Bartłomiej Jasiński

Bartłomiej baron Jasiński (2000-2004) vel. Aleksander Bartłomiej Keller (od 2004) - obywatel Królestwa Dreamlandu w latach 2000-2004, profesor nauk ekonomicznych, doktor dyplomacji Uniwersytetu Dreamlandzkiego, Uniwersytetu Słońca w Solardii i Uniersytetu im. 4-tego lutego w Weblandzie. Współzałożyciel i działacz ultramonarchistycznej organizacji Ligi Obrony Domeny Królewskiej - stronnictwa prokrólewskiego Króla Tom Bonda I. Po elekcji króla eMBe I powołany został na Premiera Federacyjnego Królestwa Dreamlandu, rządził w okresie stanu wyjątkowego. W tym okresie otrzymał tytuł arystokratyczny barona. Kryzys wokół likwidacji komerycyjnego banku i brak poparcia przez JKW działań swojego premiera doprowadził Barona do dymisji. Minister Finansów i Gospodarki w kolejnych rzĄdach (swoim i Pavla Svobody), przejściowo Minister Spraw Wewnętrznych. Odejście z ław rządowych nastąpiło po rozbieżności zdań z premierem Svobodą. Nowy okres w życiu Barona to zmiana poglądów z monarchistycznych (członek Dreamlandzkiej Partii Monarchistycznej przez kilkanaście miesięcy) na prodemokratyczne. Wraz z toczącymi się przemianami wokół konstytucji został członkiem Ruchu na Rzecz Demokratycznego Dreamlandu, z którego odszedł tworząc Dreamlandzką Partię Pracy. Wówczas to został posłem I Kadencji nowej Izby Poselskiej. W tym okresie z DPP powstała Socjaldemokratyczna Partia Dreamlandu. Był członkiem Królewskiej Komisji Konstytucyjnej, gdzie z ramienia opozycji parlamentarnej proponował skutecznie prodemokratyczne rozwiązania w projektowanej ustawie zasadniczej. Poseł II i III Kadencji Izby Poselskiej z ramienia SPD. Przez sześć miesięcy Ambasador Królestwa Dreamlandu w Księstwie Sarmacji. Przewodniczył obradom Komisji Edukacji przy Ministrze Kultury i Nauki, Rektor Uniwersytetu Dreamlandzkiego i Uniwersytetu Słońca w Solardii. Prywatny przedsiębiorca transportowy. W 2004 roku oskarżony wraz z kilkoma członkami SPD o wykorzystywanie wielokrotnych tożsamości do celów wyborczych. Wyrok I instancji orzekający o winie, banicji i pozbawieniu tytułu arystokratycznego został zaskarżony. Baron nie doczekał jednak orzeczenia prawomocnej winy, gdyż zrzekł się obywatelstwa dreamlandzkiego w listopadzie 2004 r. motywując to zniechęceniem do działalności w państwie wirtualnym oraz sprawami realnymi.

W grudniu 2004 na zaproszenie Mandragora Jutrzenki Piotra Khana Krupińskiego zamieszkał w Mandragoracie Wandystanu, którego uzyskał obywatelstwo. W pierwszych dniach został członkiem Wandyjskiej Socjalistycznej Partii Jedności, z ramienia której został wybrany Kwiatonem I i II Kadencji i Przewodniczącym Churału Ludowego obu kandencji. Przewodniczył WSPJ, był liderem Frontu Jedności Narodu. Kandydat FJN na urząd drugiego Prezydenta Mandragoratu - przegrał nieznaczną ilością głosów. Wraz z toczącymi się przemianami na scenie politycznej - powstanie Ligi Obrony Komunizmu (lewicowej konkurencji WSPJ) i upadek Frakcji Zielonych w wyborach do III Kadencji Churału; współtwórca Socjalistycznej Partii Wandystanu (SPW) wraz z tow. Jackiem Nowakiem (I Sekretarzem Wandyjskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). Do I Zjazdu SPW Sekretarz Generalny, obecnie Wiceprzewodniczący Komitetu Centralnego SPW. 6 lutego 2005 r. otrzymał tytuł sekretara, 14 sierpnia - podlorda, 11 grudnia oksymorona. W okresie 8.03 - 25.04.2005 Komisarz Ludowy ds. Kultury i Promocji, od 26.04 do 15.05.2005 Komisarz Ludowy ds. Kultury i Nauki. 28 czerwca 2005 r. wygrywa wybory i zostaje trzecim Prezydentem Mandragoratu Wandystanu z poparcia wandyjskiej lewicy. Od 28.06 do 11.11 Komisarz Ludowy ds. Wewnętrznych i Administracji. 11 listopada 2005 r. ponownie wybrany Prezydentem Mandragoratu Wandystanu, od tej pory Komisarz Ludowy do Spraw Zagranicznych, przejściowo Komisarz Ludowy ds. Wewnętrznych (28.11.2005-18.01.2006). 11 marca 2006 r. przegrywa wybory prezydenckie z liberalnym kontrkandydatem. Jednak jako lider opozycyjnej lewicy prowadzi ustawiczną krytykę rządu. Mając mandat kwiatona i silną pozycję w SPW doprowadza do nieudzielenia akceptacji rządu przedstawionego przez Prezydenta Sosnowieckiego. Skutkuje to zmianami w rządzie. W tym czasie Keller tworzy Trybunę Wandyjską - antyrządowy organ prasowy SPW - ukazuje się 6 numerów TW. Na fali krytyki rządu oraz zbliżającego się wakacyjnego sezonu ogórkowego (uniknięcie niskiej frekwencji) Prezydent Sosnowiecki podaje się do dymisji. Po raz kolejny do wyborów staje Aleksander Keller, który jako jedyny kandydat zostaje wybrany szóstym Prezydentem MW, przejmuje resort promocji. W momencie pojawienia się oficjalnych komunikatów o szykowanym zjednoczeniu MW z KS występuje z ostrą, niepodległościową krytyką. Bezskutecznie wzywa do powiedzenia "nie" w referendum zjednoczeniowym. Popiera jego stanowisko 1/3 Wandyjczyków. Gdy zjednoczenie stało się faktem Prezydent Keller zadeklarował czynny udział w życiu politycznym w nowej sytuacji. Z dotychczasowego statusu sympatyka stał się pełnoprawnym członkiem Narodowego Związku Monarchistycznego. Z powodu rozsypującego się składu Rządu Ludowego postanawia skorzystać z dobrodziejstw Zjednoczenia. Rekonstruuje rząd w oparciu o polityków SPW oraz NZM, co staje się prekursorskim rozwiązaniem w wandyjskiej polityce.

18 kwietnia 2005 roku rozpoczyna misję Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Mandragoratu Wandystanu przy Jego Książecej Wysokości Księciu Sarmacji. Trwa ona do 14 kwietnia 2006 r. (najdłużej urzędujący Ambasador Wandystanu). Rezygnację motywuję brak dalszej możliwości reprezentowania rządu Wandystanu w sprawie Zjednoczenia.

11 marca 2006 r. za całokształt działalności partyjnej i państwowej został odznaczony przez Mandragorów najwyższym odznaczeniem państwowym - Orderem Kukła Złotego.

Od 24 lutego Szef Służby Bezpieczeństwa MW (wywiad i kontrwywiad) w stopniu majora. Doktor dyplomacji, były Rektor Ludowego Uniwersytetu Wandyjskiego i Dziekan Wydziału Stosunków Międzynarodowych. Prywatny przedsiębiorca - właściciel koncernu Wandyjskie Kopalnie Surowców Naturalnych S.A.