Nowa Micropedia jest jeszcze w fazie beta. W razie problemów, napisz maila na pomoc@wiki.mikronacje.info albo zgłoś go na kanale na Mikronacyjnym Discordzie!
Związek Winkulijski
 |
 |
| Język(i) urzędowe | {{{jezyk}}} |
| Stolica | Kanugard |
| Ustrój polityczny | monarchia dynastyczna |
| Głowa państwa |
Król Alfred Fabian |
| Szef Rzadu |
Minister Stanu Artur Kardacz von Hohenburg |
| Religia państwowa | brak |
| Uzyskanie niepodległości | 7 lutego 2018 |
| Waluta | ren |
| Hymn państwowy | O Winkulio! |
| Kod samochodowy | ZW, WIN |
| Domena internetowa | https://forum.winkulia.eu/ |
Winkulia, właśc. Związek Winkulijski (win. Winqulia, Winqulideg Union) – polskie państwo wirtualne powstałe 11 lutego 2018 roku z inicjatywy Szymona Uchastoka, ulokowane na kontynencie północnym. Sąsiaduje z Brodrią i Hawilandem na północy, Oceanem Orientalnym na wschodzie oraz z Muratyką i Westlandem na zachodzie.
Winkulia jest krajem bogatym w surowce naturalne, głównie w ropę naftową, gaz ziemny, rudy metali czy węgiel. Silny przemysł występuje głównie w regionie albiońskim. Stolicą Winkulii jest Kanugard. Winkulia jest krajem, w którym od 2021 r. panuje związkowa demokratyczna monarchia dynastyczna.
Z uwagi na potencjał gospodarczy, kulturowy oraz aktywnościowy, obecnie jedno z najsilniejszych państw kontynentalnej Nordaty.
Etymologia
Pochodzenie wyrażenia "Winkulia" nie jest pewne i na ten temat pojawiło się wiele hipotez. Wedle jednej z najpopularniejszych hipotez wysnutych przez badaczy, pochodzi od staroczarnokrajestańskiego "Woestgulia"[1], co oznacza dosłownie "zachodnie wybrzeże" z czasem przekształconego w słowo "Winqullia", które po raz pierwszy zostało użyte w 867 roku. Początkowo określeniem tym określano jedynie obszary północnej Hohenburgii (Albionu - centralny zachód półwyspu winkulijskiego). Inna hipoteza zakłada, że nazwa kraju pochodzi od wyrazu "Vin" oznaczającego w języku starowinkulijskim wino.
Historia przedwirtualna
Prehistoria ziem winkulijskich
Pierwsi ludzie z epoki kamienia i typ homo erectus osiedlili się na terenach, które miały stać się Winkulią, około 800 000 lat temu. W jaskiniach Górnej Winkulii znaleziono szczątki hominidów żyjących koło 200 000, znanych w związku z miejscem odkrycia homo lehnsbergicus. Przybycie homo sapiens zbiegło się ze zmianą klimatyczną pod koniec ostatniego zlodowacenia (10 000 lat p.n.e.), wówczas tereny ziem winkulijskich nadawały się do zamieszkania. Okres obejmujący epokę brązu i wczesną epokę żelaza (1300–500 p.n.e.) na ziemiach winkulijskich charakteryzował się wzrostem gęstości zaludnienia, powstawaniem osad palisadowych (grodów).
W okresie starożytności tereny współczesnej Winkulii zamieszkiwało wiele różnych społeczeństw plemiennch. Przynależności etniczne i lingwistyczne tych grup pozostają niepewne. IV wieku naszej ery z zachodu dotarli na tereny współczesnych ziem winkulijskich dotarli Santyjczycy. W tym czasie na półwyspie obecne były już państwa Nebtawczyków i Burgijczyków, a w drugiej połowie VII wieku naszej ery plemiona batawskie. W X wieku Winkulianie zdominowali inne plemiona batawskie w regionie, tworząc początkowo państwo plemienne, a później scentralizowaną monarchię na obszarze dzisiejszej Górnej Winkulii.
Początki osadnictwa winkulijskiego
Średniowiecze
Początek państwa
U zarania dziejów państwowość winkulijska wzięła swój początek od utworzonego przez Holmenda Grossa (Wielkiego) państwa plemienia Winkulian ze stolicą w Górnie. Obszar założonego przez Winkulian księstwa obejmował tereny zachodniego wybrzeża dzisiejszej winkulii. Wschodnia granica państwa biegła wzdłuż największej rzeki półwyspu winkulijskiego Anater i to od niej wzięła się alternatywna nazwa kraju tj. Państwo Anaterskie. Pod wpływem działalności św. Szymona Pustelnika w roku 936 książę i jego dwór przyjęli chrzest w obrządku rotryjskim.
