Muzeum Kultury Elfickiej

Muzeum Kultury Elfickiej zaprasza w gościnne progi zamku Lahnstein! Tutaj każdy może zapoznać się ze wspaniałą skarbnicą kultury elfickiej, kultury minionej już cywilizacji, narodu ciekawego i tajemniczego, nazywanego też Amayth - (elf. ama-yth - "piękny lud") przez okoliczne plemiona ludzkie. Sami siebie Elfowie nazywali w swoim języku Ess.Odróżniamy kilka plemion Elfów:

Elfowie Leśni. Inaczej nazywani "Niskimi". Były to plemiona, mieszkające w gęstych lasach Elfidy. Tworzyli oni małe wędrujące grupki, które ciągle przemieszczały się z miejsca na miejsce. Byli oni zanurzeni w naturze, poznawali ją cała swoją istotą. Lasy były ich domem. Leśny Elf nie zajmował się ani rzemiosłem ani nie poszukiwał innego trybu życia, czy też nie dążył do władzy. Były to istoty piękne, rozmarzone i ciekawskie wszystkiego, co się działo w ich ojczystych lasach, przezroczystych rzekach i ukwieconych łąkach.

Znana jest historia o elfce leśnej, która nosiła imię Szaia (elf. sza-ia - "pani światła"), która pisała przepiękne wiersze o wspaniałości lasów i łagodności natury. Te wiersze są jak śpiew ptaka, jak radość człowieka wyzwolonego z niewoli, jak promień światła, rozświetlający ciemności. Oto przekład jednego z nich:

Promyk księżyca, co przebija się przez zieleń i skacze jak zajączek po moich włosach Mały listek, co spada całą wieczność i zawsze będzie spadał, wirując w światłości Ptaszyna mała, co śpiewa od Początków Świata, pełna miłości jak wietrzyk ten łagodny Stoję, a wokoło wirują gwiazdy piękne i drzewa szepczą cicho, spokojnie zasypiając

Przyjaźń ze zwierzętami i drzewami Leśnych Elfów była przysłowiowa. Pogardzani nimi nieraz za ich dziecięcość i naiwność, ale w tej pozornej prostocie kryła się ogromna mądrość. Wiedza Kościoła Elfickiego o naturze została zgromadzona jedynie dzięki leśnym Elfom. Uważa się, że Leśni Elfowie potrafili rozmawiać ze zwierzętami i z drzewami, które się z nimi przyjaźniły. Dlaczego tak się działo? Prawdopodobnie dlatego, że Elfowie Leśni nigdy nie zatraciły bezgranicznego zaufania do mocy natury i do przyjaźni wszystkich żywych istot. Dlatego tez bez obawy zbliżały się do wszystkich i trzeba przyznać, że poza ludźmi (niestety!) nikt nie był w stanie ich skrzywdzić.

Nie oznacza to bynajmniej, że łatwo było to zrobić. Łucznicy Leśnych Elfów znani byli na wszystkich Wyspach ze swojej zręczności i morderczej skuteczności. Gdy chodziło o obronę uciśnionych, czy też o pogwałcenie prawa natury, Leśni Elfowie potrafili być groźnymi przeciwnikami. Nieraz się zdarzało, że całe bandy rabusiów znikały bez śladu w przepastnych elfickich lasach. Zdarzało się też, że całe wyprawy okolicznych władców musiały uciekać, straciwszy większość żołnierzy i nie zobaczywszy ani razu przeciwnika, który jedynie raził ich niechybnymi strzałami zza zielonych gałęzi

Radosne święta były częstym zjawiskiem wśród leśnych Elfów. Świętowano wszystko - zmianę pór roku, kwitnięcie kolejnych kwiatów, lub też ze względu na gościa spoza Lasów Elfidy. Gościnność leśnych Elfów była równie niezwykła jak ich przyjaźń z naturą. Każdy przybysz mógł liczyć na pomoc i poczęstunek.

Leśni Elfowie pozostali w Scholandii najdłużej. Krążą legendy, że obecnie też można spotkać Leśnego Elfa w gęstwinie drzew, jak szybko przemyka, nie chcąc być zauważony. Są to jednak jedynie legendy. Elfowie odeszli do Prawdziwego Zachodu, gdzie żyją beztrosko, nie lękając się żadnego niebezpieczeństwa i