Zjednoczone Królestwo Polski

Zjednoczone Królestwo Polskie
Królestwo Polskie

Język(i) urzędowe	polski, łacina, ruski
Stolica	Kraków
Ustrój polityczny	monarchia stanowa
Głowa państwa	król Jan I
Szef Rzadu	brak
Religia państwowa	kościół rzymsko-katolicki
Uzyskanie niepodległości	15 grudnia 2011r.
Waluta	1Grzywna krakowska=100groszy krakowskich
Hymn państwowy	Gaude Mater Polonia (Raduj się, Matko Polsko)
Kod samochodowy	RP
Domena internetowa	krolestwopolskie.dbv.pl

(Zjednoczone, Odrodzone) Królestwo Polskie (łac.Regnum Poloniae, rus. Королівство Польське) - wirtualne państwo powstałe 15 grudnia 2011 r. Wzoruje się na historycznym państwie polskim istniejącym w latach 1320-1386.

Historia

Historia przedinternetowa

W VI w. na ziemie teraźniejszego Królestwa Polskiego przybyli Słowianie. W IX w. rozwinęły się dwa ośrodki państwowotwórcze: Wiślan na południu oraz Polan na na północy. Wiślanie jednak w IX wieku toczyli walki z państwem wielkomorawskim, po czym dostali się w orbitę wpływów czeskich. Odmiennie przebiegał rozwój ośrodka północnego. Polanie w latach 20. i 30. X wieku przystąpili do szybkiej ekspansji, podporządkowując sobie sąsiednie plemiona zamieszkujące nad górną i środkową Obrą oraz na zachód od środkowej Warty. W roku 966 władca polański Mieszko przyjął chrzest i od tej daty przyjęło się uznawać istnienie Polski jako chrześcijańskiego, niezależnego, scentralizowanego państwa. Panowanie Mieszka I (ok.960-992) oraz jego syna Bolesława zwanego Chrobrym to czasy jednoczenia plemion polskich i budowy nowoczesnego państwa, nie tylko silnego wewnętrznie, ale także aktywnie uczestniczącego w polityce europejskiej. Na drodze konfliktów zbrojnych, rozwoju handlu oraz tworzenia aparatu administracyjnego, opartego m.in. na strukturze kościelnej, do Polski przyłączyło się Pomorze, Małopolska i Śląsk (972-990). Przede wszystkim jednak Polska stała się państwem liczącym się na arenie międzynarodowej. Wojny, umiejętne prowadzone przez Mieszka i Bolesława, przyniosły Polsce nie tylko nabytki terytorialne (Grody Czerwieńskie oraz przejściowo Morawy i Łużyce), ale pozycję państwa silnego i groźnego dla ewentualnego przeciwnika (nawet dla cesarza). Największymi sukcesami polityki zagranicznej pierwszych Piastów były zjazd gnieźnieński (1000), na którym cesarz Otton III uznał w Bolesławie głównego sojusznika w dziele jednoczenia Europy pod berłem cesarskim i zgodził się na powołanie polskiej, niezależnej prowincji kościelnej, oraz koronacja Bolesława I w roku 1025. Kiedy tron obejmował Mieszko II (syn Bolesława I), Polska była już państwem rozległym, o sprawnym aparacie administracyjnym i rozwiniętej strukturze kościelnej (arcybiskupstwo w Gnieźnie, biskupstwa w Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Kołobrzegu). Niestety, wojny domowe, które wstrząsały krajem w następnym stuleciu, znacznie osłabiły znaczenie Polski. W konflikty między Piastami wmieszały się państwa ościenne (złupienie Gniezna przez Czechów 1038), co doprowadziło nie tylko do utraty korony, ale także części terytoriów, ponownej podległości wobec cesarstwa i rozprzężenia wewnętrznego (próba uniezależnienia się Mazowsza, bunt pogański po śmierci Mieszka II). Dopiero pod rządami syna Mieszka II - Kazimierza Polsce wróciła do równowagi. Książę, zwany przez potomnych Odnowicielem, dzięki pomocy cesarza Konrada i umiejętnie zawieranym sojuszom (głównie z Rusią Kijowską) przywrócił jedność administracyjną kraju (odzyskał Śląsk, Mazowsze i Pomorze). Wzrosło też znaczenie Polski na arenie międzynarodowej. Politykę ojca kontynuował Bolesław II Śmiały. Władca ten dzięki zaangażowaniu się po stronie papiestwa w konflikt o inwestyturę oraz talentom militarnym odzyskał koronę królewską (1076). Decydował także o obsadzaniu tronów Rusi, Węgier i skutecznie powstrzymywał ekspansję cesarstwa niemieckiego na wschód Bolesław II stracił jednak tron (1079) na skutek buntu opozycji wewnętrznej, sprzymierzonej z cesarstwem i Czechami. Nie bez znaczenia był tu także konflikt króla z biskupem krakowskim Stanisławem, w wyniku którego Bolesław II stracił poparcie Kościoła katolickiego. Okres panowania Bolesława Krzywoustego (bratanka Bolesława Śmiałego) nie powstrzymał upadku Polski. Władca ten, słynący z talentów militarnych (wygrana wojna z cesarstwem - 1109, podbicie Pomorza 1113-19) postanowił przed śmiercią (1138) podzielić kraj między synów. Okres "rozbicia dzielnicowego" trwał przez ponad 150 lat - znaczenie polityczne Polski osłabło, a silną pozycję w Europie odzyskała dopiero w I połowie wieku XIV. Był to jednak - mimo kilku niszczących najazdów mongolskich - okres stabilizacji społecznej i szybkiego rozwoju kraju. Uregulowano stosunki własnościowe ziemi - rycerze w zamian za służbę królowi i księciu stali się właścicielami gruntów, tworzono tysiące nowych wsi i wiele miast. Przybyło do Polski sporo osadników z Niemiec, a nad Bałtyk również z Holandii. Powstały dziesiątki klasztorów zakładanych zwłaszcza przez cystersów i dominikanów. Za panowanie ostatnich Piastów: królów Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego większość ziem polskich została na nowo zjednoczona. Stała się państwem silnym, sprawnie zarządzanym, uczestniczącym aktywnie w życiu politycznym, gospodarczym i kulturalnym Europy. W tym właśnie okresie powstał w Krakowie uniwersytet (1364 - drugi po praskim w Europie Wschodniej), sama zaś stolica Polski ogrywała rolę jednego z centrów dyplomatycznych (zjazd monarchów w 1364). Głównym problemem państwa były nieustanne konflikty z Czechami (spory o Śląsk) i z Zakonem Krzyżackim (od 1226 r.), który zdołał utworzyć w Prusach silne państwo i stale zagrażał polskim granicom. Po bezpotomnej śmierci Kazimierza Wielkiego w Polsce miał przejąć władzę Ludwik Węgierski z dynastii Andegawenów. Jednak opozycja możnowładztwa pod wodzą Dobiesława Kurozwęckiego i Jana Kmity nie dopuściła do tego.

