Język micropolitański

Szablon:Język Język micropolitański - język który wyewoluował z polskiego w wyniku mieszania się różnych kultur. Obecnie podstawy gramatyki opierają się na polskim, zaś słownictwo oprócz z polskiego czerpie także z języków semickich i języka hiszpańskiego.

Alfabet

Alfabet micropolitański powstał na bazie łacińskiego, jednakże zawiera charakterystycznie dla siebie znaki diakrytyczne.

Głoska	Wymowa
a	a
ā	ą
b	b
c	s
d	d
e	e
ē	ę
f	f
g	g
ğ	dz, dź albo dż
h	niemie (rodziela samogłoski)
i	j
j	ż
k	k
l	l
m	m
n	n
o	o
p	p
q	h (gdy stoi na końcu wyrazu, wtedy i)
r	r
s	z
t	t
u	u
w	ł
v	w
x	ks
y	y
z	c

Dodanie daszku (^) nad samogłoską powoduje zmiękczenie poprzedniej litery, jeżeli jest spółgłoską, lub dodanie i, jeżeli jest samogłoską. Identycznym znakiem dla spółgłosek jest apostrof ('), po literze (słowo sinus, będzie więc zapisane jako cn'uc).

Dźwięk f, można także oddać przez zbitkę ph, przy czym, żaden wyraz nie może się zaczynać literą f. (pharby, a nie farby, ale mufka i muphka są dozwolone).

Brzmienie cz i sz oddają cx i sx.

Gramatyka

Gramatyka jest bardzo podobna do polskiej z tą różnicą iż:

Liczba mnoga w trzeciej osobie ma trzy rodzaje - oni, one, ony (bylq, bywy, bywe)

Wszelkie przyimki zastępuje wyraz abr.

Trzyb rozkazujący tworzy jak w języku polskim, ale dodaje się także partykułę wzmacniającą że i/lub no (choğje, choğno, choğjeno).

Zbitki samogłosek, o ile nie są rozdzielone "h" są pomijane z wyjątkiem pierwszej (aerozol czyta się jako arozol, ale aherozol jako aerozol).

Dzialekty

Mimo iż używany jest głównie w Micropolis, język ten wyewoluował w trzy dialekty:

• Vycokq Mk'ropolc' Aivai
• Cr'ednq Mk'ropolc' Aivai
• Ns'kq Mk'ropolc' Aivai

Pierwszy jest językiem urzędowym, oficjalnym i nauczanym w Micropolis. Drugi jest językiem mówionym. Trzeci, zwany też Alty Mk'ropolc' Aivai (Język Staromikropolitański) zachował się głównie w tekstach liturgicznych i jest używany obecnie w celach sakralnych. O ile dwa pierwsze różnią się tylko na płaszczyźnie słownictwa (i to nieznacznie), język liturgiczny jest językiem stosującym skomplikowane formy gramatyczne. Próby wprowadzenia staromikrońskiego jako języka mówionego i urzędowego, zakończyły się niepowodzeniem, z uwagi na znaczne braki w słownictwie.

Słowa odmienne od polskich

dzień dobry - sxalom (szalom)
do widzenia - pharat (farat)
tak - oei (wyjątek! czytamy go tak jak się pisze, ale ściągając głoski, czyli po polsku oei)
nie - io (jo)
proszę - aqatra (ahatra)
dziękuję - daha (daa)
przepraszam - cahakasxval (saakaszwal)
jak się czujesz - naranqa (naranha)
dobrze - sahat (zaat)
źle - oio (ojo)
język mikropolitański - Mk'ropolc' Aivai (mikropolis ajwaj)
zagranica - avadamk'rpolc'îat (awadamikropolisijat)
wiara - m'am (imam)
internet - bharat calvaya (barat salwaja)
komputer - l'aqa câdra (ilaha siadra)
myszka - ataqat (atahat)
klawiatura - caiar (sajar)
ekran/monitor - mujda (mużda)
kościół - tacarat (tasarat)
meczet - orhîat (orijat)

Modlitwa Ojcze Nasz

Pharten nasx, abr coi abr nêbê,
cv'ècq sè m'ê Tvoie.
Abrvhod ruwat Tvoie.
Ecta Tvoia vola abr nêbê un zêmq.
Qleba nasxego zoğennego dai nam ğsâi.
Un odpusc'q nam nasxe viny.
Abr my odpusxcxamy nasxym vn'ovaicom.
Un eta vuğ nas na pokusxenê.
Abr sbav nas od zwego.