Królestwo Winkulii
Po śmierci Holmenda państwo pogrążyło się w głębokim kryzysie, którego kres położył dopiero Szymon Wielki, który zjednoczył państwo przyjmując przy tym godność królewską w 1028 roku. Przez kolejne wieki Królestwo Winkulii toczyło wojny z sąsiadami o dominacje na półwyspie. W wyniku najazdu Rohańczyków, podczas którego spłoneła dotychczasowa stolica kraju w Górnie, Król Albrecht Lehnsberski, przeniósł stolice kraju w 1172 roku do Leńska (Lehnsberga), który to pozostał miastem stołecznym aż do XIX wieku. Za jego panowania ustanowiono także zakon szymonitów, który wspierał królestwo w walce z Saaracennią i Neb Tawi. W XVI wieku przy wsparciu winkulijskim, zakonowi szymonitów udało się prawie doszczętnie podbic Neb Tawi i Saaracennie, tworząc na jej obszarze istniejące przez blisko 100 lat Królestwo Albionu. W roku 1493 na tron w Lehnsbergu wstąpił Kazimierz Volkiańczyk z dynastii Wespuzianów. Za jego panowania zwołany został pierwszy Folkstag (1503), oraz postanowiono o utworzeniu kościoła państwowego.
Republika winkulijska
Wraz ze śmiercią Mikołaja II doszło do wygaśnięcia winkulijskiej linii Wespuzjanów i tym samym w Winkulii zapanowało bezkrólewie. Zgodnie z ugodą zawartą między możnymi z rady królewskiej a przedstawicielami szlachty nowy monarcha miał zostać wybrany przez Folkstag. I tak ... 1578 roku o poranku zamkek w Lehnsbergu został okrążony przez prywatne wojska spiskowców. Oddziały skutecznie uniemożliwiły wejście na salę winkuliokatolickim deputowanym, którzy wcześniej brali udział w nabożeństwie. Zebrani w gmachu Folkstagu deputowani rotriokatoliccy otworzyli sami sesję parlamentu, po czym na przewodniczącego wybrali jednego z przywódców spisku - Eliasza van Zänhfurta. Przewodniczący przedłożył projekt rezolucji, która ogłszała Winkulię republiką - dokument został przyjęty jednogłośnie. Po ogłoszeniu decyzji wśród przedstawicieli Kościoła narodowego wybuchło poruszenie, a magnaci winkuliokatoliccy grozili atakiem na rotriokatolicki Folkstag. Jednak w porę parlament nakazał wojskom (po)królewskim zdławienie buntu i tym samym spisek rotriokatolików odniósł sukces. Następnego dnia uchwalony został Akt o rządzie, który położył podwaliny pod ustrój Republiki Winkulijskiej. Zgodnie z jego postanowieniami Folkstag oraz rada królewska została zlikwidowana (czołowi członkowie parlamentu oraz wszyscy członkowie rady zostali zresztą aresztowani tego samego dnia przez wojska królewskie). Miejsce parlamentu zajął Landtag, w skład którego wchodziło 30 przedstawicieli rodów arystokratycznych (rotriokatolickich), a same miejsca były dziedziczne. Landtag wybierał ze swojego składu trójosobowy Senat Rządzący, który pełnił funkcję głowy państwa i rządu oraz powoływał ministrów. Senat Rządzący jednak mógł (i zazwyczaj to czynił) powierzał kierowanie rządem jednemu z ministrów, który nosił przydomek pierwszego ministra. Prawo stanowił Landtag; mógło je stanowić także przedstawicielstwo wszystkich stanów społecznych w ówczesnej Winkulii noszące nazwę Stanów Generalnych. Jednak mogły być one tylko zwołane przez Senat Rządzący, zatem możliwość była czysto teoretyczna i nigdy nie była zastosowana. Przewodniczącym Senatu Rządzącego i Landtagu został wcześniej wspomniany Eliasz van Zanhfurt, a pierwszym ministrem został jego syn - Ludwig. Pierwszym zadaniem stojącym przed nowym reżimem było uspokojenie nastrojów społecznych. Oprócz aresztowań i rozwiązań siłowych postanowiono o wydaniu prawa, które oficjalnie zapewniało równe traktowanie zarówno rotriokatolików jak i winkuliokatolików. Jednocześnie Ludwig van Zanhfurt postanowił o oswobodzeniu miast królewskich i nadaniu im własnej samorządności, czym zaskarbił sobie przychylność mieszczan. Pierwszym krokiem zacieśniającym więzi z Rotrią było zawarcie paktu o nawiązaniu relacji dyplomatycznych pomiędzy Republiką a Państwem Kościelnym. Wcześniej wspomiany papieski