Schwerin

Schwerin - stolica Meklemburgii-Schwerin.

Schwerin
Państwo	Cesarstwo Niemieckie
Kraj	Meklemburgia-Schwerin
Powiat	Schwerin
Wysokość	44 m n.p.m.

Historia

Objaśnienia nazw

Miasto zostało po raz pierwszy wymienione około 1012/18 jako Zuarina przez Thietmara von Merseburga . Helmold von Bosau nazwał ją Zuerin, Zwerin w 1160 r . Roczniki Pöhlder nazywają miejsce 1160 Zuarin (-ensis) i Steterburg 1174 Zvarin . Od XV w. miejscowość nosiła nazwę Swerin (wciąż powszechna w dialekcie meklemburskim ), a od XVI w. Suerin lub oficjalnie Schwerin .

Pośrednia pierwsza wzmianka mogła być wcześniej: w relacji z podróży kronikarza Ibn Jakuba/Ibrahima Ibn Yaquba, posła kalifa Kordoby (Hiszpania), wspomniał o słowiańskim zamku około 973 roku, który mógł być identyczny ze Schwerinem.

Mówi się, że nazwa jest związana z Polabisch zvěŕ dla dzikiego zwierzęcia lub zvěŕin dla rezerwatu zwierzyny łownej, zoo lub stadniny koni . Spekulacji o pochodzeniu nazwy miejscowości od słowiańskiego boga Swaroga (Swarzyn, miejscowość Swarog) nie można udowodnić.

Odchodząc od tego, nazwa wywodzi się od starogermańskiego słowa swaran (bronić, wywodziło się od przekleństw ), które dopiero później mogło zostać zreinterpretowane przez emigrujących Słowian w znaczeniu zvěŕ .

Jak wszystkie nazwy miejscowości pochodzenia słowiańskiego w północno-wschodniej Europie Środkowej, które kończą się na -in (Berlin, Szczecin, Eutin, Templin, Küstrin itd.), Schwerin akcentowany jest na ostatnią sylabę.

Łacińska nazwa Suerina lub Suerinum była i jest używana dla Schwerina.

Główny statut miasta Schwerin określa określenie „stolica stanu” jako przyrostek przed nazwą miasta.

Osada, założenie miasta i powiat

Dzisiejszy obszar miejski został zaludniony wcześnie. Podczas wykopalisk na Marienplatz w Schwerinie znaleziono narzędzia datowane na około 1000-600 lat p.n.e. były datowane.  Późniejsze osadnictwo germańskie jest udokumentowane odkryciem studni z I wieku naszej ery.

Po 700 roku n.e. na terenach dzisiejszego Schwerina osiedlili się Słowianie . Urodzony w Żydach handlarz podróżujący hiszpańsko-mauretański Ibrāhīm ibn Yaʿqūb doniósł w 965 roku o zamku w słodkowodnym jeziorze, który historycy podejrzewają w miejscu dzisiejszego Schwerina. Znaleziska z wykopalisk na wyspie zamkowej przynajmniej potwierdzają istnienie w tym czasie słowiańskiego wału obronnego .  Można go datować dendrochronologicznie na 941/942.  W 1018 r. przed atakiem Luticów na zamek w Schwerinie uratował się chrześcijański Aborycki książę Mistisław , z którego musiał się wówczas zrezygnować.

W 1160 r. książę abordyjski Niklot spalił zamek na wyspie pałacowej  , aby nie dopuścić do wpadnięcia w ręce nacierającej armii saskiej dowodzonej przez Henryka Lwa . Po pokonaniu Niklota książę saksoński przebudował zamek na saksońską placówkę w Abdritenland. Rok 1160 jest zatem tradycyjnie uważany za rok „niemiecki”, w którym powstał Schwerin, chociaż prawa miejskie zostały nadane prawdopodobnie dopiero w 1164 roku.  Po śmierci Niklota Henryk Lew mianował Gunzelina I gubernatorem ziemi Aborytów, a więc i Schwerina.  Henryk później podzielił kraj i oddał część Pribisławowi, syn Niklota, i założył hrabstwo Schwerin z drugiej strony, z Gunzelin jako pierwszym hrabstwem Schwerin.  W 1167 Schwerin stał się siedzibą powiatu Schwerin . W 1167 cysterski mnich Berno przeniósł swoją siedzibę biskupią do Schwerina . Po konsekracji pierwszej katedry ofiarowanej przez Heinricha około 1171 r. Schwerin stał się punktem wyjścia do chrystianizacji późniejszej Meklemburgii. Miasto liczyło wówczas około 500 mieszkańców, z których jedną piątą stanowili duchowni.