Historia internetowa

15 grudnia 1370 r. władzę przejął wojewoda sieradzki Jan Kmita. 18 grudnia tego roku ogłosił się on księciem regentem Królestwa Polskiego.

Ustrój Polityczny

Ustrojem Zjednoczonego Królestwa Polski jest dziedziczna monarchia stanowa. Charakteryzuje się ona wyodrębnieniem poszczególnych stanów (grup społecznych). Władza monarchy, dotąd patrymonialnego, została ograniczona na rzecz stanów, szczególnie rycerstwa i duchowieństwa. Udział stanów w rządach był realizowany przez reprezentację w zgromadzeniach stanowych i różne formy samorządu.

Korona Królestwa Polskiego

Wiodąca zasada ustrojowa (patrymonialna) została zastąpiona przez nową wiodącą zasadę ustrojową, jaką była koncepcja Korony Królestwa Polskiego. Symbolem władzy państwowej stają się regalia (insygnia koronacyjne). Podstawa terytorialna koncepcji Korony Królestwa Polskiego obejmowała ziemie polskie zjednoczone przez Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego, a więc ziemie wchodzące w skład państwa, ale oprócz tego koncepcja korony Królestwa Polskiego obejmowała również ziemie historycznie polskie (tzn. takie ziemie, które kiedyś wchodziły w skład Królestwa Polskiego, a teraz nie było ich w zjednoczonym królestwie) oraz ziemie etnicznie polskie (tzn. ziemie, na których mieszkała ludność mówiąca po polsku). Chodziło tu głównie o Pomorze, Śląsk i Mazowsze. W skład koncepcji korony Królestwa Polskiego wchodziły 3 zasady wewnętrzne: Zasada niepodzielności państwa polskiego – rozwiązała ona kwestię rozbicia dzielnicowego Zasada suwerenności – królowie polscy nie składają hołdów lennych Zasada niepozbywalności terytorium państwowego – zasada ta miała 2 konsekwencje: Nie można było darować lub sprzedawać kawałka terytorium państwa polskiego Kolejni królowie Polski składali w momencie koronacji przysięgę, iż spróbują odzyskać utracone ziemie (etniczne i historyczne).

Geografia

Królestwo Polskie nie posiada dostępu do morza i jest głównie krajem wyżynnym, o niewielkiej liczbie nizin, pojezierzy i gór. Wyżyny występują na prawie całym obszarze państwa prócz Wielkopolski i Mazowsza. Wszystkie należą do (prowincji fizycznogeograficznej) Wyżyn Polskich. Wyżyny są oddzielane od siebie przez kotliny. Pojezierza występują na północy kraju.

Góry

Większość kraju zajmują góry i wyżyny. W południowo - zachodniej części kraju znajdują się Tatry i Wyżyna Karpacka. Dalej na wschód jest Wyżyna Lubelska i Wyżyna Wołyńsko-Podolska. Na zachód o stolicy kraju - Krakowa znajduje się Wyżyna Krakowsko - Częstochowska. Najwyższym szczytem w kraju jest Wysoka (2547 m n.p.m.).

