Meklemburgia-Schwerin

Meklemburgia-Schwerin, Wielkie Księstwo Meklemburgii-Schwerin - wielkie księstwo wchodzące w skład Cesarstwa Niemieckiego ze stolicą w Schwerinie.

Meklemburgia-Schwerin
Wielkie Księstwo Meklemburgii-Schwerin

Język(i) urzędowe	polski, niemiecki
Stolica	Schwerin
Ustrój polityczny	monarchia
Głowa państwa	Wielki książę na razie brak
Szef Rzadu	Premier brak
Religia państwowa	brak
Uzyskanie niepodległości	1 marca 2021 (1922) jako część Cesarstwa Niemieckiego (oficjalnie)
Waluta	marka niemiecka (DM)
Hymn państwowy	brak
Kod samochodowy	brak
Domena internetowa	{{{domena}}}

Historia

Pochodzenie nazwy

Nazwa Meklemburgia („Mikelenburg”) pojawia się po raz pierwszy w dokumencie z 995 roku. W tamtym czasie nawiązywał do słowiańskiego zamku Meklemburgia (Wiligrad) w dzisiejszej wsi Meklemburgia koło Wismaru i oznacza coś w rodzaju wielkiego zamku ( średnio-dolnoniemieckie „mikil” lub „miekel” = duży ). Nazwa została następnie przeniesiona na słowiańskich książąt Aborytów , a następnie na tereny, którymi rządzili.  W czasach nowożytnych używano potocznie Meklemburgii do opisania sumy wszystkich częściowych władców należących do dynastii.

Epoka kamienia, brązu i żelaza

Południowo-zachodnie wybrzeże Morza Bałtyckiego powstało dopiero między 10. a 8. tysiącleciem p.n.e. po zakończeniu ostatniego wielkiego zlodowacenia i cofnięciu się granicy lodowej. rzadko zaludniony przez arktycznych łowców-zbieraczy mezolitu . Jedno z najważniejszych znalezisk z okresu późnego paleolitu (10000 do 8000 pne) znajduje się prawdopodobnie na Büdneracker w Siggelkow koło Parchim. W mezolicie (8000 do 3000 pne) liczba miejsc, w których znaleziono narzędzia kamienne (siekiery, kilofy, skrobaki, wióry krzemienne) i narzędzia kościane w Meklemburgii, znacznie wzrosła i wiele innych. a. w Hohen Viechel, Tribsees, Plau, Neustadt-Glewe, Dobbertin.  W tym czasie ludzie musieli opuścić obszary przybrzeżne, ponieważ poziom wody w Morzu Bałtyckim gwałtownie wzrósł wraz z topnieniem lodowców.

Rybacy, zbieracze i zbieracze w późniejszej Meklemburgii rozpoczęli działalność około 3000 pne z wyraźnym opóźnieniem w porównaniu z obszarem środkowych Niemiec, produkowali żywność i osiedlali się. W Meklemburgii licznie przetrwały kamienne narzędzia i grobowce megalityczne, tzw. grobowce hune, pochodzące z neolitycznej kultury pucharów lejkowatych. Na początku późnego neolitu kultura pucharów lejkowatych została zastąpiona kulturą grobów pojedynczych, która należała do kultury ceramiki sznurowej. Kultowy rydwan z Peckatel (Groß Raden), około 1300–1100 p.n.e. BC, wypożyczony do Muzeum Moesgaard. Również epoka brązu - w Meklemburgii od około 1800 do 600 pne. - zaczął z wahaniem w regionie.  Handel musiał odgrywać coraz większą rolę, ponieważ podstawowe metale do produkcji narzędzi i broni musiały być importowane. Przedmioty metalowe, takie jak kultowy rydwan z Peckatel , sprowadzano z południowych niskich pasm górskich i dopiero we wczesnej epoce brązu rozwinął się osobny handel odlewniczy brązu . Klasy społeczne zróżnicowane w społeczeństwach, co przejawia się np. w królewskim grobowcu Seddina czy w budowie zamków.

Wraz z początkiem epoki żelaza kultura pucharów lejkowatych stała się kulturą Jastorf . Żelazo wprowadzono jako pierwsze, dopóki ludzie nie nauczyli się wytapiać rodzimej rudy darniowej . Ważnym cmentarzyskiem kultury jastorfskiej jest spalone cmentarzysko w Mühlen Eichsen na północny zachód od Schwerin . Pochowano tu około 5000 zmarłych od VI wieku p.n.e. do I wieku naszej ery.

Plemiona germańskie

Jeden z trzech kamiennych kręgów tzw. Boitiner Steintanz z czasów germańskich w Tarnowie Aż do ostatniego stulecia przed naszą erą z kultury Jastorf rozwinęły się plemiona germańskie : Longobardowie , Warnen , Semnonen i być może także Sasi . Na zachodzie należeli do grupy Niemców nad Łabą , na wschód od Warnowa do Niemców przy ujściu Odry . Importy rzymskie z tego okresu są dobrze udokumentowane archeologicznie.

Klaudiusz Ptolemeusz nazywa rzeki Chalusus, Suevus i Viadua  na wschód od punktu, w którym „wybrzeże zakrzywia się na wschód” (wewnętrzna Zatoka Lubeka ) – potem Wisła ( Wisła ). Na wschód od Sasów , którzy żyli „na szyi Półwyspu Cimbryjskiego”, siedzieli nad morzem Farodini od Chalusus do Suevus, a następnie Sidinians aż do Viadua . Dalej w głąb lądu od Łaby do Swewów zamieszkiwali Semnonenowie , jako pod-plemię Swebów, stamtąd do Wisły Burguntowie (Burgundowie). Viruni ( Ostrzegaj  ?) są wymieniani jako mały lud pomiędzy Sasami i Semnonami.

Od IV wieku ne związki plemienne brały udział w migracji ludów, prawdopodobnie z powodu pogorszenia się klimatu, i opuszczały wybrzeże Bałtyku w kierunku południowym. Pozornie słabo zaludniony obszar został zasiedlony przez emigrujących Słowian z około VII wieku .

Okres słowiański

Rekonstrukcja słowiańskiego zamku nizinnego w Groß Raden oraz źródła pisane z okolicznych kultur z końca VIII w. dostarczały informacji o emigrujących Słowianach .  Prawdopodobnie od połowy VII wieku  Słowianie osiedlili się w Meklemburgii, z której powstały plemienne stowarzyszenia Aborytów w zachodniej Meklemburgii i Wschodniej Holsztynie oraz Wilzen we wschodniej Meklemburgii i Pomorzu Zachodnim .  W X wieku na Wileńszczyźnie powstało plemię Lutici .