emisariusz de la Corintiano-Emella został nuncjuszem apostolskim. Okres pierwszych pięciu lat Republiki Winkulijskiej był czasem spokoju, w którym gospodarka ziem winkulijskich rozwijała się dynamicznie. Następował rozwój handlu z ludami na zachodnich ziemiach Półwyspu; ponadto nastąpiło ożywienie w handlu morskim, który to przystopował w okresie rządów dynastii Wespuzjanów. Również w rolnictwie nastąpił wzrost produkcji - głównie przez powstawanie nowych narzędzi, ale też zniesienie decyzją pierwszego ministra van Zahnfurta renty feudalnej na rzecz Kościoła winkuliokatolickiego, co zresztą niejako dało akceptację winkuliokatolickiej szlachty dla nowego rządu. Mimo to jednak wciąż od czasu do czasu wybuchały bunty i podejmowano próby zabójstw przedstawicieli nowej elity. Jednak republikanie dalej umacniali swoją władzę, w czym pomagała im Armia Republiki utworzona na bazie wojsk królewskich (w jej skład włączono także prywatne wojska rotriokatolików). Nowa formacja była formacją zaciężną, a jej kadra dowódcza składała się z dowóców rotriokatolickich formacji prywatnych
Restauracja monarchii i rządy Dostojewskich
Po upadku dyktatury von Zahnfurta. W 1601 roku Folkstag dokonał wyboru Aleksandra Dostojewskiego na króla, zapoczątkowując tym samym winkulijską linię Dostojewskich, która rządziła krajem az do roku 1754, kiedy to rządy przejeli Hohenburgowie.
Epoka nowożytna
W połowie XVIII stulecia terytorium dzisiejszej Winkulii było podzielone pomiędzy Chanat Kugarski na północnym-zachodzie, Saracennę w części centralnej i wschodniej. Pomiędzy tymi dwoma największymi państwami na półwyspie rozwijało się kilkanaście maleńkich, plemiennych państewek zależnych od nich, do największych z nich należało islamskie Al-Aleman i chrześcijańska Winkulia. W 1751 roku, na terytoria Królestwa Winkulii przybył hasselandzki arystokrata i podróżnik, Gabriel v-hr von Hohenburg. Widząc rosnące niezadowolenie Winkulijczyków spowodowane rosnącym trybutem pobieranym przez Saraacenńskich suwerenów oraz słabnącą pozycją ich Państwa, postanowił on wesprzeć powstanie jakie wybuchło dwa lata później, aby po pewnym czasie stanąć na jego czele.
Powstańcom sprzyjał fakt, iż dobrze znali teren walki, który doskonale nadawał się do wojny pojazdowej. Dodatkowo Saraacenna nie mogła wysłać większej ilości wojsk przeciw powstańcom w związku z wybuchem wojny z Królestwem Samundy. Gabriel wykorzystał ten fakt i w szybkim czasie udało mu się stworzyć dobrze zorganizowaną armię, która podporządkowała sobie obszar prawie całej Północnej Hohenburgii (z wyjątkiem sprzymierzonego z nim Al-Aleman).
Sułtan Saraacenny wysłał dywizje wojska przeciwko żołnierzom Gabriela, jednak ci odparli atak co jedynie umocniło morale Winkulijczyków i popularność ich przywódcy. Dnia 14 lipca 1754 r. został koronowany na Króla Hohenburgii zwanej również "Wielką Winkulią". Podbudowany tym Gabriel postanowił najechać Saraacennę i po zaledwie 2 miesiącach walk zajął blisko połowę ówczesnej Saracenny, czyli tereny dzisiejszej Hohenburgii Południowej i planował włączyć je do swojego państwa, jednak plany te w ostateczności pokrzyzowała kontrofensywa Sułtana, która zmusiła Winkulijczyków do odwrotu.
W następnym roku pod naciskiem państw ościennych podpisano porozumienie na mocy, którego uznano Gabriela władcą tych ziem oraz przyznano mu tytuł Beja Hohenburgii. Po podpisaniu traktatu Gabriel rozpoczął budowę państwa na wzór tego co znał w swojej ojczyźnie, rozpoczął budowę twierdzy na terenie obecnych Centrowic, które uczynił stolicą swego państwa. Zreformował administrację oraz system podatkowy, dzięki unii celnej z Al-Aleman, kraj znacznie rozwinął się gospodarczo. Do kraju zaczęli napływać również misjonarze z Hasselandu oraz Muratyki.
Gabriel zmarł w 1774 roku pozostawiając dobrze prosperujące Państwo swemu synowi Dagobertowi. Założył tym samym Nordacką gałąź rodu von Hohenburg.