Podział Administracyjny

W Królestwie Polskim nie ma oficjalnego podziału administracyjnego. Przyjmuje się podział na ziemie (zarządzane przez wojewodów):

-ziemia krakowska,

-ziemia sandomierska,

-ziemia wieluńska,

-ziemia sieradzka,

-ziemia łęczycka,

-ziemia kaliska,

-ziemia poznańska,

-ziemia wałecka,

-Kujawy inowrocławskie,

-Kujawy brzeskie,

-ziemia płocka,

-ziemia dobrzyńska,

-ziemia zakroczymska,

-ziemia wiska,

-ziemia przemyska,

-ziemia halicka,

-ziemia krzemieniecka,

oraz na terytoria lenne:

-Podole,

-Księstwo Chełmsko-Bełskie,

-Księstwo Włodzimierskie,

-Księstwo Mazowieckie,

-Księstwo Gniewkowskie,

-ziemia santocka.

Ziemie dzieliły się na powiaty lub kasztelanie (na ich czele stał starosta grodowy lub kasztelan). Natomiast czele miast stał wójt, a na czele wsi sołtys.

Mapa

Błąd przy generowaniu miniatury: Brak pliku

Mapa Królestwa Poslkiego w 1370 r.

Język

W Zjednoczonym Królestwie Polski statut języka urzędowego ma łacina (w tym języku są sporządzane wszelkie dokumenty) polski i ruski. Regionalnie używa się także niemieckiego, jidysz, hebrajskiego i ormiańskiego. Języki regionalne wykorzystywane są jedynie do nazewnictwa instytucji, nazw geograficznych etc. W mowie potocznej i w aktach urzędowych praktycznie nie występują.

Demografia

Dane ogólne

Królestwo Polski wirtualnie liczy około 2 mln mieszkańców. Najbardziej zaludnionym obszarem jest ziemia krakowska.

Religia

Oficjalną religią państwową jest Kościół rzymsko-katolicki. Regionalnie wyznaje się judaizm, prawosławie i Kościół ormiański.

Gospodarka

Handel

Wiele polskich miast należy do Hanzy, największego związku handlowego w Europie. Staraniem polskiego króla wytyczono nowe szlaki kupieckie, zapewniające korzystniejsze warunki wymiany międzynarodowej. Stwarzając bariery celne i nadając miastom przywileje (prawo składu i przymus drogowy). Mocną pozycję mają rodzimi kupcy.

Rolnictwo

Osadnicy przybywający do Polski lokują miasta i wsie na prawie niemieckim. Z zachodu przywożą ze sobą zachodnie sposoby uprawy roli. Nowe narzędzia i techniki uprawy przyjęły się dosyć szybko w polskim rolnictwie. Kolejną przemianą w rolnictwie dokonaną przez kolonistów jest wprowadzenie (powszechnej na zachodzie) trójpolówki. Jednak mimo rozwoju rolnictwa w tej części Europy, w niektórych dzielnicach Polski, takich jak Mazowsze i Ruś halicko-włodzimierska rozkwit nowych technik uprawnych jest opóźniony.

Górnictwo

W górnictwie środkowoeuropejskim dominują Węgry i Czechy. Polska po utracie Śląska straciła dostęp do kopalni złota w tym rejonie. Już nigdzie na ziemiach polskich nie wydobywa się złota. Wszystkie polskie kopalnie (oprócz kopalni w Inowrocławiu) znajdowały się w Małopolsce. Ośrodki wydobycia surowców:

- Olkusz - srebro (Ag), ołów (Pb).

- Chęciny - srebro (Ag), ołów (Pb), miedź (Cu).

- Wąchock - żelazo (Fe).

- Wieliczka - sól kamienna.

- Bochnia - sól kamienna.

- Inowrocław - sól kamienna.

Właścicielem kopalni soli w Wieliczce i Bochni jest powstałe w XIII wielu przedsiębiorstwo - Żupa krakowska. Ważny wpływ na polską gospodarkę mają kopalnie soli w Wieliczce i Bochni oraz kopalnie ołowiu w Olkuszu i Chęcinach. Polski ołów jest potrzebny w Czechach, Saksonii i na Węgrzech jako surowiec pomocniczy przy wydobyciu srebra.

Komunikacja

Sieć komunikacyjna Królestwa Polski jest doskonale rozwinięta. Istnieje duża i rozbudowana sieć szlaków handlowych.

Waluta

Przed wprowadzeniem systemu groszowego na ziemiach polskich stosowano głównie denara brakteatowego. W 1300 w Czechach wprowadzono srebrny grosz praski, który stał się monetą obiegową również w krajach sąsiedzkich (w Polsce, Austrii i na Węgrzech) oraz na Rusi Halickiej i Litwie. Za Władysława Łokietka bito monetę złotą (na wzór florenów), jednak mała liczba i brak dostępu do surowców (złota), przerwały emisję. Grosz praski przestał być główną monetą w Polsce, gdy wyparła go reforma monetarna Kazimierza Wielkiego, która w 1367 doprowadziła do wprowadzenia nowej monety groszowej - grosza krakowskiego. Obecnie grosz krakowski to 1/100 grzywny krakowskiej, czyli 1 grzywna = 100 groszom.