Aboryci początkowo składali się z dużej liczby małych plemion  , których przywódcy sprzymierzyli się z Karolem Wielkim przeciwko Sasom pod koniec VIII wieku , ale utrzymywali także kontakty w regionie skandynawskim. Począwszy od X wieku, wraz z Wagrianami w Ostholstein , Aborytami w węższym znaczeniu między Wismarem i Schwerinem oraz Kessinianami między Rostockiem a Güstrow , większe podplemiona stały się namacalne z nazwy. Podczas gdy sąsiednie plemiona słowiańskie zostały podbite przez cesarzy wschodnio-frankosko-saskich, Aboryci zapewnili sobie tożsamość etniczną i autonomię polityczną. Wraz z chrześcijańskimi Nakonidami reprezentowali jedną z najpotężniejszych dynastii słowiańskich tamtych czasów. Nakonidowie zamieszkiwali tytułową Meklemburgię w dzisiejszej wsi Meklemburgia , o której po raz pierwszy wzmiankował Otto III. z roku 995 jest wymieniony.  Imponujący mur ziemny do dziś świadczy o zamku wzniesionym w latach 780-840  Nakonid Gottschalkustanowił „nowoczesne” państwo terytorialne oparte na modelu skandynawsko-polskim w XI w., ale zginęło w 1066 r. w powstaniu szlachty pogańskiej. Po tym, jak jego syn Heinrich zdołał na początku XII wieku rozszerzyć panowanie Aborytów na Odrę i Szprewę , królestwo abodrytowe rozpadło się na dwie części , gdy jego następca Knud Lavard został zamordowany.

W zachodniej części z Wagrią i Połabią , po zimowej kampanii saskiego hrabiego Heinricha von Badewide w latach 1138/1139, rozwiązało się słowiańskie panowanie Przybisławia . Na wschodzie Niklot uznał zwierzchnictwo Lothara von Supplinburga . Po śmierci w 1137 r. rządził w Abdritenland jak król , ale w 1147 r. został wasalem księcia saskiego Henryka Lwa w trakcie krucjaty słowiańskiej . Wypełniając obowiązki wasala, Niklot zachował polityczną niezależność kraju Aborytów. Dopiero otwarty bunt Niklota przeciwko zakazowi kontynuowania wojny morskiej przeciwko Duńczykom doprowadził do karnej ekspedycji Henryka Lwa w 1160 roku i śmierci Niklota. Aby zabezpieczyć swe panowanie w Abodriteland, Henryk założył bazy saskie w Meklemburgii, Ilow , Schwerin , Quetzin i Malchow oraz nakazał odbudowę słowiańskiego zamku Schwerin. Próba osiedlenia kolonistów flamandzkich wokół Meklemburgii zakończyła się w 1164 r. śmiercią osadników i utratą zamku na rzecz syna Niklota Pribislawa . W 1167, po dalszych ciężkich walkach, Henryk Lew i Przybisław wyrównali. Książę Aborycki uznał zwierzchnictwo księcia saskiego iw zamian otrzymał Terra Obodritorum jako lenno . W rękach saskich pozostał tylko powiat Schwerin , nowo utworzony na południowym zachodzie .

Średniowieczna ekspansja kraju

Fazy ​​niemieckiego Ostsiedlung według Waltera Kuhn Od 1200 r. książęta słowiańscy sprowadzili do kraju kilka tysięcy niemieckich osadników z Westfalii , Dolnej Saksonii , Fryzji i Holsztynu .  Od drugiej połowy XII wieku niemieccy ministeriales , służący w służbie sądowej i administracyjnej, otrzymywali majątki jako lenna z zadaniem kolonizacji Meklemburgii i przeprojektowania ich zgodnie z ich doświadczeniem. Rolnicy otrzymali wolne od podatku Hufen jako lenno i osiedlili się z zachodu na wschód, zwłaszcza na obszarze ciężkich gleb na północ od północnego grzbietu brandenburskiego na terenach, które wcześniej były z wyjątkiem wysp przypominających osady Wend .były prawie lub całkowicie niezamieszkane. Osadnicy zbadali pola uprawne, ułożyli je w kopytach i wykarczowali gęste lasy bukowe z ciężkich gleb moren czołowych . Nazwy miejscowości kończące się na „-hagen” do dziś wskazują na te osady, ponieważ polany nosiły nazwę Hagen i często nosiły nazwisko osoby dominującej w społeczności oczyszczającej. Takie nazewnictwo można znaleźć w szczególności na szerszym obszarze Rostocku , jak np. w miejscowościach Diedrichshagen czy Lambrechtshagen .

Rolnictwo wśród plemion słowiańskich było mniej rozwinięte, przez wieki było uprawiane tylko z drewnianymi pługami i miało niskie plony, co nie prowadziło do bogactwa i potencjału podatkowego lub daniny dla ewentualnych panów feudalnych. Najważniejszym narzędziem dla nowych osadników stał się żelazny pług . Wraz z osadnikami niemieckimi wprowadzono gospodarkę trójpolową z zaawansowaną techniką rolniczą. Wsie były rozplanowane szeroko i zgodnie z planem. Do osady włączono słowiańskie części ludności. Na południowym zachodzie Meklemburgii i na RugiiPrzez pewien czas zachowały się większe zamknięte słowiańskie obszary osadnicze. Kupcy i rzemieślnicy napływali na wieś wraz z rolnikami. Nowe osady często znajdowały się obok starych osad słowiańskich. Wskazują na to do dziś takie nazwy, jak górny i dolny, niemiecki i wendyjski czy stary i nowy.

Po roku 1200 osadnictwo miało miejsce również na terenach podmokłych, zwłaszcza na Pojezierzu Meklemburskim iw głębi lądu. Wsie były rozplanowane na dużą skalę i zgodnie z planem: Angerdörfer z dużą przestrzenią między rzędami domów, przeważnie wydłużone lub prostokątne Anger i Gewannfluren . Nazwy miejscowości kończące się na -busch, -dorf, -feld, -heide, -hof, -krug, -wald(e), -mühlen, -berg, -burg, -kirchen, -ade lub -rode wskazują na te osiedla dzisiaj.

Ważnym atutem kulturowym, który przetrwał do dziś, był język dolnoniemiecki , który w Meklemburgii rozpowszechnił się wraz z osadnikami zarówno w formie westfalskiej, jak i północnej dolnosaksońskiej. W tym okresie (około 1219 r.) głowa byka pojawiła się po raz pierwszy jako meklemburskie zwierzę heraldyczne. Z 56 miast w Meklemburgii 45 zostało założonych w okresie kolonizacji.

Pierwszy podział Meklemburgii (1234)

Faza, w której Meklemburgia ukształtowała się i rozwinęła w niemieckie państwo terytorialne, trwała około dwóch i pół wieku między pierwszym podziałem głównego państwa meklemburskiego a czasami księcia Henryka IV (Grubego).

Po tym, jak Pribislawowi udało się zjednoczyć pod sobą wszystkie ziemie meklemburskie, z wyjątkiem powiatu Schwerin , po śmierci Henryka Borwina II (†1226) w 1234 r. nastąpiła pierwsza główna dywizja państwowa Meklemburgii . Powstały dominia (księstwa) Meklemburgii, Werle , Parchim-Richenberg i Rostock . Panowanie Parchima-Richenberga trwało tylko do 1256 roku. Pribislaw I von Parchim-Richenberg wszedł w konflikt z biskupem Rudolfem I Schwerin , który nałożył na Pribislawa zakaz cesarski i uzyskał zakaz papieski. Pribislaw został obalony, a kraj podzielono między jego braci i szwagra, hrabiów Schwerin . Rządy Rostocku były w stanie oprzeć się dążeniu do władzy Meklemburgii przy pomocy duńskiej do 1312 roku. Henryk II , znany jako Lew , zdołał zdobyć kraj w 1312 po nieudanej próbie w 1299. Po porozumieniu pokojowym z królem duńskim w 1323 r. otrzymał od niego w końcu władzę w Rostocku jako lenno.