Dagobert I — panował w latach 1774—1801 jako Bej Hohenburgii, a następnie jako jej król w latach 1801—1813 (39 lat). Rozpoczął swoje panowanie w momencie śmierci swojego ojca Gabriela, w wieku zaledwie 25 lat. Jego rządy charakteryzowała aktywna polityka zagraniczna oraz próba zrzucenia zależności Hohenburgii do Saracenny oraz ekspansji terytorialnej kosztem Al-Aleman i w Saraacenny. W 1780 roku zacieśnił współpracę gospodarczą oraz potajemnie wojskową z Chanatem Kugarskim, który planował podporządkować sobie cały półwysep. W 1791 roku w Al-Aleman wybuchła wojna domowa po śmierci Sułtana Ahmeda I zwanego srogim o sukcesję po zmarłym władcy. Bej Dagobert von Hohenburg zdecydował się wówczas wesprzeć najmłodszego z synów Ahmeda. Po roku walk wojska Hohenburgii rozpoczęły de facto okupacje Al-Aleman, wypedzając pozostałych konkurentów do korony i ustanawiając Sułtanem swojego kandydata, który jednak nie miał nic do powiedzenia w sprawach własnego kraju. Państwo Dagoberta pozyskało w ten sposób dostęp do morza. W późniejszych latach Saracenna próbowała wyprzeć Winkulijczyków z Al-Aleman, jednak bezskutecznie. 1796 roku wybuchła tzw. II wojna winkulijska spowodowana wzajemnymi roszczeniami Saracenny i Hohenburgii, zaś za pretekst do wypowiedzenia wojny stronie Saraacenńskiej posłużyła potyczka jaką stoczyły ze sobą armie obydwu państw na granicy w miejscowości Sza-am. W ciągu trwającej aż trzy lata wojny obie strony odniosły poważne straty liczone w dziesiątkach tysięcy, jednak dzięki kugarskiemu wsparciu, Dagobertowi udało się odeprzeć atak, a nawet podobnie jak, jego ojcu zdobyć ówcześnie największy port w tej części Nordaty — Nadmorzec. W 1799 roku podpisano zawieszenie broni, a następnie traktat pokojowy dwa lata później, na mocy którego wojska Hohenburgii wycofały się na północ, w zamian jednak Saracenna uznała zwierzchnictwo Hohenburgii nad Al-Aleman oraz formalnie uznały niepodległość kraju. Zachęcony tym sukcesem Dagobert koronował się w roku 1801 Królem "Winkulijczyków i Hohenburgii". Panowanie Jego Królewskiej Mości Dagoberta I charakteryzowało się licznymi niepokojami społecznymi związanymi z fatalną sytuacją ekonomiczną państwa, walką z rosnącym w siłe ruchem republikańskim oraz coraz silniejszą pozycją generalicji. W styczniu 1805 roku w Centrowicach rozpoczął się strajk środowisk rewolucyjnych i proletariackich przeciwko władzy absolutnej Króla, w odpowiedzi na to rząd zaczął strzelać do manifestantów, co ostatecznie zniszczyło opinie o władcy w kraju. Wydarzenie to zwane krwawym styczniem dało impuls do wybuchu rewolucji, która obieła znaczne połacie kraju. Król pragnąc złagodzić sytuację przystąpił do rozmów z przywódcami rewolucji. Na mocy porozumień zawartych w 1806 roku w Sehirji, w kraju wprowadzono monarchie konstytucyjną, w roku następnym powołany do życia został parlament zwany Izbą Poselską i w tym też roku Król mianował premierem pierwszego hohenburgijskiego rządu jednego z przywódców rewolucji 1805 roku — Daniela de Quoe. W 1810 roku Król po namowach generalicji zdecydował się niespodziewanie rozwiązać parlament i planował przejąć ponownie pełnię władzy nad krajem. Jednak w realizacji jego ambitnych zamierzeń przeszkodziła ciężka choroba na jaką zapadł. W 1811 roku niemal całkowicie wycofał się życia publicznego powołując na urząd premiera następcę tronu — bardzo liberalnego i lubianego w społeczeństwie Wielkiego Księcia Wilhelma, który nieco później został także regentem. Król Dagobert I dokonał żywota 21 grudnia 1813 roku w wieku 64 lat, wielu spośród jego podanych odetchnęło z ulgą na wieść o jego śmierci, jednak nikt nie śmiał negować jego osiągnięć chociażby w polityce zagranicznej. Do dziś jego postać sprawia historykom wiele problemów — jedni chcą widzieć w nim wielkiego wizjonera, twórcę nowej potęgi w regionie, a inni widzą w nim krwawego tyrana zatroskanego jedynie o siebie.
