Henryk Ziemiański

Henryk Ziemiański
Henryk Ziemiański w 2024
Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	7 luty 2023 Zwierzogród, II Federacja Nordacka

Henryk Ziemiański (v-ur. 7 lutego 2023 w Zwierzogrodzie, fabularnie 25 lipca 1961 w Ampraczu) - efeński polityk, samorządowiec oraz przedsiębiorca znany głównie z swojego zaangażowania w sferę publiczną i polityczną w II Federacji Nordackiej w której od 22 sierpnia do 27 grudnia 2023 pełnił funkcję Ministra Spraw Wewnętrznych. Założyciel i przewodniczący Stronnictwa Centro-Prawicowego. Kongresman II kadencji. Od 27 grudnia 2023 do 29 kwietnia 2024 Prezydent II Federacji Nordackiej. Współprzewodniczący Ultranordackiej Partii Ojczyźnianej.

Fabularna biografia

Młodość

Henryk Ziemiański urodził się 25 lipca 1961 w Ampraczu jako najstarszy syn inżyniera Karola Ziemiańskiego i pielęgniarki Lucyny z domu Szczęsnej. Jego rodzice byli westlandzkimi emigrantami, którzy mieszkali w Kragulu, skąd wyjechali w roku 1951 do Muratyki, początkowo zamieszkując w Nowogrodzie, jednak krótko przed narodzeniem Henryka przenieśli się do Ampracza.

W roku 1981 Henryk zakończył naukę w szkole średniej, po czym w latach 1981-1986 studiował przedsiębiorczość na Uniwersytecie Zwierzogrodzkim. Po ukończeniu studiów pracował w banku, następnie jako urzędnik. W roku 1991 po śmierci ojca rozbudował dom rodzinny.

Kariera polityczna

Działalność w IV Republice Muratyckiej

Po raz pierwszy Henryk Ziemiański zagościł w Muratyce 7 lutego 2023. 11 lutego 2023 został mianowany przez Prezydenta IV Republiki Muratyki Alberta Fryderyka de Espadę na funkcję Freutreggëra Freutu Ampracz. 8 marca został wybrany na posła Parlamentu Unii Nordackiej II kadencji, wstąpił też do przewodzonej przez Kaspara Waksmana-Dëtera partii Centro-prawica. W maju popadł w realiozę i zawiesił swoją aktywność w Mikroświecie.

Działalność w II Federacji Nordackiej

Henryk powrócił już do II Federacji Nordackiej 7 sierpnia, zaś następnego dnia założył Stronnictwo Centro-Prawicowe - partię polityczną, której został przewodniczącym. Dzień później partia ta zawarła koalicję z Opcją Konserwatywną, tworząc Koalicję Konserwatywną.

22 sierpnia 2023 został mianowany przez premiera II Federacji Nordackiej Bolesława Kirianóo von Hohenburga na ministra spraw wewnętrznych. Podczas sprawowania urzędu zainicjował debatę o policji, czy ustabilizował sytuację w kraju po fali imigrantów z Republiki Bialeńskiej. 20 listopada został wybrany na Kongresmena Kongresu Federacji Nordackiej II kadencji. Jego członkostwo w Kongresie ustało z chwilą złożenia przysięgi prezydenckiej.

W powtórzonych wyborach prezydenckich w grudniu 2023 był kandydatem Koalicji Konserwatywnej. Jego rywalem był Albert Fryderyk de Espada, którego pokonał w pierwszej turze, zostając Prezydentem II Federacji Nordackiej.

19 kwietnia 2024 wraz z Leonidem Repulijskim ogłosił powstanie Ultranordackiej Partii Ojczyźnianej, która powstała z połączenia Stronnictwa Centro-Prawicowego i Partii Ultranordackiej.

21 kwietnia 2024 ogłosił, że zamierza się ubiegać o reelekcję w wyborach prezydenckich. W wyborach, przeprowadzonych w dniach 26-28 kwietnia przegrał z Albertem Fryderykiem de Espadą, który został Prezydentem II Federacji Nordackiej.