12 sierpnia 1292 r. Henryk II poślubił Beatrix , córkę margrabiego brandenburskiego Albrechta III. , który był właścicielem dominium Stargardu . Po jego śmierci doszło do sporów spadkowych między Henrykiem II a margrabiami brandenburskimi. W rezultacie dali mu ziemię jako lenno na mocy traktatu wittmannsdorfskiego z 15 stycznia 1304 r. Po śmierci Beatrix w Wismarze w 1314 r. panujący margrabia brandenburski Waldemar uznał ziemię stargardzką za skończone lenno i chciał ją odzyskać. W 1315 r., podczas wojny margrabiów północnoniemieckich (1308–1317), zaatakował Meklemburgię. Jednak Waldemar i jego sojusznicy byli w stanie:Pokonany w bitwie pod Gransee w sierpniu 1316 roku i wydalony z kraju. Na mocy pokoju templińskiego z 25 listopada 1317 r. Henryk II otrzymał ostatecznie władzę w Stargardzie jako lenno brandenburskie.

Podczas bezkrólewia brandenburskiego (1319–1323) Henryk II brandenburski zdobył Prignitz oraz przejściowo i częściowo Uckermark . Z tych terenów musiał ponownie zrezygnować w 1325 roku. Wojna o sukcesję rumuńską po śmierci ostatniego ruskiego księcia Wizława zakończyła się bez zdobyczy terytorialnych. Po śmierci Heinricha w 1329 r. i kilkuletnim opiece i wspólnym rządzie (od 1336 r.), jego synowie Albrecht II i Jan I podzielili w 1352 r. swoje panowanie na (częściowe) księstwa stargardzkie i szwerińskie .

Ród meklemburski był w stanie wykorzystać zamieszki po wyginięciu Brandenburczyków Askańczyków do umocnienia swojej pozycji i uzyskania imperialnej natychmiastowości. W 1347 roku Albrecht i Johann otrzymali od króla Karola IV (późniejszego cesarza) rządy Stargardu , a w 1348 także Meklemburgii jako lenna cesarskie i odtąd byli książętami cesarskimi, a jednocześnie zostali wyniesieni do rangi książąt.

W 1358 r. Albrecht II nabył hrabstwo Schwerin , a książęta meklemburscy przenieśli swoją rezydencję z Meklemburgii koło Wismaru na wyspę zamkową w Schwerinie, na której później w drodze przebudowy wzniesiono zamek Schwerin .

Po kilku dywizjach panowanie Werle stawało się coraz mniej ważne. Dopiero w 1425 r. władza została ponownie zjednoczona pod rządami jednego regenta ( Wilhelm von Werle ). Kiedy zmarł w 1436 roku bez męskiego dziedzica, Werle dostał się do Księstwa Meklemburgii. Po śmierci ostatniego regenta części księstwa meklembursko-stargardzkiego Ulryka II w 1471 roku bez męskiego dziedzica, wszystkie ziemie przeszły pod panowanie Henryka Grubegow rękach jednego regenta i wszystkie części władców Meklemburgii, które istniały jako wewnętrzne struktury administracyjne aż do czasów nowożytnych, zostały zjednoczone. Do wspólnych sejmików wojewódzkich powołano wówczas wyodrębnione wcześniej majątki wojewódzkie. Zostało to zachowane również po późniejszych podziałach kraju.

Zewnętrznie nastąpiły zmiany w granicach państwowych między 1276 a 1375 rokiem. W 1276 roku Wesenberg stał się częścią Marka Brandenburskiego , jednak około 1300 roku rządy Stargardu przeszły w ręce rodu Meklemburgii. Miasto i kraj Grabow dostały się w ręce Meklemburgii w 1320 roku, a Dömitz przybył do Meklemburgii w 1375 roku.

Majątki państwowe w Meklemburgii powstawały od XIII wieku, kiedy to najpierw w pewnych sprawach zwołano rycerstwo, czyli całość lenników Meklemburgii (np. kuratela dla pomniejszych monarchów). Wieś , reprezentacja miasteczek wiejskich ( por. Landstadt w Meklemburgii ), sięga początków XIV wieku, kiedy to rycerstwo sprowadzało na swoje zgromadzenia przedstawicieli miast. Ponieważ skuteczne ściąganie podatków na cele państwowe, z których dochody pochodziły przede wszystkim z obrotów handlowych kupców miejskich oraz z zarobków wolnych mieszkańców miast, wymagało współdziałania miejskich organów podatkowych, wprowadzenie lub zmiana poszczególnych podatków podlega zatwierdzeniu przez parlament kraju związkowego Meklemburgii. Wysłani tam przedstawiciele reprezentowali wieś, rycerstwo, a od początku XV w. także prałaci , którzy razem tworzyli majątki ziemskie.  „Twoja dalsza formacja miała miejsce w ciągłej walce o władzę z władcami państwowymi”  Od zjednoczenia Meklemburgii pod panowaniem Henryka IV GrubegoW 1471 r. poszczególne stany trzech subwładztw: Meklemburgii (powiat meklemburski), Wenden ( powiat Wendischer ) i Stargardu ( powiat stargardzki ) coraz częściej gromadziły się we wspólnych sejmikach stanowych, zanim utworzyły unię w 1523 r.  wokół zbliżającego się odnowienia Rozbicie dynastyczne kraju przeciwdziała Albrechtowi VII .  Od tego czasu zjednoczone stany, zwane również związkiem państwowym, były spoiwem spajającym podrządy meklemburskie.

Prałaci byli przedstawicielami klasztorów i fundacji kolegialnych w kraju, które straciły na znaczeniu w toku reformacji. W 1549 r. prałaci zostali po raz ostatni powołani do parlamentu stanowego w 1552 r. i nie byli już uznawani za uprawnionych do sejmu. W 1572 roku trzy klasztory (odtąd znane jako klasztory państwowe Dobbertin , Machow i Ribnitz ) stały się klasztorami luterańskimi pod kierownictwem Ritter- und Landschaft.  Po opuszczeniu państwa przez prałatów rycerstwo i stany prowincjonalne tworzyły stany państwowe Meklemburgii. Od 1763 r. książęta w Schwerinie uznawali żydostwo wiejskie Meklemburgii-Schwerinjako zawodowa reprezentacja bez uprawnień ustawodawczych, ale z wewnętrzną autonomią, podczas gdy rycerz i krajobraz już odrzucili ich istnienie.