Wilhelm I wstąpił na tron tydzień po śmierci swego ojca 28 grudnia 1813 roku w wieku zaledwie 30-lat, już wcześniej pełnił funkcję premiera oraz regenta. Młody władca znany był ze swoich liberalnych poglądów, przez co kształtujące się środowiska inteligenckie oraz niższe warstwy społeczne popierały nowego Króla, nie cieszył się natomiast uznaniem i autorytetem wśród generalicji na której swe rządy opierał jego ojciec. W styczniu 1814 roku zorganizowane zostały wybory do parlamentu, premierem Hohenburgii ponownie został Daniel de Quoe i pełnił tą funkcję przez kolejnych 10 lat. W 1816 roku doszło do próby odsunięcia Króla od władzy przez śródowiska wojskowe, jednak zamachowcy zostali schwytani i później straceni. Pomimo niekwestiowanego zwycięstwa władcy, wzmocnieniu jego pozycji i autorytetu w kraju, Król postanowił prowadzić politykę wewnętrzną w sposób bardziej roztropny i spowolił tempo wprowadzania zmian proponowanych przez parlament. W 1821 roku wybuchła tzw. III wojna winkulijska spowodowana pragnieniem włączenia południowych terenów Saraacenny w skład państwa Hohenburgów. W 1822 roku przy wsparciu Królestwa Batawii wojna zakończyła się zwycięstwem sprzymierzonych, Saracenna przestała odgrywać wiodącą rolę na półwyspie, jej południowe tereny pozostawały pod władzą Hohenburgów przez następne sto lat, zaś północne tereny Sułtanatu stały się de facto kolonią Królestwa Batawii. 1825 roku kraj został podzielony na dwie części Hohenburgie Północną zarządzaną bezpośrednio przez Króla oraz Hohenburgie Południową zarządzaną przez ministerstwo ds. nowych ziem. Przez dwadzieścia następnych lat Wilhelm umacniał pozycje swego kraju na arenie międzynarodowej i bezskutecznie usiłował ustanowić winkulijskie kolonie na Apfelisnel i w Sambanafryce, jednak silna konkurencja ze strony mocarstw ościennych uniemożliwiła realizację tegoż zamiaru. Za jego rządów powstał również uniwersytet w Nadmorzcu, poprawił się też stan infrastruktury drogowej, przeprowadzona została różnież reforma gospodarcza i odkryte nowe złoża złota i srebra w Południowej Hohenburgii, czego skutkiem było zwiększenie wpływów do skarbu państwa i gwałtowny rozwój gospodarczy kraju. Król zmarł 17 kwietnia 1842 roku w wieku 59 lat, po blisko 29 latach panowania. Po jego śmierci władze nad terytorium zjednoczonego królestwa przejął jego syn, zaledwie 22-letni Karol I.
Panowanie Karola I przeszło do historii jako okres kilku kolejnych wojen, które choć wyniszczyły i spustoszyły półwysep winkulijski, to jednak w ostatecznym rozrachunku doprowadziły do skutecznego wzmocnienia państwa Hohenburgów i praktycznego zjednoczenia państw na półwyspie winkulijskim w roku 1868. Już w ósmym roku panowania władcy Ałstria rozpoczęłaś działania zbrojne przeciwko królestwu Winkulii w celu opanowania półwyspu — jako nowe i wyrastające na gruzach potęgi porty saracenskiej mocarstwo, zjednało sobie północne obszary kraju (Goruzje, Chersje, Trigród i część Neb Tawi) w podporządkowany sobie Związek Północnej Winkulii, stanowiący przeciwwagę dla zdominowanego przez Hohenburgów południa. Na mocy traktatu zawartego w Rutzelburgu w 1848 r. Neb Tawi pozostało podzielone pomiędzy Ałstrię, a Królestwo Winkulijskie, jednak już trzy lata później Ałstria wypowiedziała traktat argumentując to pomocą dla walczących Nebtaawijczyków. Wojska Carepubliki zajęły prawie całość obszaru, i zbliżały się do stolicy kraju, jednak Batawia oraz Santania widząc zagrożenie, jakie niósł za sobą upadek państwa winkulijskiego, wsparły Króla który wydał Ałstriakom decydującą bitwe na przedpolach Rectuemlicht, po której wojska Ałstriackie zostały rozbite, przez kolejne dwa lata wojna toczyła się na korzyść sprzymierzonych sił Brodrii, Batawii, Santani, Brugii i Winkuli. W efekcie działań wojenych Ałstria utraciła swoje wpływy na półwyspie, Goruzja trafiła pod Władze Santani i Brugii, Neb Tawi w całości zostało podporządkowane Królestwu Winkulii. Niekorzystne warunki handlu dla państw pozostających w Związku Północnej Winkulii przyczyniły się do marginalizacji ekonomicznej regonu, która trwa po dziś dzień, i doprowadziła do ostaecznego złamania się potęgi Ałstrii, która już nigdy potem się nie podniosła. W roku 1864 wymarła cherska rodzina panująca (jak niektórzy twierdzą był to przewrót pałacowy inspirowany przez winkulijskie Królewskie Służby Bezpieczeństwa Kongsversaherheit). W 1865 