imported>AdeX |
imported>MRadetzky |
| Linia 22: |
Linia 22: |
| '''Carstwo Rosyjskie''' - państwo powstałe 24 czerwca 2008 roku, założone przez tymczasowego cara - Michaiła. Od początku otaczane dużym zainteresowaniem środowisk mikronacyjnych, posiada kilku aktywnych obywateli. Stolicą Carstwa Rosyjskiego jest Sankt Petersburg. | | '''Carstwo Rosyjskie''' - państwo powstałe 24 czerwca 2008 roku, założone przez tymczasowego cara - Michaiła. Od początku otaczane dużym zainteresowaniem środowisk mikronacyjnych, posiada kilku aktywnych obywateli. Stolicą Carstwa Rosyjskiego jest Sankt Petersburg. |
|
| |
|
| =Duma Państwowa= | | == Duma Państwowa == |
|
| |
|
| W dniu 3-4 lipca 2008 roku odbyły się powszechne wybory parlamentarne wraz z dogrywką. Bez dogrywki do Dumy dostało się dwóch kandydatów - [[Samir El-Guevara]] (Związek Lewicy Rosyjskiej) oraz Ivan Arshavin (ZLS), natomiast po dogrywce mandaty poselskie otrzymały kolejne trzy osoby - [[Yaraeh]] (Związek Monarchistów Rosyjskich), Matteo (ZMS) oraz Mehmet Kolodin (Partia Ludzi Pracujących). | | W dniu 3-4 lipca 2008 roku odbyły się powszechne wybory parlamentarne wraz z dogrywką. Bez dogrywki do Dumy dostało się dwóch kandydatów - [[Samir El-Guevara]] (Związek Lewicy Rosyjskiej) oraz Ivan Arshavin (ZLS), natomiast po dogrywce mandaty poselskie otrzymały kolejne trzy osoby - [[Yaraeh]] (Związek Monarchistów Rosyjskich), Matteo (ZMS) oraz Mehmet Kolodin (Partia Ludzi Pracujących). |
| Marszałkiem Dumy został [[Samir El-Guevara]]. | | Marszałkiem Dumy został [[Samir El-Guevara]]. |
|
| |
|
| =Historia= | | == Historia == |
| ==Początki państwowości==
| | W 1952 roku, po Wielkiej Wojnie Wirtualnej, decyzją cara Aleksego, po śmierci każdego kolejnego cara następowałaby wolna elekcja, która nie przestrzega zasad sukcesji dynastycznej. Następnych władców carskiej Rosji mieliby wybierać ludzie. Takim oto sposobem następnymi carami Rosji zostali Dymitr Szostakow (1970-1982), Roman Lew Bazyliewicz (1982-1999) oraz Władysław Riumin (1999-2008). Carem tymczasowym, panującym do dnia dzisiejszego, został Michaił 'AdeX' Adeksajew. |
| | |
| Początki państwowości
| |
| | |
| Dorzecze Dniepru było zasiedlone przez Słowian już w V w. n. e.[9] Niektóre ziemie późniejszego Wielkiego Księstwa Moskiewskiego, zwłaszcza obszary północno-wschodnie, zostały zasiedlone przez ludność słowiańską po 1000 r.
| |
| | |
| Przez terytoria ruskie przebiegały szlaki handlowe łączące kraje Morza Bałtyckiego z Bizancjum i Bliskim Wschodem. Wyprawy handlowe Dźwiną, Dnieprem, Wołgą i Donem zetknęły podróżujących tędy kupców i Waregów z plemionami słowiańskimi.
| |
| | |
| Pierwszymi historycznymi władcami ruskimi byli prawdopodobnie Waregowie (książę Ruryk wraz z braćmi Syneusem i Truworem), którzy zgodnie z istniejącymi przekazami przybyli na ziemie ruskie przed 860. Przybycie Ruryka do Nowogrodu Wielkiego w 862 uważa się za początek historii Rosji. Ruryk zdołał skupić pod swymi rządami część Waregów, plemion wschodniosłowiańskich oraz plemion ugrofińskich i utworzył pierwsze znane państwo ruskie - Ruś Nowogrodzką[10]. Ruryk był także założycielem dynastii Rurykowiczów, która sprawowała rządy w Rosji do 1598 roku.
