Nowa Micropedia jest jeszcze w fazie beta. W razie problemów, napisz maila na pomoc@wiki.mikronacje.info albo zgłoś go na kanale na Mikronacyjnym Discordzie!
Rzeczpospolita Tirecji
| Dewiza: "Szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie" | |
 Flaga |
 Godło |
| Pełna nazwa | Rzeczpospolita Tirecji |
| Język(i) urzędowe | Polski |
| Stolica | Ibrahamabad |
| Ustrój polityczny | Monarchia konstytucyjna |
| Głowa państwa |
Król Ivan Szabelka |
| Szef rządu |
brak |
| Religia państwowa | brak |
| Uzyskanie niepodległości |
brak |
| Waluta | 1 lir |
| Hymn państwowy | Dumka wygnańcza |
Rzeczpospolita Tirecji - polska mikronacja założona przez króla Ivana Szabelkę. W państwie obowiązuje monarchia konstytucyjna.
Informacje
Godłem Rzeczypospolitej Tirecji jest złoty sokół - Raróg - w polu herbowym bordowym z czarnym półksiężycem na piersi. Sokół reprezentuje Kozacką, a półksiężyc Turecką część narodu. Zaś bordowe tło nawiązuje do krwi którą wylewali przodkowie w imię wolności narodu - krwi własnej jak i krwi wroga.
Flagą Rzeczypospolitej Tirecji jest bordowy prostokąt o stosunku szerokośći do długości 2:3, z czarnym półksiężycem po prawej i złotym pasem po lewej. Barwy jak łatwo zauważyć pokrywają się z tymi z godła - to samo jest również ich znaczenie. Złoty pas odpowiada Rarogowi, czarny półksiężyc jest taki sam jak w godle, a bordowe tło to częściowo zakrzepła krew, krew przodków walczących o wolność narodu tireckiego.
Hymnem narodowym Rzeczypospolitej Tirecji jest "Dumka Wygnańcza" autorstwa największego poety epoki romantyzmu - Bohdana Sokółki. Nawiązuje do okresu gdy wyspa znajdowała się pod panowaniem carskiej Rosji a pierwszy KOZ(Kozacka Ochota Zbrojna) walczył o wyzwolenie kraju. Jest to dumka - melancholijna kozacka pieśń wyrażająca tęsknotę za ojczyzną.
Historia
W 1466 trzej tureccy kupcy - dwaj bracia i szwagier - płynęli przez Morze Czarne ze swoim towarem. Zauważyli na horyzoncie wyspę, ale kapitan ani nawigator nie byli w stanie powiedzieć co to za wyspa. Zaintrygowanie kupcy nakazali podpłynięcie bliżej nieznanej wyspy. Okazała się ona niezamieszkaną, lecz bardzo dogodną na postój ze względu na położenie i warunki naturalne - łagodne piaszczyste brzegi, dużo drzew których drewno przydatne było przy naprawie statku, występowanie sporej ilości jadalnych owoców i zwierzyny łownej, a także pełna słodkiej wody rzeczka, były wymarzonymi warunkami do postoju.
Trzej kupcy postanowili utrzymać w tajemnicy istnienie wyspy i założyli Bractwo Wyspy. Do Bratctwa dołączali później ich krewni i w niespełna trzy lata później Bractwo Wyspy liczyło już około pół tysiąca ludzi. I wtedy o wyspie dowiedział się Sułtan. Nie wiadomo kto doniósł mu o istnienu wyspy, ale pewnym jest, że w 1471 rozpoczął na niej budowę portu który otrzymał na cześć donosiciela nazwę Ibrahamabadu. Był to port bardzo dogodnie położony, ze wspaniałym meczetem którego okna wychodziły na morze i wielkim targowiskiem na którym można było kupić wszystko. Jednak kupcy nie mieli łatwego życie z powodu wysokich opłat nałożonych na miasto przez Sułtana.
W 1484 kupcy zbuntowali się i 15 września wymordowali Sułtańskich urzędników. Cały bunt został przeprowadzony z inicjatywy wciąż istniejącego Bractwa Wyspy którego przywódcę - Mustafę ibn Ibrahima znanego później jako Mustafa I Jedyny - wybrano na Emira ustanawiając Emirat Ibrahamadzki. Państwo było młode, ale wybrano dogodny moment na jego założenia - w kilka lat po II wojnie wenecko-tureckiej, w czasie gdy Imperium Osmańskie przygotowywało się do kolejnej Sułtan miał na głowie inne sprwy niż bunt w czarnomorskim porcie.
Emirat działał inaczej niż inne kraje - nie utrzymywał się z podatków, ale z dokonywanego przez państwo obrotu towarami, dzięki czemu zniesiono podatki doprowadzając port do prawdziwego rozkwitu co bogatsi kupcy budowali liczne pałace, a jedną z najpoularniejszych rozrywek były polowania na zwierzynę łowną w lasach wyspy.