r. szlachta Imperium Cherskiego poparła kandydature królewskiego bratanka Johana na władcę państwa, co spotkało się z oporem dotychczasowego sojusznika Winkulii — Santani i Brugii, popieranej przez Kugarie, co doprowadziło do kolejnych napięć na kontynencie. Eskalacji konfliktu udało się zapobiec, min. dzięki staraniom dyplomacji bialeńskiej. Trzy lata później jednak osłabienie pozycji Kugarii i jej sojuszników, skłoniło Króla do rozpoczęcia działań zbrojnych, przeciwko pozostałym państwom winkulijskim — Goruzji, Ałstrii i Saracennii, co ostatecznie doprowadziło do zjednoczenia się półwyspu w roku 1868. Kugaria, długo nie godziła się z tym stanem rzeczy, jednak ostatecznie uznano pod naciskiem brodryjskim suwerenność i integralność Królestwa w granicach zbliżonychdo tych znanych obecnie w drugim traktacie w Rutzelburgu w roku 1882. W latach 1868—1892 r. pierwszy Król zjednoczonej Winkulii w polityce wewnętrznej korony prowadził politykę gospodarczą opartą przede wszystkim o interwencjonizm i protekcjonizm. Kapitał bialeński, sarmacki i dreamlandzki w znacznym stopniu przyczynił się do przemiany Winkuli z kraju rolniczego w kraj uprzemysłowiony. Aby utrzymać państwo w jedności rząd winkulijski przeprowadził reformę administracyjną, w efekcie której rozbito dawne państwa takie jak Neb Tawi, Trigród czy Gruzja, a na ich miejsce wprowadzono oderwane od tradycji komitaty, czyniąc Winkulię państwem unitarystycznym. Wzmacniano antagonizmy między różnymi grupami ludności w celu osłabienia napięć separatystycznych dawnych rywali Hohenburgów. Na znaczeniu zyskały dawniej mało znaczące grupy etniczne (Czarnokrajestańczycy, Netopczycy, Siyahijczycy). Król nakazał przenieść siedzibę rządu i dworu do podbitego Kanugardu — wówczas jednego z największych ośrodków miejskich na kontynencie. Rozwiązany został paralment, a władza w coraz większym stopniu zaczęła zależeć od grupki arystokratów pod wodzą Króla. Stan ten jednak nie mógł trwać długo — w siłę rosły ruchy socjalistyczne, malało znaczenie tradycyjnej arystokracji nie umiejącej poradzić sobie w kapitalistycznych realiach. W 1879 zniesiono pańszczyzne, a 1881 odbyły się pierwsze od dwudziestu lat wybory do parlamentu. W 1884 uchwalono konstytucję czerwcową gwaranatującą obywatelom liczne swobody pomimo sprzeciwu Króla. W roku 1891 uchwalona ordynacja wyborcza przyczyniła się do powstania systemu dwupartyjnego — Partii Konserwatywnej (którego tradycje po dziś dzień kontynuuje Stronnictwo Polityki Realnej) i Wszechwinkulijkiej Partii Socjalistycznej. W ostatnich latach życia Król, zapadł na zdrowiu i ustanowił regentem swego syna, późniejszego Króla Winkuli Dagoberta II. Rządy Dagoberta II trwały blisko 35 lat (1892-1927) i był on ostatnim władcą Winkulii, do czasu przywrócenia monarchii w XXI wieku.
Zniesienie monarchii i początek Związku Winkulijskiego
W XIX większego znaczenia nabrały kwestie narodowościowe w całej Nordacie. Zarówno w Winkulii jak i w Batawii w siłę rosnąć zaczęły nowoczesne nacjonalizmy i kształtować się poczęła świadomość narodowa, a w tym także świadomość wspólnej, choć odległej przeszłości. Imperium Batawii równocześnie zaczęło rosnąć siłę w związku z wejściem w epokę przemysłową. Młode Państwo Batawskie dążyć zaczęło do rozszerzenia swojej strefy wpływów o tereny Sambanafryki oraz strategicznie ważny region półwyspu winkulijskiego. W związku z tymi czynnikami, popularność zyskały idee panbatawistyczne, czyli idea zjednoczenia wszystkich ludów Batawii i Winkulii w jednym państwie. Dzięki czemu państwo batawskiego zyskało pretekst do ingerowania w wewnętrzne sprawy winkulijskie, oraz do wasalizacji państw półwyspu. W 1927 roku ostatecznie udało się doprowadzić do upadku monarchii w Królestwie Winkulii w wyniku przewrotu tzw. czarnych pułkowników oraz proklamacji Związku Winkulijskiego, stanowiącej federację koloni batawskich na półwyspie. W 1990 roku doszło do wycofania się wojsk batawskich z obszaru półwyspu, w wyniku czego lokalne separatyzmy doprowadziły do likwidacji Związku Winkulijskiego i bałkanizacji obszaru. W 2016 roku Batawia na krótko odyzyskala kontrolę nad częścią swoich dawnych kolonii (Al-Aleman), po czym jednak opuściła region. W 2018 roku Szymon Uchastok przy użyciu części oddziałów wojskowych ponownie zunifikował region i przywrócił na mapę Nordaty Związek Winkulijski, tym razem jako niepodległe państwo.