| |
| | |
| Wyprawa następcy Ruryka, księcia nowogrodzkiego Olega Mądrego na Kijów (882) doprowadziła do zjednoczenia północnych i południowych księstw oraz powstania Rusi Kijowskiej. Była ona początkowo luźnym związkiem księstw, które do ok. 2. poł. XI w. zachowały szeroką autonomię. Książęta kijowscy Oleg (panujący do 912 lub 922) i Igor Rurykowicz (panujący w latach 912/922-945) podpisali z Bizancjum układy handlowe, które gwarantowały krajowi zyskowny handel.
| |
| | |
| Rządząca w latach 945-957 księżna Olga scentralizowała państwo, stworzyła podstawy trwałego porządku administracyjnego. Kolejny władca, syn Olgi, Światosław I podejmował odległe wyprawy wojenne, docierając na Krym i Kaukaz oraz na Bałkany. Ożeniony z siostrą cesarza bizantyjskiego Anną książę Włodzimierz I w 988 przyjął chrzest i uczynił z chrześcijaństwa oficjalną religię państwową.
| |
| | |
| Panujący w latach 1019-1054 Jarosław Mądry umocnił pozycję Cerkwi prawosławnej na Rusi Kijowskiej. Ustanowione przez niego zasady dziedziczenia tronu książęcego w oparciu o regułę senioratu nie zapobiegły rozbiciu jednosci politycznej kraju.
| |
| | |
| Rozbicie dzielnicowe Rusi
| |
| | |
| W XII w. Ruś Kijowska podzieliła się na konkurujące ze sobą dzielnice. Na północy powstała Republika Nowogrodzka, na północnym zachodzie Księstwo Połockie, na południowym zachodzie księstwa Halickie i Wołyńskie. W centralnej części powstały księstwa: Kijowskie, Turowskie i Smoleńskie, na północnym wschodzie księstwa Rostowsko-Suzdalskie i Riazańskie, na południowym wschodzie Czernihowskie i Perejasławskie. Z czasem podział ten uległ jeszcze większemu rozdrobnieniu, przy czym książęta, którym udało się zawładnąć Kijowem byli w hierarchi feudalnej wyżej postawieni od pozostałych książąt i posługiwali się tytułem wielkiego księcia. | |
| | |
| 1169 książę włodzimiersko-suzdalski Andrzej I Bogolubski opanował Kijów uzyskując tym samym tytuł wielkiego księcia. Odmiennie od większości swoich poprzedników, nie przeniósł do tego miasta swej stolicy lecz po opanowaniu Kijowa osadzał tam podległych sobie książąt. Centrum swego państwa pozostawił Włodzimierz nad Klaźmą, który odtąd stał się stolicą wielkiego księstwa i przejął dominującą rolę Kijowa.
| |
| | |
| Jarzmo tatarskie
| |
| | |
| W XIII i XIV w. niektóre z zachodnich, mniejszych księstw ruskich przeszły w strefę wpływów nabierającej znaczenia Litwy. Rosło zagrożenie księstw ruskich ze strony Tatarów. Po klęsce sił rusko-połowieckich w bitwie nad Kałką (1223) Batu-chan podbił wszystkie ziemie ruskie z wyjątkiem księstw Połockiego i Pińskiego oraz Republiki Nowogrodzkiej, która jednak zmuszona była uznać zwierzchność Mongołów i opłacać trybut. Tatarzy nie przejęli bezpośrednich rządów w podbitych księstwach, zadowolili się każdorazowym zatwierdzaniem kandydata do tronu książęcego we Włodzimierzu, który z kolei pełnił funkcje zwierzchnie nad resztą książąt i miał prawo zwracania się o pomoc do chana.
| |
| | |
| W okresie panowania mongolskiego wodzem dużej rangi i zręcznym politykiem okazał się książę nowogrodzki Aleksander Newski. 1240 pokonał Szwedów, 1242 wojska Zakonu kawalerów mieczowych (bitwa na zamarzniętym jeziorze Pejpus), 1252 otrzymał od chana księstwo włodzimiersko-suzdalskie, a wraz z nim zwierzchnictwo nad wszystkimi księstwami ruskimi.
| |
| | |
| ==Księstwo Moskiewskie, zjednoczenie ziem ruskich==
| |
| | |
| Księstwo Moskiewskie
| |
| | |
| Z walk o sukcesję po Aleksandrze Newskim zwycięsko wyszło niewielkie wówczas Księstwo Moskiewskie, w którym od 1283 rządy sprawował najmłodszy syn Aleksandra, Daniel, założyciel moskiewskiej linii Rurykowiczów.