Pierwsza wzmianka o radzie miejskiej, składającej się z sześciu radnych i burmistrza, pochodzi z 1228 roku.  Walki o władzę między hrabią a biskupem zahamowały rozwój miasta. Do 1284 r. następcy biskupa mogli objąć w posiadanie całą Schelf (dziś: Schelfstadt), nie została ona jednak włączona w obwarowania miasta, przez co kapituła katedralna nie mogła powiększać swojego majątku. W 1270 rozpoczęto budowę drugiej katedry.  Pieniądze na ten cel pochodziły z zarobków pielgrzymów, którzy odwiedzali świętą kroplę krwi zamkniętą w jaspisie , hrabia Heinrich von Schwerin sprowadzony z pielgrzymki w 1222 r. i podarowany kanonikom. Jedna trzecia dochodów z tej relikwii przeznaczyła wdowa po hrabinie, hrabina Audacia, na sfinansowanie budowy nowego klasztoru franciszkanów , o czym po raz pierwszy wspomniano w dokumencie z 1236 r.; jest to zatem najstarszy oddział zakonu żebraczego w Meklemburgii (zniesiony w 1552 r.).  Zamiana drewnianych obwarowań miejskich na potężny mur miejski została zakończona w 1340 roku. W 1351 powstał ratusz, który spłonął trzykrotnie i zawsze był odbudowywany w tym samym miejscu. Zachowała się średniowieczna brama pasażu ratuszowego. Mury miejskie zdały swój pierwszy test, kiedy książę Albrecht II , potomek Niklotów, przez kilka miesięcy oblegał miasto w 1358 roku.

Młyny w Schwerinie

Pierwszy młyn biskupi wzmiankowany jest w 1178 roku. Należały do ​​najstarszych młynów w Meklemburgii. Jednak na Aubach istniały różne inne młyny, które również nosiły tę nazwę.

W 1284 r. zbudowano Spieltordamm  , który spiętrzył Aubach w Mühlenteich, dzisiejsze Pfaffenteich i był warunkiem funkcjonowania hrabiowskiego młyna wodnego w Schwerinie. Liczne młyny zostały udokumentowane dla Schwerina od XII wieku. Młyn na Mühlenstraße z 1711 roku został przeniesiony do Wismarer Chaussee na przedmieściach Schwerin w 1749 roku z powodu niesprzyjających warunków wietrznych i rozebrany w 1893 roku. Do 1866 r. w Schwerinie obowiązywał również tzw. Mühlenzwang (zwany też Mahlzwang). Oznacza to, że producenci zboża nie mogli mieć mielenia ziarna tam, gdzie chcieli, ale musieli go przerabiać na mąkę w swoich okręgach młynarskich. Następnie od 1867 r. wraz z uchwaleniem przepisów handlowych Związku Północnoniemieckiego W latach 1868/69 zniesiono dawne obowiązkowe prawo młynarskie, a młynarze stracili monopol na Mahlzwang w swoim okręgu. Rozkwit budowy wiatraków rozpoczął się w Schwerinie.

W Księstwie Meklemburgii do XVIII wieku

Po wymarciu rodziny Gunzelin, w 1358 r. hrabstwo Schwerin przeszło do Księstwa Meklemburgii . Albrecht II nabył miasto za 20 000 marek srebrnych (które nie zapłacił w całości)  i uczynił z niego swoją rezydencję, a tym samym kulturalne i polityczne centrum Meklemburgii. Schwerin stał się również miastem wiejskim w Meklemburgii i do 1918 r . był reprezentowany w parlamentach stanowych jako część miast powiatu meklemburskiego .