W późnym średniowieczu Meklemburgia znajdowała się w strefie wpływów Związku Hanzeatyckiego . Do potężnego sojuszu handlowego dołączyły meklemburskie miasta Rostock i Wismar . Do tego dochodziło zaangażowanie w politykę skandynawską, zwłaszcza za czasów księcia Albrechta II , jego syna Albrechta III. , przejściowo sprawował tron ​​szwedzki. W 1370 r., po drugiej wojnie Waldemarskiej , przewagę zdobyła Liga Hanzeatycka i zakończyła dominację Danii w regionie bałtyckim na mocy traktatu w Stralsundzie . W 1419 r. książęta Johann IV i Albrecht V z Meklemburgii oraz rada miasta hanzeatyckiego Rostock założyliUniwersytet w Rostocku jako pierwsza uczelnia w północnych Niemczech i całym regionie Morza Bałtyckiego .

Po zawarciu pokoju w Wittstock 12 kwietnia 1442 Meklemburgia ostatecznie straciła kontrolę nad Uckermark na rzecz Marka Brandenburskiego . Ponadto pokój ustanowił prawo Brandenburczyków do ewentualnej sukcesji w Meklemburgii w przypadku wyginięcia meklemburskiego rodu książęcego w linii męskiej zdolnej do objęcia tronu.

Wczesna nowoczesność

Pod koniec XV wieku zewnętrzne granice Meklemburgii zostały w dużej mierze ustalone, ale władcy Meklemburgii zdołali zdobyć dalsze terytorium aż do połowy XVII wieku. Nowe podziały państwa w 1520 r. ( porozumienie dynastii Neubrandenburg ), 1555 (porozumienie wspólnotowe z Wismaru) i od 1621 r. ( zmiany w Güstrower i umowa dziedziczenia) z kolei utworzyły dwa (częściowe) księstwa: Meklemburgia-Schwerin i Meklemburgia-Güstrow .

W 1523 dobra meklemburskie ( prałaci , rycerze , miasta) połączyły się w jedno ciało, które istniało do końca monarchii.  W 1572 r., w zamian za przejęcie długów książęcych, stany posiadały daleko idące przywileje, takie jak absolutne prawo do zatwierdzania podatków, potwierdzone w stornach Sternberger. W następnych dziesięcioleciach stany mogły mieć coraz więcej zapewnień książęcych, a tym samym rozszerzać swoją władzę kosztem centralnej władzy książęcej. Mimo, że majątki zapobiegały rozdrobnieniu Meklemburgii, są również jedną z przyczyn względnego zacofania kraju w następnych stuleciach.

W procesie profanacji gospodarza Sternberga w 1492 r. na stosie spalono 27 Żydów, po czym stopniowo wypędzono ich po całej Meklemburgii.

Reformacja

Od 1523 r . do Meklemburgii przeniknęła reformacja , którą kierowali głównie reformatorzy Joachim Slüter (Rostock) i Heinrich Never (Wismar). Tutaj dominował charakter luterański . Już w 1531 roku Rostock oficjalnie został protestantem. Jako zagorzały zwolennik protestantyzmu , Johann Albrecht I , w przeciwieństwie do swojego ojca Albrechta VII , prowadził zdecydowaną kampanię na rzecz wprowadzenia reformacji w swoim kraju. Otoczył się ludźmi o nastrojach protestanckich i mianował Gerda Omekendo luterańskiego kaznodziei dworskiego. Narysował starostę Dietrich v. Maltzan, który wcześnie wyznawał wiarę luterańską w szlachcie meklemburskiej, przybył na jego dwór, a także skłonił swojego wuja, Heinricha V. , do poparcia nowej wiary. W czerwcu 1549 r. Johann Albrecht I przeforsował doktrynę luterańską dla wszystkich stanów w Landtagu Sternberga. Został więc uznany przez wszystkie stany za religię narodową. Akt ten można uznać za prawo stanowe wprowadzające reformację w Meklemburgii.

Jednak Johann Albrecht I nie mógł zwrócić się przeciwko samemu cesarzowi Karolowi V , który chciał zapobiec cesarskiemu prawnemu uznaniu protestantyzmu i ograniczyć władzę cesarskich majątków w Świętym Cesarstwie Rzymskim i znajdował się w tym czasie u szczytu swojej potęgi. Dlatego Johann Albrecht I początkowo szukał sojuszu z innymi książętami północnych Niemiec. Już w lutym 1550 r. pozyskał margrabiego Johanna von Brandenburg-Küstrin , by zawrzeć sojusz obronny z księciem pruskim Albrechtem, z którą zaręczył się później zaręczył się z córką Anną Zofią .

22 maja 1551 r. zawarł potajemnie sojusz z innymi protestanckimi książętami północnych Niemiec w traktacie w Torgau . Traktat w Torgau stworzył ramy prawne dla powstania książąt przeciwko cesarzowi Karolowi V, w którym uczestniczył także Johann Albrecht I. Augsburski pokój religijny z 1555 r . zapewnił protestantom wolność wyznania, do którego dążyli, oraz niezależność niemieckich książąt cesarskich. Po powrocie z kampanii Johann Albrecht I uznał za swoje główne zadanie pełne wdrożenie reformacji. W 1552 r. skasował prawie wszystkie klasztory meklemburskie i włączył je do posiadłości książęcycha. Kościół stracił wówczas swoje wpływy. Przeprowadzał także wizytacje kościelne , zakładał protestanckie szkoły dla uczonych i szkoły podstawowe oraz mianował teologów protestanckich na Uniwersytet w Rostocku .

Drugi podział Meklemburgii (1621)

Po zjednoczeniu wszystkich części Meklemburgii od 1471 r. kraj został ponownie podzielony w 1621 r. W trakcie drugiego podziału głównego państwa Meklemburgii , zgodnie z porozumieniem dywizyjnym Fahrenholzera, powstały (częściowe) księstwa Meklemburgia-Schwerin i Meklemburgia-Güstrow. Podział ten istniał już, z pewnymi przerwami, po śmierci Henryka Grubego w 1477 r. i ponownie od 1520 r. (zgodnie z traktatem dynastii Neubrandenburg ), ale tylko w formie przydziału urzędów na wyłączną korzyść, podczas gdy ogólne sprawy państwowe pozostały wspólny.

Wojna trzydziestoletnia

Przyczyny zaangażowania Meklemburgii

Książęta meklemburscy początkowo starali się trzymać z dala od wojny trzydziestoletniej i zachować pokój w Meklemburgii poprzez ścisłą neutralność. Kiedy zbliżały się armie cesarskie i groziło przywrócenie katolicyzmu i cesarskiego absolutyzmu , dwaj książęta Adolf Friedrich von Schwerin i Johann Albrecht von Güstrow połączyli siły z Brunszwikiem , Pomorzem , Brandenburgią , wolnymi miastami i Holsztynem w 1625 r., pomimo cesarskich ostrzeżeń , pod rządami przywództwo króla Chrześcijanina Daniiw sojusz obronny. Jednak król Danii jednocześnie szukał sojuszy z Francją , Anglią i Holandią przeciwko cesarzowi niemieckiemu Ferdynandowi II i dlatego nadał sojuszowi wrogi charakter dla cesarza. Chociaż obaj książęta wyrzekli się duńskiego króla natychmiast po bitwie pod Lutter w 1626 roku, zostali zdelegalizowani i obaleni przez cesarza Ferdynanda II w latach 1628-1630 i zastąpieni jako książę przez jego generała Wallensteina . Cesarz skierował skarżących się książąt na drogę sądową.