| |
| | |
| W 1325 metropolita Piotr przeniósł swą siedzibę z Włodzimierza nad Klaźmą do Moskwy. Syn Daniela Iwan I Kalita pokonał w 1328 przy pomocy Tatarów najgroźniejszego z konkurentów, księcia twerskiego i w tym samym roku uzyskał tytuł wielkiego księcia włodzimierskiego. W 1328 Kalita przeniósł stolicę swego państwa z Włodzimierza nad Klaźmą do rodzimej Moskwy, co dało początek Wielkiemu Księstwu Moskiewskiemu. Nadal jednak wielcy książęta moskiewscy (do końca XIV wieku) najpierw obejmowali władzę we Włodzimierzu i tytułowali się wielkimi książętami włodzimierskimi.
| |
| | |
| Wnuk Kality Dymitr Doński w bitwie na Kulikowym Polu nad Donem (1380) pokonał Tatarów, co stało się początkiem upadku Złotej Ordy na Rusi. Wraz z osłabieniem pozycji Tatarów znaczenia nabrały zjednoczeniowe dążenia książąt moskiewskich. Na przeszkodzie ich realizacji stanęła rozwijająca się potęga Wielkiego Księstwa Litewskiego (pozostającego od 1386 w unii personalnej z Polską), pod którego wpływami znalazły się dawne zachodnie ziemie Rusi Kijowskiej (m.in. od 1362 sam Kijów).
| |
| | |
| 1462 tron moskiewski objął Iwan III Srogi, który w znacznej mierze zjednoczył kraj, wcielając do rządzonego przez siebie państwa Jarosław (1463), Rostów (1474), Nowogród Wielki (1478), Twer (1485). Korzystając z rozkładu Złotej Ordy Iwan III wstrzymał całkowicie wypłacanie daniny i odparłszy tatarskie ataki odwetowe (1472 i 1480), ostatecznie uwolnił ziemie ruskie spod panowania Mongołów.
| |
| | |
| Po upadku Konstantynopola (1453) Moskwa zyskała na znaczeniu jako spadkobierczyni Bizancjum, co podkreślić miało małżeństwo Iwana III z Zofią Paleolog, bratanicą ostatniego cesarza bizantyjskiego Konstantyna XI Dragazesa, a także przejęcie bizantyjskiego dwugłowego orła jako herbu państwa oraz bizantyjskiego ceremoniału dworskiego. Aspiracje księstwa moskiewskiego sformułowano w tezie o Moskwie jako "trzeci Rzym". Sprawujący od 1505 roku rządy Wasyl III dokończył dzieło jednoczenia kraju, przyłąłczając do swego państwa: Psków (1510), Smoleńsk (1514) i Riazań (1521). Wielkie Księstwo Moskiewskie stało się wówczas jedynym istniejącym państwem ruskim (zachodnie księstwa ruskie zostały wcześniej zajęte przez Litwę i Polskę), a wielcy książęta moskiewscy zaczęli tytułować się władcami "całej Rusi".
| |
| | |
| Odkrycie przez Richarda Chancellora (1553) północnej drogi morskiej (Północno-Wschodnie Przejście) dało Rosji po raz pierwszy w historii możliwość bezpośredniego kontaktu z państwami zachodnimi. Podbój zachodniej Syberii przez Kozaków pod dowództwem Jermaka Timofiejewicza (1582) zapoczątkował ekspansję rosyjską na wschód, która ostatecznie sięgnęła wybrzeży Pacyfiku, granic chińskich i objęła nawet część kontynentu północnoamerykańskiego. Rządy Iwana IV Groźnego (1533-1584), mimo wielu pozytywnych reform wewnętrznych, wyniszczyły kraj. Szczególną rolę odegrała wprowadzona dla złamania opozycji bojarskiej tzw. oprycznina - spowodowała ona ruinę gospodarczą znacznych obszarów Rosji. Porażką zakończyła się toczona 1558-1582 walka o Inflanty i dostęp do Bałtyku.
| |
| | |
| Po śmierci Iwana IV regentem w imieniu niezdolnego jeszcze do sprawowania rządów Fiodora I Iwanowicza został szwagier cara, Borys Godunow, który po śmierci Fiodora (1598) sam koronował się na cara. Sprawne rządy Borysa Godunowa nie zdołały jednak odtworzyć zrujnowanej gospodarki kraju. Po jego śmierci (1605) zjawiska kryzysowe nasiliły się, wybuchła wojna domowa, nastał okres tzw. Wielkiej Smuty.