Z ekonomicznego punktu widzenia lepiej rozwinęły się korzystniejsze komunikacyjnie miasta Rostock i Wismar . Za księcia Henryka IV spory graniczne, rabunki i morderstwa były na porządku dziennym, a kufry były puste. Szalała również zaraza .

Dopiero Magnus II był w stanie odwrócić losy od 1478 r. poprzez reorganizację administracji, zwłaszcza administracji finansowej. Miał w planach połączenie kanałami Łaby, Elde, Schweriner See i Wismaru. Pod nim wzniesiono najstarszy zachowany budynek w mieście, Große Neues Haus . Naprzeciw zamku, do którego wywodzi się Fridericianum Schwerin , w 1553 roku otwarto szkołę dla książąt . 1561 powstał pod rządami Tilemann Stellabiblioteka rządowa. Pożary z lat 1531 i 1558 zniszczyły dużą część miasta. Na polecenie władz budowlanych domy musiały być budowane z kamienia, aby zmniejszyć ryzyko pożaru. Jednak kolejny pożar w 1651 r. zamienił duże części Schwerinu w gruzy i popiół. Odbudowę ratusza zakończono w 1654 roku. W czasie wojny trzydziestoletniej miasto poniosło stosunkowo mniejsze straty niż księstwo.

Polowania na czarownice

Między 1560 a 1700 rokiem w protestanckiej Meklemburgii , głównym obszarze polowań na czarownice , oskarżono o czary około 4000 osób  , z czego około połowę stracono. Również w Schwerinie  w tym czasie wielokrotnie odbywały się procesy czarownic , przy czym intensywność prześladowań znacznie wzrosła po wojnie trzydziestoletniej. Przesłuchania odbywały się w ratuszu na rynku, w pałacu iw domu kata przy Burgstrasse. Od 1564 do 1770 istnieją doniesienia o 103 procesach czarownic, w których prawdopodobnie stracono 45 podejrzanych. Kobieta zmarła podczas tortur. Doszło do siedmiu wydaleń z kraju, dwóm oskarżonym udało się uciec.

Tylko w latach 1665-1669 w mieście aresztowano 19 rzekomych czarownic . Niemal wszyscy zostali rozstrzelani i spaleni po krótkich, ale niezwykle brutalnych przesłuchaniach i w ten sposób przymusowych zeznaniach. Ponieważ udręczone kobiety podały sądowi również imiona innych czarownic , rozwinęły się prawdziwe procesy łańcuchowe.  W 1604 roku kilka kobiet ze Schwerin zostało oskarżonych o bycie czarownicami i doprowadzenie przez czary do śmierci młodego księcia Jana VII w 1592, w tym Catharina Wankelmod (Katharina Wankelmut), która została później spalona na stosie, oraz Margarethe Schultze, która została uniewinniona w 1609 roku po pięcioletnim procesie.  Wśród ofiar w Schwerinie znalazły się także dzieci. W 1642 roku ośmioletni Hans Donken (Hans Douke) został wychłostany za czary . Asmut Veith został nawet ścięty w wieku czternastu lat.

Od 1986 roku płaskorzeźba rzeźbiarki Anni Jung na ceramicznej kolumnie wzniesionej na Wielkim Wrzosowisku przypomina o tej ciemnej stronie historii miasta .  18 kwietnia 2016 r. rada miejska podjęła decyzję o rehabilitacji ofiar polowania na czarownice w Schwerinie i zamontowaniu tablicy pamiątkowej w pobliżu ratusza.

XVIII wiek

Na mocy zakonu książęcego z 1705 r. rozbudowano dzisiejsze miasto szelfowe. W 1717 r. nieliczni Żydzi, którym pozwolono się osiedlić ponownie od 1679 r., założyli tu cmentarz.  W 1740 r. ratusz Schwerin Neustadt wybudowano początkowo jako budynek mieszkalny, a w 1776 r. przebudowano go na siedzibę administracyjną. Próba rozliczenia przedsiębiorstw handlowych i handlowych oraz rewitalizacji miasta nie powiodła się ze względu na zacofaną gospodarkę spowodowaną dominacją szlachty i rycerstwa.