Meklemburgia pod rządami Wallensteina

Wallenstein wybrał na swoją rezydencję zamek Güstrow . Stamtąd w czasie swojej krótkiej kadencji (1628-1630) zreformował system państwowy. Chociaż pozostawił starą prowincjonalną konstytucję i jej reprezentację na miejscu, gruntownie przekształcił resztę ustroju państwowego. Po raz pierwszy w historii Meklemburgii rozdzielił sądownictwo i administrację (tzw. „izbę”). Założył „ rząd gabinetowy ”, którym sam kierował. Składał się on z gabinetu spraw wojennych, cesarskich i wewnętrznych oraz kancelarii rządowej zajmującej się ogólnym zarządzaniem rządem. Wydał biedny nakaz pomocy i wprowadził równe wagi i miary.

Podbój z pomocą Szwecji

Król Gustaw II Adolf Szwecji Tymczasem książęta meklemburscy z wygnania próbowali odzyskać swoje ziemie i nawiązali kontakt z kuzynem, królem szwedzkim Gustawem Adolfem . W 1629 r. wypowiedział wojnę cesarzowi niemieckiemu, a we wrześniu 1630 r. wraz ze swoją zahartowaną w wojnie armią przybył przez Pomorze do Meklemburgii, gdzie zdobył zajęte przez wojska cesarskie miasta Marlow i Ribnitz . Miał Neubrandenburg , który został zdobyty w lutym 1631, okupowany i silnie ufortyfikowany z 2000 ludzi. Ale zaledwie miesiąc później cesarski generał oblegał i szturmował Tillymiasto poniosło wielkie straty i spowodowało straszliwą rozlew krwi wśród Szwedów i mieszkańców. Miasto zostało poważnie zniszczone.

Już w 1630 r. książęta meklemburscy zostali przywróceni przez szwedzkiego króla Gustawa Adolfa , a wszystkie reformy Wallensteina zostały zniesione. W lipcu 1630 r. książęta meklemburscy opuścili Lubekę do Neubrandenburga z około 2000 mężczyzn, korzystając ze szwedzkich funduszy i wojska. Gdy miasto miało być szturmowane, cesarski garnizon poddał się przed swobodnym wycofaniem się. Połączone armie meklemburska i szwedzka dalej zdobywały razem inne twierdze - miasta, zamki i twierdze. Już pod koniec czerwca zamek Plau, przekazany wojskom szwedzkim po tym, jak ich cesarski dowódca podpalił miasto do obrony i spalił je do połowy. Pod koniec lipca armia znalazła się przed Wismarem , który wraz z wyspą Walfisch był uparcie utrzymywany przez wojska cesarskie. Dopiero w styczniu 1632 r., z powodu braku prowiantu i pomocy z zewnątrz, nastąpiło przekazanie przed potrąceniem ze wszystkimi honorami wojennymi. W 1631 Warnemünde zostało zdobyte przez Meklemburgii, aw październiku, po kilkutygodniowym oblężeniu, skapitulowały również wojska cesarskie w Rostocku .

Pod koniec stycznia 1632 ostatnie wojska cesarskie wycofały się z Meklemburgii; wycofali się również Szwedzi, z wyjątkiem garnizonów w Wismarze i Warnemünde. 29 lutego 1632 r. książęta meklemburscy we Frankfurcie nad Menem zawarli mocny sojusz z Gustawem Adolfem, w którym wyraźnie zastrzeżono szwedzką okupację Wismaru i Warnemünde. Oznaczało to, że Wismar został utracony na rzecz Meklemburgii przed zawarciem pokoju westfalskiego i stał się punktem wejścia i wyjścia dla wojsk szwedzkich oraz magnesem dla wrogów Szwecji.

Pojednanie z cesarzem i cesje na Szwecję

Mapa Meklemburgii z 1645 Na mocy pokoju praskiego , do którego później przyłączyli się również książęta meklemburscy, w 1635 r. książęta pojednali się z cesarzem, który następnie ponownie uznał ich za książąt. Meklemburgia nie wzięła jednak udziału w wojnie ze Szwecją. Mimo to Szwecja zagroziła Meklemburgii wojną, zajęła i spaliła Schwerin oraz bez walki zajęła twierdze Dömitz i Plau . Szwedzki garnizon w Wismarze dał się odczuć w okolicy poprzez grabieże i akty przemocy. W Bützow i Güstrow kilka kompanii wojsk meklemburskich zostało z łatwością przydzielonych do pułków szwedzkich.

W latach 1637-1640 na ziemi meklemburskiej ponownie wybuchły częste walki między wojskami szwedzkimi i cesarskimi. Na mocy pokoju westfalskiego w 1648 r. meklemburskie miasto Wismar (wraz z okręgiem Neukloster i wyspą Poel ) musiało zostać przekazane Szwecji jako lenno cesarskie , podczas gdy linia szwerińska zrekompensowała zsekularyzowane biskupstwa Schwerin i Ratzeburg oraz Komandorię Johannitera Mirowa i linię Güstrow z Komandorią Nemerowa . Wismar stał się siedzibą Sądu Najwyższego w Wismarze, sąd najwyższy dla terytoriów szwedzkich w królestwie . Dopiero w 1803 r. Wismar wraz z Neuklosterem i wyspą Poel powrócił do Meklemburgii.

Skutki wojny

Skutki wojny w Meklemburgii były druzgocące. Populacja została zredukowana do jednej szóstej (z 300 tys. do około 50 tys.). Duże obszary kraju zostały zdewastowane, a na ludności popełniono okrucieństwa. Szczególnie chłopi bardzo ucierpieli i w większości utracili wolność. Miasta, miasteczka i domostwa zostały spalone lub zburzone, z przeznaczeniem na drewno opałowe i obozy. Surowy szwedzki feldmarszałek Johan Banér , przyzwyczajony do okropności wojny, w liście z września 1638 do kanclerza szwedzkiego Oxenstjerna opisał sytuację w Meklemburgii w następujący sposób:

„W Meklemburgii nie ma nic poza piaskiem i powietrzem, wszystko doszczętnie zdewastowane” –

a po wybuchu zarazy, zabijając tysiące w środkowych miastach wiejskich i setki w mniejszych:

„Wsie i pola są obsiane martwym bydłem, domy pełne martwych ludzi, nędzy nie da się opisać”.

Mieszkańcy Meklemburgii zginęli od miecza i tortur, od zarazy i głodu. Część ludności mogła uciec do ufortyfikowanych miast Rostock , Lubeka i Hamburg . Miasta z silnymi zamkami - Dömitz, Plau, Boizenburg - zostały prawie całkowicie obrócone w gruzy podczas oblężeń, podobnie jak miasta Warin , Laage , Teterow i Röbel . Szczególnie brutalni byli Krabaci (Chorwaci) pod dowództwem naczelnego dowódcy pułkownika Lossiego i wojska cesarskie pod dowództwem pułkownika Grafa Götzenaprzeciwko ludności cywilnej. W rozkazie z 1638 r., w którym nakazał swoim oficerom powstrzymać się od wszelkich ekscesów wobec ludności, szwedzki feldmarszałek Johan Banér opisuje okrucieństwo oddziału żołnierskiego wobec ludności wiejskiej.