| |
| | |
| Panujący szybko zmieniali się na tronie, kraj najeżdżany był często przez obce wojska, m.in. w 1610 wojska polskie Władysława IV Wazy zajęły i okupowały do 1612 Moskwę. Okres walki o władzę zakończył w 1613 wybór na tron carski Michała Fiodorowicza, założyciela dynastii Romanowów.
| |
| | |
| Kolejni władcy umacniali swoją pozycję, wprowadzając rządy autokratyczne. Stale rosnące obciążenia nakładane na poddanych carskich prowadziły do częstych wybuchów niezadowolenia społecznego (powstania - 1648 w Moskwie, 1650 w Nowogrodzie, 1670-1671 powstanie chłopskie pod wodzą Stieńki Razina).
| |
| | |
| Panujący w latach 1645-1676 Aleksy I Michajłowicz ograniczył prawa bojarów na rzecz nowej szlachty (tzw. dworianstwa) oraz mieszczan, jednocześnie ustanowił prawne przywiązanie chłopów do ziemi (1649). Reformy patriarchy Nikona stały się jedną z przyczyn rozłamu w Cerkwi prawosławnej i powstania nowej grupy wyznaniowej tzw. staroobrzędowców.
| |
| | |
| W polityce zagranicznej Romanowowie kierowali się zasadą zjednoczenia całości ziem ruskich. Dzięki decyzjom rady perejasławskiej i długoletniej wojnie z Rzeczpospolitą (1654-1667) Rosja uzyskała panowanie nad Lewobrzeżną Ukrainą z Kijowem. Trwałe włączenie się Rosji w dzieje europejskie przyniosła wielka wojna północna (1700-1721), która zakończyła dominację Szwedów w basenie Morza Bałtyckiego, a zarazem otworzyła Rosjanom możliwość nieskrępowanych kontaktów z Zachodem.
| |
| | |
| W czasie panowania Piotra I Wielkiego 1703 przeniesiono stolicę kraju do nowo zbudowanego Petersburga, nad Bałtyk. 1710 Piotr I zajął Rygę i Rewel, a poprzez pokój nysztadzki (1721) zagwarantował krajowi szeroki dostęp do wybrzeża bałtyckiego. Na mocy tego układu Ingria, Karelia, Estonia i Inflanty zostały przyłączone do Rosji. Piotr I prowadził politykę merkantylistyczną, opiekował się miastami i mieszczaństwem, popierał rozwój manufaktur. Szybko rozwijał się wówczas przemysł metalurgiczny, wzrastała liczba manufaktur tkackich. W latach 1718-1722 wprowadzono scentralizowany system administracji państwowej. Zreformowano Kościół, patriarchów zastąpił Święty Synod, tj. kontrolowany przez państwo, kolegialny organ władzy. Poprzez wprowadzenie tzw. czynu, tj. 14-stopniowej tabeli rang urzędniczych, hierarchię społeczną oparto na pozycji w służbie państwowej.
| |
| | |
| Od czasów Piotra I pogłębił się dualizm rosyjskiej struktury społecznej - obok chłopów, warstwy dźwigającej wszelkie ciężary, występowała warstwa uprzywilejowanej szlachty. Modernizacja Rosji zapoczątkowana przez Piotra I w dużej mierze uzależniona była od dopływu fachowców z zagranicy. Na otwartej w 1725 w Petersburgu Akademi Nauk większość wykładowców stanowili specjaliści z zagranicy.
| |
| | |
| ==Spadkobiercy Piotra I Wielkiego==
| |
| | |
| Spadkobiercy Piotra I Wielkiego
| |
| | |
| Śmierć Piotra I (1725) na długie lata osłabiła kraj. Dopiero panująca w latach 1762-1796 Katarzyna II Wielka przywróciła Rosji rolę mocarstwa. Zwycięskie wojny z Turkami (1768-1774, 1787-1792) otworzyły szeroki dostęp do Morza Czarnego, 1783 Rosja anektowała Krym, poprzez uczestnictwo w rozbiorach (1772, 1793, 1795) zyskała wschodnie ziemie Rzeczpospolitej.
| |
| | |
| Panujący w latach 1796-1801 syn Katarzyny II Paweł I kontynuował politykę ekspansji, anektując w 1801 Gruzję. Aleksander I, który w wyniku rewolucji pałacowej przejął władzę po niepopularnym wśród szlachty ojcu, dzięki pokonaniu Wielkiej Armii Napoleona pod Moskwą (1812) zapewnił Rosji dominującą pozycję na kontynencie europejskim. Poszerzył granice kraju o Wielkie Księstwo Finlandii (1809), Besarabię (1812), Dagestan i Azerbejdżan (1813).