W 1752 r. 200 latarni oświetlało już ulice Schwerina. Postępował rozwój przedmieścia. W latach 1756-1765 książę Fryderyk przeniósł rezydencję ze Schwerina do Ludwigslust , która pozostała tam do 1837 roku. W 1759 r. kraj zajęły wojska pruskie, a także oblegały Schwerin. W 1764 r. starówka i przedmieście Schwerin liczyło 3288 mieszkańców. Synagogę zainaugurowano w 1773 r., w pobliżu wybudowano budynki mieszkalne dla rabina państwowego i kantora.

W latach 1783-1785 nowy budynek powstał jako hala targowa według projektów Johanna Joachima Buscha . Zastąpił stragany na otwartym rynku ze złymi warunkami higienicznymi na otwartej przestrzeni między czterema starymi, nieregularnymi nieruchomościami. Książę Fryderyk podczas swoich wizyt w Schwerinie nie lubił smrodu targowiska i skrzeku targowisk.

XIX wiek

Od września 1813 r. Dreesch był używany przez legion rosyjsko-niemiecki jako poligon do walki o wyzwolenie przeciwko Napoleonowi .

Krajobraz miasta został zmieniony w XIX wieku przez szeroko zakrojone prace budowlane. Schwerin stracił swój średniowieczny charakter i nadal się rozwijał. Zniknęły niepotrzebne już fortyfikacje miejskie, a drewniane chaty stopniowo zastąpiła zabudowa kamienna i szachulcowa. Budowanie na Wielkim Wrzosowisku okazało się trudnym przedsięwzięciem na bagnistym podłożu. Nowe budynki wzniesiono na Marienplatz i Rostocker Strasse (dziś Goethestrasse ), aw latach 1824-1834 Friedrich Franz I wzniósł nową siedzibę rządu przy Schloßstrasse (Schwerin) i innych budynkach. Do 1836 r. ratuszem miejskim zarządzał nadworny architekt Georg Adolf Demmlerprzekształcony w reprezentacyjny budynek, wybudowano teatr w starym ogrodzie oraz stajnie na półwyspie Marstall. Pierwszy naukowo zarządzany azyl dla obłąkanych w północnych Niemczech został zbudowany na Sachsenbergu na północ od Schwerin .

Po przeniesieniu rezydencji książęcej z Ludwigslust do Schwerina za panowania wielkiego księcia Pawła Friedricha w 1837 roku, ze względu na zły stan budowlany podjęto decyzję o całkowitej przebudowie pałacu w Schwerinie . Projekty Demmlera, oparte na francuskich renesansowych zamkach, zostały zatwierdzone przez władcę, który zmarł w 1842 r., po czym nowy wielki książę Fryderyk Franciszek II wstrzymał budowę. Stary zamek został całkowicie odnowiony w latach 1845-1857 i częściowo przebudowany, ale od 1851 roku pod kierunkiem berlińskiego architekta Friedricha Augusta Stülera i przy udziale Hermanna Willebrandapo tym, jak Demmler wszedł w konflikt z urzędnikami sądowymi.

Arsenał na Pfaffenteich został zbudowany w 1844 r. według projektu Demmlera pod nadzorem Hermanna Willebranda i Gottlieba Ruge na południowo-zachodnim brzegu Pfaffenteich w Schwerinie . Był używany jako zbrojownia , a po I wojnie światowej jako koszary policji.

W 1842 roku nad jeziorem Schwerin utworzono Paulsdamm .  Gmina żydowska rozrosła się do 300 członków, którzy w 1825 r. całkowicie odnowili synagogę i kilkakrotnie ją rozbudowywali.

W 1847 r. miasto zostało połączone z linią kolejową Berlin-Hamburg , która biegła daleko na południe od miasta, połączeniem kolejowym z Hagenow . W 1852 roku pierwszy parowiec wypłynął z Zippendorf na wyspę Hakenwerder .

W kwietniu 1882 roku teatr wybudowany pierwotnie przez Demmlera spłonął podczas przedstawienia. Nowy dom został zaprojektowany przez nadwornego architekta Georga Daniela i ukończony do 1886 roku.