„…okrutne ekscesy, rabunki, morderstwa, rabunki, podpalenia, zbezczeszczenie kobiet i dziewic, bez różnicy statusu i wieku, dewastacja kościołów i domów Bożych oraz zniewagi wobec ministrów i ministrów, spustoszenie darów Bożych i inne barbarzyństwo te Crudeliteten..."

Po wojnie książęta próbowali odbudować gospodarkę kraju, na którą składało się głównie rolnictwo. Jednak tylko około jednej czwartej opuszczonych i zdewastowanych zagród mogło być ponownie zasiedlone i uprawiane. W 1662 r. z rozkazu księcia w każdym urzędzie miało się osiedlić po 10 chłopów i wznieść budynki, pola obsiać, a także oddawać kilkuletnim zwolnieniem na koszt dworu. Ponadto wypytywano o dzieci z dawnych rodzin chłopskich, aby siłą , jeśli nie polubownie, zgodnie z prawem pańszczyźnianym , przywrócić je do kopyt . Z Marka Brandenburskiego , z Holsztynu i z Pomorzaprzybyli liczni imigranci, którzy stracili tam swoją własność. Niemniej jednak liczba wcześniejszych rolników nie była daleko do osiągnięcia. Właściciele ziemscy mogli z łatwością bronić się przed mocno zdziesiątkowanym chłopstwem i zaostrzać prawo chłopskie. Ekstensywne wyludnianie się kraju doprowadziło do masowego kładzenia chłopów – opuszczone gospodarstwa były konfiskowane przez rycerskich właścicieli ziemskich i włączane do ich własności, rolnicy w okupowanych gospodarstwach stawali się uzależnieni. W 1646 r. uchwalono meklemburski kodeks sług , a w 1654 r. rozszerzono go, który stanowił:

„Chłopów i ich niewoli i dostawy.

§1 Umawiamy się i ustalamy, po tym, jak codzienne doświadczenia świadczą, że rolnicy i poddani, mężczyźni i kobiety, podejmują ten czas na wiele sposobów, aby się zjednoczyć, zaręczyć i uwolnić się nawzajem bez wiedzy i zgody swoich panów i władz, ale takie, ponieważ ona używa swojego panowania zgodnie z tymi godnymi uwagi zastosowaniami z niewolą i poddanią, razem ze swoją żoną i dziećmi, a zatem nie ma mocy, aby jej uniknąć i zaręczyć się z nimi bez pozwolenia swego pana, do pewnego stopnia. Że dlatego chcemy całkowicie zabronić i znieść takie aroganckie tajne zaręczyny i wolnych chłopów”.

W rezultacie większość chłopstwa utraciła wolność, a pańszczyzna stała się prawnym sanktuarium . W związku z tym rolnicy nie mogli już opuszczać swoich domów i miejsc pracy bez zgody właściciela. Małżeństwo było również możliwe tylko za zgodą pana dworu.

Stosy czarownic w Meklemburgii

W Meklemburgii prześladowania czarownic były szczególnie intensywne. Odbyło się około 4000 procesów przeciwko domniemanym czarownicom i około 2000 wyroków śmierci. W XVI wieku liczba procesów czarownic gwałtownie wzrosła, by osiągnąć swój szczyt w XVII wieku, zwłaszcza przed wojną trzydziestoletnią i po niej. Ostatni znany proces czarownic w Meklemburgii odbył się w 1777 roku.

Wojny Północy

Od drugiej połowy XVII wieku na ziemi meklemburskiej toczyły się niektóre wojny północne . Podczas II wojny szwedzko- polskiej żołnierze cesarscy, brandenburscy i polscy najechali Meklemburgię w 1658 r. i aż do zakończenia wojny na mocy traktatu w Oliwie w maju 1660 r. ponownie pojawiły się napięcia militarne podobne do tych z czasów wojny trzydziestoletniej .

Linia Güstrow wygasła w 1695 roku wraz z Johannem Albrechtem II (zm. 1636) synem Gustawem Adolfem . Adolf Friedrich I , który był stale skłócony z majątkami i wszystkimi członkami jego rodziny , rządził w linii Meklemburgia-Schwerin do 1658 roku. Jego syn i następca Christian Ludwig mieszkał głównie w Paryżu , gdzie w 1663 roku nawrócił się na wiarę katolicką i stał się Ludwikiem XIV .

W czasie wojny szwedzko-brandenburskiej (1674-1679) Meklemburgia została więc zajęta przez wojska brandenburskie i duńskie, mimo że była neutralna. W 1675 r. Duńczycy zdobyli Wismar, który w 1680 ponownie stał się Szwecją i został rozbudowany w twierdzę. W Wielkiej Wojnie Północnej (1700-1721) wojujące frakcje splądrowały: Szwecję przeciwko Prusom, Duńczykom, Sasom i Rosjanom.

Trzeci podział Meklemburgii (1701)

W 1701 r. książęta meklemburscy doszli do porozumienia w sprawie zasady sukcesji primogenitury . Wcześniej, po wygaśnięciu linii Meklemburgia-Güstrow , Meklemburgia ponownie zaangażowała się w wieloletnie spory spadkowe, które zostały rozwiązane przy znacznym udziale obcych mocarstw poprzez ugodę hamburską z 8 marca 1701 r., która została zawarta jako umowa domowa . Trzeci podział głównego państwa Meklemburgii uzgodniony w tym samym czasie utworzył dwa ograniczone autonomiczne (częściowe) księstwa, od 1815 r. (częściowe) wielkie księstwa: Meklemburgia-Schwerin i Mecklenburg-Strelitz. Jako zewnętrzny znak, odpowiednio dwaj panujący książęta (późniejsi wielcy książęta) obu części kraju mieli absolutnie identyczne tytuły, ich dojście było zawsze dla „całej ręki” , a ich herby różniły się tylko nieznacznie. Obie części państwa były uprawnione do głosowania w Bundesracie, Schwerin dwoma głosami, Strelitz jednym głosem.

Egzekucja Rzeszy i spór o sukcesję

W 1713 r. doszło do konfliktu między regentem Meklemburgii-Schwerina, księciem Karolem Leopoldem , a dobrami meklemburskimi, który trwał do 1717 r. Książę starał się wymusić suwerenną, absolutystyczną suwerenność wobec rycerzy i Rostocku, który był ich sojusznikiem. Poprosił majątki o przyznanie mu dodatkowych podatków na zbudowanie stałej armii i zmusił radę w Rostocku do zrzeczenia się jego przywilejów.

Po skargach stanów meklemburskich do cesarza na łamanie prawa i autokratyczne aspiracje Karola Leopolda, cesarz Karol VI. 1717 cesarska egzekucja przeciwko księciu. Egzekucja cesarskiej egzekucji miała miejsce wiosną 1719 roku. Karl Leopold najpierw zaszył się w twierdzy Dömitz , a wkrótce potem opuścił kraj. Rząd w Meklemburgii-Schwerinie przejął jako wykonawców elektora hanowerskiego i króla pruskiego. Po śmierci elektora Georga Ludwiga von Hanover (1727) cesarska egzekucja została zniesiona. Ponieważ rozwiązanie konfliktu początkowo nie powiodło się, Karl Leopold został ostatecznie w 1728 r. przez radnego cesarskiego w Wiedniuobalony na rzecz swego brata Christiana Ludwiga II .