Okres anarchii
W okresie pomiędzy przedinternetowym upadkiem państwa winkulijskiego, a jego faktycznym, internetowym powstaniem w 2018 r. na obszarze półwyspu winkulijskiego powstawały liczne państwa wirtualne wspomniane poniżej. Jedne upadały bardzo szybko jak np. Goruzja, Chersja czy Neb Tawi, a inne znacznie dłużej jak np. Santatnia i Burgia. Termin "okres anarchii" powstał w odpowiedzi na potrzebę pogodzenia winkulijskiej narracji historycznej z faktem istnienia na tym obszarze innych organizmów państwowych w przeszłości.
Historia najnowsza
Związek Winkulijski powstał 7 lutego 2018 roku, z pomysłu Szymona Uchastoka - byłego Prezydenta Batawii oraz II Rzeczpospolitej pochodzenia dreamlandzkiego. 11 lutego 2018 roku ogłoszono Akt Niepodległości Związku Winkulijskiego, a 13 lutego Dekret Najwyższy, który do ogłoszenia niepodległości miał unormować prawnie kraj. W kwietniu 2018 nowym Naczelnikiem został Aleksander van der Egval. Następnie kraj ten został podzielony pomiędzy UTN i Brodrię. Czołowi działacze ZW w tym Aleksander van der Egval udali się na emigrację do Królestwa Athos. 23 października 2018 r. Erik Otton von Hohenburg ogłosił secesje brodryjskiej części Winkuli i proklamował powstanie Wielkiego Księstwa Winkulii, którego też został Premierem. W styczniu 2019 roku WKW zostało włączone w skład Stanów Zjednoczonych Centrazji, które to zostały włączone do Federacji Nordackiej jako prowincja 5 kwietnia. SZC przyjęło nową nazwę Egvalland. 11 kwietnia do Egvallandu zostały przyłączone ziemię winkulijskie zajęte wcześniej przez UTN. Kraj rozwijał się stopniowo pod patronatem Federacji Nordackiej, aż w końcu stał się jedną z najaktywniejszych i najlepiej zorganizowanych prowincji kraju. Federacja Nordacka rozpadła się w skutek secesji Muratyki, a następnie także państwa Voxlandzko-Westlandzkiego. W tej sytuacji dwie ostatnie prowincje FN (Egvalland i Volkian) zdecydowały się rozwiązać Federacje Nordacką i powołać do życia Związek Winkulii i Volkianu, a ostatecznie po przewrocie dokonanym przez Artura Kardacza w Egvallandzie, Volkian zgodził się zostać włączony w skład Związku Winkulijskiego. W kwietniu 2021 roku doszło do przewrotu monarchistycznego w Związku Winkulijskim, który ustanowił kraj monarchią dziedziczną pod berłem rodu von Hohenburg.
Ustrój polityczny
Tradycja konstytucyjna
Pierwszym winkulijskim aktem prawa zasadniczego był Dekret Najwyższy wydany przez Naczelnika Państwa Szymona Uchastoka w dniu 13 lutego 2018 r. Dekret de iure obowiązywał aż do dnia 23 października tego roku, do czasu uchwalenia konstytucji Wielkiego Księstwa Winkulii. W czasach egvallandzkich, konstytucja zmieniała się wielokrotnie i wielokrotnie też była nowelizowana. Ostatecznie w dniu 23 kwietnia 2021 r. Stany Generalne uchwaliły Kartę Konstytucyjną, która wprowadziła min. monarchię dziedziczną.
Król
Monarcha jest głową państwa i najwyższym sędzią. Odpowiada za reprezentowanie kraju poza jego granicami, podpisuje ustawy, powołuje Ministra Stanu (premiera) oraz ministrów Rządu Królewskiego. Tron w Winkulii jest dziedziczny. Sukcesje do tronu ustala władca w drodze dekretu.
Minister Stanu i Rząd Królewski
Ministra Stanu powołuje Król na wniosek obywateli lub też z własnej inicjatywy. Kieruje on pracami Rządu Królewskiego i na jego wniosek JKM powołuje ministrów. Rząd Królewski jest aparatem organizacyjnym wspomagającym Króla w rządzeniu państwem.
Folkstag (Trybuna Ludowa)
Trybuna Ludowa, to winkulijski unikameralny parlament, w którego w skład wchodzą wszyscy obywatele państwa. Obradom Folkstagu przewodniczy Minister Stanu lub Król.