| |
| | |
| Na kongresie wiedeńskim (1815) Rosja zainicjowała powstanie Świętego Przymierza, którego celem miało być zachowanie istniejącego porządku europejskiego, w szczególności tłumienie ruchów liberalnych.
| |
| | |
| Za panowania Mikołaja I (1825-1855), po pacyfikacji powstania dekabrystów (1825), powstania listopadowego w Polsce (1830), powstania węgierskiego (1849), Rosja zyskała przydomek "żandarma Europy". Porażka w wojnie krymskiej (1853-1856) przyniosła utratę przez Rosję pozycji hegemona w Europie.
| |
| | |
| Aleksander II (panujący w latach 1855-1881) przeprowadził w 1864 uwłaszczenie chłopów. Za jego rządów wprowadzono ponadto samorząd terytorialny (ziemski), samorząd miejski, uregulowano sprawy sądownictwa i tryb pełnienia służby wojskowej, złagodzono cenzurę.
| |
| | |
| W polityce zagranicznej Rosja kontynuowała ekspansję na wschód (1860 - założenie Władywostoku, uznanie przez Chiny granic na Amurze i Ussuri). W Azji środkowej Rosja zajęła tereny do granicy z Persją i Afganistanem. Na Kaukazie trwający od wielu dziesiątków lat opór przeciwko Rosjanom został ostatecznie złamany w 1859, wraz ze stłumieniem powstania pod wodzą Imama Szamila.
| |
| | |
| Wojna francusko-pruska (1870-1871) dała Rosji możliwość wyzwolenia się z klauzul traktatu paryskiego (1856), krępujących jej swobodę na Morzu Czarnym. Rosnące tendencje panslawistyczne skierowały w latach 70. XIX w. zainteresowanie Rosji w kierunku Bałkanów, co w rezultacie doprowadziło do wybuchu wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878).
| |
| | |
| W polityce wewnętrznej wyraźnie dały znać o sobie rosnące problemy społeczne. Pojawił się wpływowy, biorący w obronę chłopów ruch narodników - początkowo idealistyczno-reformatorski, od 1879, tj. od utworzenia Narodnej Woli, ewoluował w kierunku rewolucyjnego terroryzmu. Jego ofiarą padł w 1881 car Aleksander II.
| |
| | |
| Aleksander III (panujący w latach 1881-1894) wzmógł stosowane przez państwo środki represji. Prześladowania dotknęły nie tylko radykalnych rewolucjonistów, zaostrzyły się także m.in. formy rusyfikacji stosowane w Polsce, krajach bałtyckich i Finlandii. W polityce zagranicznej Rosja utrzymywała sojusz z Niemcami i Austro-Węgrami, wzmogła ekspansję gospodarczą na Daleki Wschód.
| |
| | |
| Rywalizacja o wpływy w Mandżurii i Korei doprowadziła do wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905) i zaostrzenia stosunków z Wielką Brytanią. Na Bałkanach Rosja poniosła dyplomatyczną klęskę utraciwszy wpływy w Bułgarii, która związała się z Austro-Węgrami. Po zamordowaniu austriackiego następcy tronu arcyksięcia Franciszka Ferdynanda w Sarajewie (28 VI 1914), Niemcy wypowiedziały wojnę Rosji (1 VIII 1914), co było odpowiedzią na pochopnie ogłoszoną (31 VII 1914) mobilizację generalną.
| |
| | |
| Lokalny konflikt Austro-Węgier z Serbią zmienił się w I wojnę światową, która doprowadzić miała do upadku carskiej Rosji. Genezą przyszłego upadku były nawarstwiające się, nie rozwiązane konflikty społeczne.
| |
| | |
| Od lat 90. XIX w. przy pomocy pożyczek zagranicznych realizowano program przyspieszonej industrializacji kraju. W wielkich ośrodkach przemysłowych, w miastach stołecznych i na południu Ukrainy pojawiła się nowa klasa najemnych pracowników przemysłowych. Do 1913 liczebność proletariatu wzrosła do ok. 3 mln osób, tj. podwoiła się w stosunku do 1890, a jego nastroje coraz bardziej się radykalizowały.