Karl Leopold odrzucał każdą kompromisową propozycję Karola VI. i nie powiodła się w 1733 r. w próbie odzyskania kontroli nad Meklemburgią-Schwerin z pomocą kontyngentu obywateli i rolników, ale także przy wsparciu pruskim. Pod pretekstem pokrycia kosztów cesarskiej egzekucji Hanower w 1734 r. zajął osiem meklemburskich urzędów. Karl Leopold zmarł ostatecznie 28 listopada 1747 w Dömitz.

W ostatecznym przypływie absolutnej żądzy władzy dwaj meklemburscy regentowie, Christian Ludwig II i Adolf Friedrich III, zgodzili się spotkać w 1748 roku. rozwiązanie państwa Meklemburgii w tajnym traktacie. Jednak ten plan nie powiódł się również ze względu na zaciekły opór rycerstwa. Gdy w 1752 r. nastąpiła nieoczekiwana sukcesja tronu w części kraju pod Strelitz, sytuacja uległa zaostrzeniu. Wojska księcia Schwerina zajęły część Strelitz w celu wymuszenia jej oddzielenia od całości Meklemburgii i niezależności politycznej. Rozstrzygnięcie sporu o sukcesję tronu zakończyło także ten ostatni bunt władzy książęcej w Meklemburgii i zaowocował dalszym umocnieniem majątków.

Plany zaboru pruskiego

Polityka pruska wobec Meklemburgii wykraczała poza udział w cesarskiej egzekucji i ingerowanie w spory o sukcesję na tronie. Już jako następca tronu późniejszy król pruski Fryderyk II określił zaokrąglenie Prus przez Meklemburgię jako „konieczność polityczną”. W liście do Dubislava Gneomara von Natzmera z 1731 roku wyraził nadzieję, że wystarczy „poczekać na wygaśnięcie rodu książęcego”, aby „wstawić kraj bez dalszych formalności”.  W swoim (pierwszym) politycznym testamencie jako król w 1752 r. potwierdził pokój z Wittstock z 1442 oparł roszczenia na Meklemburgii i dał swoim następcom instrukcje, co zrobić, jeśli sam nie dożyje tego dziedzictwa.

„ Nasze roszczenia do Meklemburgii są jasne [...]; opierają się na dziedzicznym bractwie zawartym między elektorami [Brandenburgii] a książętami meklemburskimi; […] Obecnie jest ośmiu książąt meklemburskich [książąt]; wydaje się, że spadek nie nadejdzie w najbliższym czasie [...] Gdyby powstało później, uważałbym, że księstwo należy bez zwłoki objąć w posiadanie [...] i bronić swoich praw z mieczem w ręku; ponieważ prawo posiadania daje wielką korzyść w Świętym Cesarstwie Rzymskim, jeśli ktoś zarabia na nabyciu w ciszy i spokoju. "

– Fryderyk II Pruski

W rzeczywistości, w czasie wojny siedmioletniej , po tym, jak książęta meklemburscy uzgodnili w 1755 r. wewnętrzną ugodę spadkową, a Fryderyk z Meklemburgii-Schwerin stanął po stronie Austrii, Fryderyk II zajął swoje księstwo w 1757 r. W tym czasie zniszczono również mennicę szwerińską, aby uniemożliwić wywóz monet o niskich nominałach do Prus. W latach 1758-1762 w Meklemburgii-Schwerinie bito szóste talary, ale te otrzymały lata 1752-1754 i tym samym symulowały wyższą realną wartość wcześniejszych monet.  Te wojenne monetyzaszkodził pruskiemu obiegowi waluty. Pułki pruskie zostały wzmocnione przymusowym poborem i ciężkimi kontyngentami. Ponadto okupowane księstwo musiało gromadzić fundusze na składki .  Chociaż okupanci pruscy opuścili Meklemburgię ponownie w 1762 r. po ugodzie pokoju i wniesieniu dalszych kontrybucji, Fryderyk II podtrzymał również swoje roszczenia do Meklemburgii w swoim (drugim) testamencie politycznym z 1768 r.

Porównanie państwowego dziedziczenia konstytucyjnego

Okładka „Landesgrundgesetzliche Erbvergleich” uzgodniona w 1755 r. Wraz z podpisaną przez Christiana Ludwika II w 1755 roku państwową ugodą o dziedziczeniu konstytucyjnym (LGGEV), do której książę Strelitzer Adolf Fryderyk IV i jego matka przyłączyli się w tym samym roku jako opiekunowie jego młodszego rodzeństwa, książęta meklemburscy ostatecznie zrezygnowali ze swojego absolutysty. aspiracje i zgodził się ze szlachtą ziemiańską.

W wyniku porównania stanowego dziedzictwa konstytucyjnego Meklemburgia otrzymała nową konstytucję państwową. Umocnił polityczną supremację rycerstwa meklemburskiego i zachował zacofanie kraju do końca monarchii (1918). Obie części państwa pozostały częściami wspólnego państwa, miały wspólną konstytucję w LGGEV i podlegały wspólnemu parlamentowi stanowemu, który spotykał się jako ustawodawca w corocznej rotacji w Sternberg lub Malchin oraz jako organ wykonawczy w Rostocku w Komitecie Ograniczonymrozrywkę. Jednak każda z dwóch części kraju, której regentowie obiecali nie ingerować w sprawy drugiej części kraju w kontrakty mieszkaniowe, utrzymywała własne agencje rządowe i posiadała własne organy wydawnicze zajmujące się prawami i przepisami. Górny sąd apelacyjny (w Parchim, później w Rostoku) i klasztory państwowe pozostały razem. Nie było ceł ani kontroli granicznych między obiema częściami kraju. Konstytucja państwowa w Meklemburgii obowiązywała do 1918 r. i dawała decydujące uprawnienia wielkim właścicielom ziemskim. Pod koniec monarchii system polityczny w Meklemburgii był uważany za najbardziej zacofany w całym Cesarstwie Niemieckim.

Niezależność od jurysdykcji cesarskiej

Dyplomata meklemburski Ernst Friedrich Bouchholtz reprezentował Meklemburgię w pokoju cieszyńskim (1779) i na mocy tego traktatu pokojowego uzyskał Privilegium de non appellando dla książąt meklemburskich .

Odkupienie Wismaru

Pod koniec XVIII wieku dla Szwecji stało się jasne, że funkcja przyczółka Księstwa Wismar jako łącznika między terytoriami Bremen-Verden i szwedzkim Pomorzem Zachodnim przestała istnieć, gdy ustały szwedzkie posiadłości między Łabą a Wezerą istnieć w 1715 roku. Na mocy umowy zastawu z Malmö z 1803 r. Wismar, wyspa Poel i biuro Neukloster były ponownie częścią Meklemburgii na okres 99 lat. W tym kontekście trybunał wismarski został najpierw na krótko przeniesiony do Stralsundu w 1802 r. , a następnie do Greifswaldu w 1803 r.

