Historia narracyjna Bialenii

Historia narracyjna Bialenii - historia fikcyjno-wirtualna, obejmująca w założeniu okres osiemnastego wieku przed naszą erą do momentu powstania Cesarstwa Valhalli.

Szczątki pierwszych ludzi na terenie Wysp Valhalli datowane są na 17 000 r. p.n.e., które mogą wskazywać na migracje z terenów Nordaty ku Sarmatoazji. O ich obecności wiadomo dzięki wykopaliskom z okolic Bałdaraszu, Nowej Auterry i Portu Arthurbergu. Jednakże, pomimo zakrojonych na wielką skalę badań szczątków ludzkich, nie udało się znaleźć jakichkolwiek śladów obecności człowieka od około 15 000 r. p. n. e. do 12 000 r. p. n. e. Zapewne ludy dotarły w tym okresie czasu na zachód, do Sarmatoazji, na co wskazują kolejne poszlaki.

Na Pomorzu, w Bengazji i Jahołdajewszczyźnie odrodziła się się cywilizacja około 4 tyś. lat p.n.e., kiedy to wynaleziono powtórnie pismo. Na południu Bialenii znaleziono ślady po miastach w okolicach Nowej Auterry i Starego Klume, były więc to główne aglomeracje nowej cywilizacji, obok osad ludzkich nieopodal Bałdareszu i doliny bengazijskich rzek, gdzie znajdowała się istna metropolia tamtej epoki Urno. Wynaleziono tam nawet asfalt, którym wylewano chodniki. Po około dwóch setkach lat rozpoczął się na dobre handel pomiędzy cywilizacjami, a w okresie następnego tysiąca, do około 2 800 r. p. n. e. trwała kolonizacja najbliższych obszarów. Perstanowie, czyli przodkowie Jahołdów zajęli w znaczącej większości góry, Igdrale przodkowie Bengazijczyków przejęli całą dolinę Topolówki i rozpoczęli budować tam monumentalne kompleksy świątynne i pałacowe. Pomorzanie natomiast rozpoczęli kolonizację na zachodzie Anatolii i na całym wybrzeżu Ajszaburgii, po uprzednim zasiedleniu Pomorza, głównie jego wybrzeża, gdyż na równinach grasowali nomadzi czyhający na kupców i grabiący okoliczne niewielkie miasta.

W roku 184 p. n. e. ziemie bialeńskie najechali Rotryjczycy wraz z Surmeńczykami. W jednej z największych bitew morskich starożytności, która miała miejsce nieopodal Cieśniny Bialeńskiej, gdzie brawurowo bronił się Ernest XII, król Carnuntum, wraz ze swoją flotą 340 okrętów z Lahazydii i ojczyzny, gdyż flota Gothiki i Wurstlandii nie zdążyła przybyć, a statki z Klume i Lumii były już pobite. Po stronie rotryjskosurmeńskiej znalazło się blisko 400 okrętów, głównie z polis. Pomimo wykorzystania atutów cieśniny, to wrogi admirał Leoniusz, dzięki sprawnemu manewrowaniu i świetnym morale, oraz wykorzystaniu tak zwanego “surmeńskiego ognia”, pobił bialeńskie siły. Po stronie bialeńskiej ocalało jedynie 40 okrętów. Rotryjczycy podzielili swoją armię na dwie części. Jedna wylądowała w okolicy dzisiejszego Apfelbaumstadt, a druga pod Carnuntum. Z powodu braku zapasów, gdy ledwie Rotryjczycy przystąpili do oblężenia, poddano się. Na Bialenii z kolei, padło kolejno Klume i Nilfgaard, odpowiednio w 183 i 180 r. p. n. e. Idgrale widząc całkowitą porażkę sił bialeńskich, złożyli hołd lenny. Gothika i Wurstlandia nie odpowiedziały na wezwanie Lumii do walki i przyjęły ofertę białego pokoju od Imperium Rotriarum. Lumia nie poddała się i dopiero w 176 r. p. n. e. padł ostatni punkt oporu na Valhalli. Jako, że nie ugięła się żądaniom najeźdźców, Rotryjczycy spalili ją doszczętnie, mordując całą ludność.