Stan ten jednak nie trwał długo. Państwo istniało dzięki kupcom dla których wojny były przeszkodą w prowadzeniu interesów, więc nie posiadało własnego wojska. Po zakończeniu wojny z Wenecją oczy Imperium Osmańskiego ponownie zwróciły się na Ibrahamabad. Przejęcie kontorli nad Emiratem nie mogło sprawić Sułtanowi żadnego problemu i nie sprawiło. W 1505 Emirat upadł i przywrócono stosunki z przed jego powstania, ale płomień wolności już płonął w umysłach Ibrahamabadzkich kupców silnym i wiecznym płomieniem
Jednak zapędy niepodległościowe zostały ostudzone przez serię kozackich najazdów, która miała miejsce w latach 1528-1646. Serię najazdów przerwało powstanie kozackie pod przywództwem Bohdana Chmielnickiego które rozpoczęło się w 1648 i zakończyło w 1654, powodując podział Ukrainy na część Rosyjską i Polską. Wtedy to młody kupiec należący do ponownie utajnionego Bractwa Wyspy - Muhammad ibn Iacobbi - postanowił wykorzystać tą sytuację. Wiedział, że kozacy będą musieli wybierać między służbą w wojsku despotycznego władcy, a pracą w majątkach polskiej szlachty z radością przyjmą każdą inną możliwość. Przekonał członków Bractwa do sprowadzenia części Kozaków na wyspę i nadania im przywilejów w zamian za pomoc w obaleniu władzy Imperium Osmańskiego nad wyspę i późniejszą obronę nowopowstałego państwa.
W 1656 na wypę sprowadzono grupę około 320 Kozaków dowodzonych przez Dymitra "Burzę" Sokółkę i przeszmuglowano ich do Ibrahamabadu, gdzie w ciągu jednej nocy rozbili stacjonujące na wyspie wojska sułtańskie w ilości około 430 Janczarów, a także pojmały oficerów i urzędników Sułtańskich wraz z rodzinami, których wtrącono do więzienia w celu późniejszego osądzenia(wszystkich skazano na banicję(wraz z rodzinami) i wywieziono z wyspy w roku ).
Jeszcze w tym samym roku proklamowano Sułtanat Ibrahamabadzki o ustroju elekcyjnej monarchii parlamentarnej(parlamentem było Zgromadzenie Kupieckie, składające się ze wszystkich zamieszkałych na stałe w Ibrahamabadzie kupców), w którym autonomicznym stanem była Kozaczyzna(zamieszkujący stepy na wschód od Dniesterka przybysze z Ukrainy z twierdzą Trzecia Sicz na wyspie na Dniesterku, jako główną siedzibą władzy) podlegająca jedynie władzy Sułtana, a wewnętrznie zorganizowana na zasadach demokracji wojennej.
Na mocy Wielkiego Przywileju Kozaczego z roku 1657 Kozacy mieli prawo do: zarządzania terenami na wschód od Dniesterka we własnym zakresie i stanowienia własnych sądów, wyznawania wiary chrześcijańskiej i napadania statków nie posiadających tzw. Listów Sułtańskich. Te bardzo dogodne warunki powodowały liczne ucieczki Kozaków z terenów Polski i Rosji w wyniku czego w roku 1666 na wyspie żyło już 11 000 kozaków przy 3 000 turków, co prowadziło do niezadowolenia ludności muzułmański. W 1681 Kozacy liczący już 20 000 osób w stosunku do 4 000 turków i zaczęli rządać udziału w rządzeniu całością państwa - wtedy Sułtan Muhammad ibn Iacobbi I Odnowiciel zreformował parlament i wprowadził podział na dwie izby: niższą - Radę Ludową(135 przedstawicieli wybieranych przez Kozaków i 20 wybieranych przez Turków) - i wyższą - Radę Królewską(55 przedstawicieli wybieranych tylko przez Turków), przy czym izba wyższa mogła zablokować każdy projekt izby niższej.
Takie rozwiązanie nie mogło jednak zadowolić kozaków na dłuższą metę, toteż zagrozili oni w 1703, że jeśli Sułtan nie wprowadzi po ich myśli reformy parlamentu to wystąpią zbrojnie i go obalą. Sułtan przestraszony zgodził się na zmianę składu parlamentu - nowy Sejm(wymuszona przez Kozaków nazwa) składał się z 250 przedstawicieli z których zaledwie 10 wybierali Turcy. Doprowadziło to do zamachu stanu przeprowadzonego w roku 1707 przez konserwatywnych Turków - na tron wyniesiono Saida I Islamskiego który wprowadził rządy jednowładcze Sułtana z doradczą Radą Królewską wybieraną przez bogatszych kupców posiadających posiadłości ziemskie(Al-Dżerri) i duchownych islamskich.
Nie spodobało się to Kozakom, jednak wierzący w to, że ochroni go Allach Sułtan ignorowało to i wydawał prawa antykozackie które już w roku 1709 doprowadziły do buntu Kozaków i wojny domowej w której zginęły 3/4 turków zamieszkujących wyspę - pozostali poddali się. Niestety właśnie na tle pozostałej na wyspie ludności tureckiej wybuchł konflikt pomiędzy kozakami - Ivańcy którym przewodził Ivan "Sokoł" Miedow uważali, że należy turków pozostawić teraz w spokoju, zaś Bohdańcy dowodzeni przez Bohdana Stepowicza chcieli ich wysiedlić z wyspy, bądź wybić co do nogi.