Meklemburgia jako obiekt wymiany

Po rozwiązaniu Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego obie części Meklemburgii przystąpiły do ​​Konfederacji Renu w 1808 roku. Niemniej jednak, w przededniu kampanii rosyjskiej , Napoleon ofiarował Meklemburgię, Szczecin i cały obszar między Szczecinem a Wolgast szwedzkiemu władcy Bernadotte w 1812 roku.

W zamian Meklemburgia-Schwerin rozwinęła w tym czasie również ambicje ekspansji terytorialnej. Szczególnie interesowało go Pomorze Szwedzkie, które chciał zabezpieczyć po przystąpieniu do Konfederacji Reńskiej. Dziedziczny książę Fryderyk Ludwig udał się zatem zarówno do Paryża, jak i na Dzień Książąt zwołany przez Napoleona w Erfurcie. Według relacji wysłanego do Paryża Oberhofmeistera von Lützowa starania dyplomatyczne o zdobycie Pomorza Szwedzkiego trwały do ​​1813 roku.

Po klęsce Napoleona w Rosji, księstwa meklemburskie natychmiast przyłączyły się do Rosjan w tym samym czasie co Prusy, ale zostały ponownie wynegocjowane przez Prusy i Rosję w 1813 roku jako barter. Za zmianę stron przez sojusznika napoleońską Danię i jej wyrzeczenie się Norwegii na rzecz Szwecji początkowo oferowano Danii nie tylko Pomorze Szwedzkie , ale także panowanie nad obiema Meklemburgami, a później nawet pruskim Pomorzem Zachodnim (nabytym przez Szwecję w 1720 r.) jako a także Lubeka i Hamburg. Jednak Dania pozostała wierna Napoleonowi i po jego klęsce w 1814 r. otrzymała jedynie szwedzkie Pomorze jako rekompensatę dla Norwegii, dzięki czemu książęta meklemburscy mogli utrzymać się na tronach przez kolejne stulecie.

Od Kongresu Wiedeńskiego

Na Kongresie Wiedeńskim w 1815 r. obie części kraju zostały podniesione do wielkich księstw – Meklemburgia-Schwerin 14 czerwca 1815 r. i Meklemburgia-Strelitz 28 czerwca 1815 r. po tym, jak Prusy wywarły wpływy Wielkiego Księcia Meklemburgii i uzyskały zwracać się do Królewskiej Wysokości .

Poddaństwo zostało zniesione w Meklemburgii w 1820 roku . W wyniku tego ludność wiejska zyskała wolność osobistą. Jednocześnie jednak tradycyjne obowiązki właścicieli ziemskich w zakresie opieki (zabezpieczenie pracy, ubezpieczenie społeczne, opieka zdrowotna i zabezpieczenie na starość) wobec ich poddanych przestają obowiązywać. W rezultacie wielu właścicieli ziemskich przeszło na kapitalistyczną, nastawioną na zysk gospodarkę. Niezliczeni robotnicy rolni stracili pracę, a większość z nich również swoje domy, czyli wszelkie środki utrzymania w poprzednim rodzinnym mieście. Formalnie zachowali prawa do ojczyzny nabyte przez urodzeniew Meklemburgii, ale nie zostali przyjęci ani nie znaleźli nowego miejsca do zamieszkania nigdzie indziej w kraju, ponieważ w Meklemburgii nie było prawa do swobodnego osiedlania się, a władze lokalne arbitralnie udzieliły pozwolenia na zamieszkanie. Z powodu niedoskonałości prawa chłopi nie mogli osiągnąć prawdziwej niepodległości. Wielu z nich zostało następnie zmuszonych do emigracji.

W trakcie rewolucji 1848/49 powstały niezliczone stowarzyszenia reformatorskie. Jesienią 1848 r. odbyło się pierwsze demokratycznie wybrane Zgromadzenie Poselskie na podstawie powszechnych, równych, ale pośrednich wyborów. Celem politycznym była likwidacja zachowanego systemu stanowego w Meklemburgii i wprowadzenie monarchii konstytucyjnej. Było to możliwe tylko dzięki wyeliminowaniu tradycyjnego podziału kraju na dwie części. W tym egzystencjalnym kryzysie Meklemburgia-Strelitz bardzo szybko zeszła ze ścieżki demokratycznej odnowy. 10 października 1849 r. weszła w życie nowa ustawa zasadnicza tylko dla Meklemburgii-Schwerina , uważana za jedną z ostatnich konstytucji państwowych rewolucji burżuazyjno-demokratycznej w Niemczech. Za namową rycerstwai arcyreakcjonariusza wielkiego księcia Jerzego ze Strelitz , orzeczenie sądu wydane jako orzeczenie arbitrażowe Freienwalde 14 września 1850 r. zatrzymało wszelkie demokratyczne zmiany w państwie i przywróciło Meklemburgii stan prawny sprzed rewolucji, długo zachowaną ugodę dotyczącą dziedziczenia konstytucyjnego . W rezultacie wielu czołowych Demokratów było prześladowanych, niektórzy skazani na kilka lat więzienia i więzienie. Większość z nich opuściła następnie kraj.

W 1863 r., po długich negocjacjach, oba stany ustaliły meklemburską unię celno-podatkową . Nie trzeba było już pobierać akcyzy na granicach miast, a miasta mogły się powiększać przestrzennie.

W czasie wojny niemieckiej oba Wielkie Księstwa Meklemburgii były sojusznikami Prus, ale nie posiadały wartych wzmianki wojsk; Strelitz opóźniał swoją mobilizację, aż było za późno. Fakt, że obie części kraju – w przeciwieństwie do wielu ziem nieprzyjaciół wojennych – nie zostały zaanektowane przez Prusy w 1866 r., wbrew długo pielęgnowanym od czasów Fryderyka Wielkiego planom zaborczym, bliskie pokrewieństwie rodzinnym wielkich książąt zawdzięczają król pruski Wilhelm I : Fryderyk Franciszek II (Meklemburgia) był synem siostry Wilhelma Aleksandryny Prus (1803-1892) , która w tym czasie mieszkała jeszcze w Schwerin 's Alexandrinen-Palais , w StrelitzerFryderyk Wilhelm II (Meklemburgia) bezpośredni kuzyn.

Kwestia konstytucyjna pojawiała się wielokrotnie w następnym okresie. Niezależnie od wszelkich zewnętrznych wydarzeń w Rzeszy, decydujące zmiany w meklemburskim ustroju konstytucyjnym jeszcze nie nastąpiły. Kanclerz Otto von Bismarck zauważył, że gdy świat się skończy, pojedzie do Meklemburgii, bo wszystko tam wydarzy się 50 lat później. Tłem tej uwagi był fakt, że Meklemburgia jest jedynym terytorium w Cesarstwie Niemieckim bez nowoczesnej konstytucji.

Podział administracyjny

Powiat	Siedziba
Doberan	Doberan
Grevesmühlen	Grevesmühlen
Güstrow	Güstrow
Hagenow	Hagenow
Ludwigslust	Ludwigslust
Malchin	Malchin
Parchim	Parchim
Ribnitz	Ribnitz
Rostock	Rostock
Schwerin	Schwerin
Waren	Waren
Wismar	Wismar