| |
| | |
| W rolnictwie wytwarzającym przeszło połowę dochodu kraju i dostarczającym głównie towarów eksportowych (zboża, bydła, drewna) także wystąpiły zjawiska prowadzące do zaostrzenia sytuacji społecznej. Konieczny do finansowania wzrostu gospodarczego przyrost eksportu realizowano poprzez drastyczne ograniczenie konsumpcji wewnętrznej, co prowadziło do pogłębiania się ubóstwa szerokich rzesz chłopów. Rosnący niedostatek powodował masowe migracje biedoty wiejskiej do miast. Zapoczątkowana w 1906 przez premiera Piotra Stołypina reforma agrarna, wskutek zamachu na niego (1911) i wybuchu I wojny światowej, została przerwana.
| |
| | |
| Radykalizacja nastrojów społecznych sprzyjała tworzeniu się nielegalnych organizacji i struktur o charakterze rewolucyjnym. 1897 powstała w Rosji i na ziemiach polskich żydowska organizacja socjaldemokratyczna - Bund. 1898 w Mińsku powołano Socjaldemokratyczną Partię Robotniczą Rosji, w oparciu o tradycje narodnickie w 1901 powstała partia socjalistów-rewolucjonistów (eserowcy).
| |
| | |
| Agitacja działających w podziemiu grup rewolucyjnych, nabrzmiałe problemy społeczne spowodowały wybuch rewolucji 1905-1907. Wydany przez cesarza Mikołaja II pod wpływem strajku generalnego manifest (30 X 1905) zapowiadał zaprowadzenie podstawowych praw obywatelskich - prawa do zgromadzeń, wolności słowa, wolności prasy, prawa do zrzeszania się, obiecywał powołanie organu przedstawicielskiego (Dumy) o uprawnieniach ustawodawczych.
| |
| | |
| Przyrzeczenia cesarskie w pełni zaspokajały żądania rewolucyjnych liberałów (kadetów i oktiabrystów), późniejsze zamieszki wybuchły z inspiracji bolszewików (powstanie w Moskwie w grudniu 1905) bądź pojawiały się samorzutnie. Porewolucyjny okres rządów w oparciu o Dumę, która mimo bardzo ograniczonych uprawnień stwarzała pozory konstytucjonalizmu, rozwijał świadomość polityczną szerokich kręgów społecznych, tworząc przesłanki obalenia caratu.
| |
| | |
| ==Walka z bolszewikami==
| |
| | |
| Uwaga! Zamieszczone wydarzenia są tylko '''fikcją historyczną''' stworzoną na potrzeby mikronacji. W żadnym wypadku nie należy brać opisanych poniżej wydarzeń za prawdziwe!
| |
| | |
| Bolszewicy, dążący do częściowej demokracji, nie zdołali obalić caratu. Trwająca do 1918 roku wojna zakończyła się aresztowaniem głównego dowódcy wojsk bolszewickich, Andrija Ruszakowa i skazaniem go na karę śmierci. Michał II Romanow panował nadal nieprzerwanie aż do roku 1940, kiedy to umarł, pozostawiając swoje potomka - Aleksego Mikołajewicza Romanowa. Obaj carowie musieli pogodzić się z urzędowaniem Dumy, której to zniesienie było w tamtych czasach niemożliwe, ze względu na nadal trwające ruchy dążące do obalenia caratu. Ze względu jednak na obniżenie podatków oraz inne decyzje carat zyskiwał powoli coraz większe poparcie społeczeństwa.
| |
| | |
| W 1952 roku, po II wojnie światowej, decyzją cara Aleksego po śmierci każdego kolejnego cara następowałaby wolna elekcja, która nie przestrzega zasad sukcesji dynastycznej. Następnych władców carskiej Rosji mieliby wybierać ludzie. Takim oto sposobem następnymi carami Rosji zostali Dymitr Szostakow (1970-1982), Roman Lew Bazyliewicz (1982-1999) oraz Władysław Riumin (1999-2008). Carem tymczasowym, panującym do dnia dzisiejszego, został Michaił 'AdeX' Adeksajew.
| |
|
| |
|
| Jako pierwsze działanie nowego cara można uznać podpisanie traktatu z Metropolitańską Republiką Ludową. | | Jako pierwsze działanie nowego cara można uznać podpisanie traktatu z Metropolitańską Republiką Ludową. |
|
| |
|
| =Linki zewnętrzne= | | == Linki zewnętrzne == |
| | | *[http://dhost.info/smanager/forum/ Forum Carstwa] |
| [http://dhost.info/smanager/forum/ Forum Carstwa] | |
|
| |
|
| =Bibliografia=
| | [[Kategoria:Państwo]] |
| [http://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_Rosji Wikipedia] | |
