozkaz dla Volkiańskiej Armii Ludowej. Żołnierze mieli zostać przetransportowani przez volkiańskie siły powietrzne oraz unijną marynarkę wojenną, której admirał był jednym z głównych wykonawców przewrotu. Poza kilkoma zbuntowanymi okrętami, transport odbył się bez żadnych problemów i armia Volkianu bezpiecznie wylądowała w Muratyce. Zaczęli razem z policją zajmować coraz to większe połacie terenów, nie spotykając większego oporu.

Przebieg

Działania VAL oraz policji pod dowództwem Jana Lubomirskiego-Dostojewskiego nie spotkały się z reakcją sił zbrojnych. Michael Wolferine pozostawał obojętny na działania przewrotowców, prowadząc żołnierzy dopiero pod sam koniec. Tymoteusz Alaéstre również nie podejmował żadnych działań, pozostawiając opór bez sił lądowych. Jakakolwiek reakcja zaszła dopiero w siłach powietrznych, które jednak nie zagroziły przebiegowi przewrotu. Wszystkie jednostki zaczęły wycofywać się w stronę Avacov, gdy już wiadomo było, że Wolferine nie zamierza zmobilizować armii. Kamilja de Harlin von Wespucci wygłosił w Gaudium przemowę, po której zapoczątkował fortyfikowanie miasta. Zaczęła tam się zbierać większość lojalistów, nie prowadząc jakiejkolwiek ofensywy. Tymczasem przewrotowcy zajęli już niemal całą Muratykę, napotykając na większą bitwę dopiero w okolicach Rathausio.

Bitwa pod Rathausio

Wynikłe 2 września 2018 roku w godzinach popołudniowych, starcie pomiędzy siłami przewrotowców pod dowództwem Jana Lubomirskiego-Dostojewskiego oraz Henryka Wespucciego, a lojalistów pod dowództwem Michaela Wolferina (początkowo nieoficjalnie Leszka Roskoharda). Lojaliści w liczbie 36 375 żołnierzy, 119 czołgów i 25 artylerii stanęli naprzeciwko 65 000 żołnierzy volkiańskiej armii, 107 czołgom, 51 artylerii oraz 106 pojazdom transportu. Przez pierwsze chwile bitwy, gdy miejsce miało stawianie obrony nieoficjalnie dowodził Leszek Roskohard. Szybko jednak wrócił oficjalny dowódca, który ustawił armie w kompletnie inny sposób. Ostatecznie obrońcy utworzyli okrąg wokół miasta, chcąc polegać na okopach. Wraz ze zbliżaniem się wrogiej im armii, obrońcy Rathausio coraz bardziej cofali się wgłąb miasta, naprędce tworząc kolejne okopy. W końcu doszło do pierwszych starć na przedmieściach stolicy Muratyki. Napastnikom udało rozbić się kilka pomniejszych grup obrońców, wkrótce jednak siły VAL weszły w walkę z większymi oddziałami.

Do największego starcia doszło w centrum miasta, pomiędzy 27 tysiącami żołnierzy i 50 czołgami, a 15 tysiącom i 45 czołgom. VAL dzięki przewadze liczebnej zaczęło po raz kolejny zdobywać przewagę w starciu. Fakt ten, jak i rozbicie kolejnych dwóch batalionów lojalistów na północy doprowadziło Michaela Wolferina do podjęcia decyzji o kapitulacji. Białe flagi wywieszono po południu 3 września, zaś sam dokument podpisano 6 września o 14:33 ręką Michaela Wolferina. Tą datę można uznać za oficjalny koniec przewrotu.

Koniec

Podpisanie przez Wolferina aktu kapitulacji ostatecznie zakończyło oficjalny sprzeciw rządu dla przewrotu i zapoczątkowało rządy Henryka Wespucciego, który objął stanowisko nowego, demokratycznego prezydenta. Wkrótce potem Gaudium zaczęło składać broń, wiedząc że dalsze stawianie oporu nie ma sensu. Przewrót zakończył się pełnym sukcesem, a w jego wyniku prezydentem został Henryk Wespucci, który wyznaczył kompletnie nową rade ministrów. Zmieniono skład parlamentu, przez co zasiadali w nim Kaspar Waksman, Ferdynand Dugosz, Erlich Mentz oraz Kamiljan Harlin. Zaraz potem ten ostatni w sposób legalny przejął władze w Learven, spełniając kolejny z celów przewrotowców. Sądzeni za winy w przewrocie lipcowym otrzymali uniewinnienie, tak jak uczestnicy sierpniowego. Niestety jednak kraj przez następne miesiące wciąż pozostawał niestabilny, między innymi przez zastój nowego prezydenta w reformowaniu i odbudowie Unii.