Trybunał królewski
Trybunał Królewski sprawuje w imieniu JKM władzę sądowniczą w Winkulii. Prezesa Trybunału Królewskiego wyznacza Król.
Partie polityczne
Winkulia w trakcie swego istnienia dorobiła się co najmniej kilku znaczących ugrupowań politycznych. Mimo to jednak ich działalność prowadzona jest w ograniczonym zakresie, z uwagi na niskie zainteresowanie społeczeństwa winkulijskiego działalnością polityczną w ramach zorganizowanych ugrupowań oraz z uwagi na długą tradycję demokracji bezpośredniej, w tym także pozaparlamentarnej. Mimo to winkulijskim partiom politycznym udało się przetrwać, jako pewna forma mikronacyjnego folkloru.
Pierwszą winkulijską partią polityczną, była Partia Narodzenia Winkulii, kierowana przez założyciela państwa - Szymona Uchastoka. Ugrupowanie to głosiło hasła populistyczne, narodowe i niepodległościowe. Ugrupowanie istniało krótko, a jego kres położyła ucieczka założyciela z kraju, oraz następnie delegalizacja przez rząd Aleksandra van der Egvala.
Najstarszą po dziś dzień działającą partią w Winkulii, jest Stronnictwo Polityki Realnej kierowanej przez Erika Ottona von Hohenburga. Została założona dnia 23 pazdziernika 2018 roku przez winkulijskich repatriantów wracających z Królestwa Athos. Wyznaje ona filozoficzny konserwatyzm ewolucyjny w kwestiach społeczno-rozwojowych. Popiera neutralność kraju w polityce zagranicznej i współprace nordacką, jednak sprzeciwia się rezygnacji z podmiotowości państwa. Popiera zachowanie własnej waluty, a także rozwój tożsamości regionalnych w tym ochronę dziedzictwa historycznego państw historycznych dawniej istniejących na terenie półwyspu winkulijskiego. Popiera także wzmocnienie pozycji Króla, ale z zachowaniem trójpodziału władzy i silnych wspólnot lokalnych
Folksbund jest drugą co do wielkości i aktywności partią polityczną Związku Winkulijskiego. Kierowany przez Mateusza Żmigrodzkiego, reprezentuje interesy antysystemowców oraz proletariatu.
Związek Prawicy jest kierowany przez Artura Kardacza.
Polityka zagraniczna
Związek Winkulijski zgodnie z Dekretem Królewskim w sprawie polityki zagranicznej Związku Winkulijskiego z dnia 5 stycznia 2022 roku, prowadzi niezależną, neutralną politykę zagraniczną względem wszystkich państw mikroświata oraz jest otwarty na rozwijanie relacji z wszystkimi istniejącymi krajami mikroświata. Dekret ten zniósł także podział na mikronacje uznawane i nieuznawane przez Związek Winkulijski, uznając każdą mikronację, która sama siebie uznaje za mikronacje oraz posiada terytorium na mapie mikroświata. Korona utrzymuje relacje dyplomatyczne z wieloma państwami mikroświata. Związek dba o poprawne relacje dyplomatyczne ze swymi sąsiadami na Nordacie, zwłaszcza z państawami z którymi posiada silne związki historyczne. W przeszłości Winkulia była inicjatorem wielu wydarzeń i inicjatyw na rzecz integracji nordackiej.
Siły Zbrojne
Winkulia dysponuje czterema rodzajami sił zbrojnych; siłami lądowymi, powietrznymi, siłami specjalnymi oraz marynarką wojenną. Za początek współczesnego wojska winkulijskiego uważa się siły zbrojne Wielkiego Księstwa Winkulijskiego w końcówce 2018 roku.
Armie regionalne
Folksguarde
Zostało powołane na mocy decyzji Aleksanda van der Egvala w 2018 roku i pełni od tego czasu funkcje zmilitaryzowanej policji i służby porządkowej. Nieliczne oddziały Folksguarde z uwagi na nieposiadanie w owym czasie przez Związek Winkulijski armii, brały udział w obronie kraju w czasie wojny winkulijsko-brodryjskiej w 2018 roku.
Kongsversaherheit
Kongsversaherheit jest organizacją mającą na celu zapewnienie bezpieczeństwa wewnętrznego poprzez neutralizowanie jednostek zagrażających stabilności państwa. Została powołana na mocy ustawy z dnia 16 kwietnia 2022 r, która nadaje KSV szerokie uprawnienia min. ma prawo tymczasowo aresztować każdą osobę przebywającą na terenie Związku Winkulijskiego, której nie obejmuje immunitet dyplomatyczny, prawo działać poza granicami Związku Winkulijskiego, jeżeli Król lub osoba pełniąca obowiązki Króla uzna to za konieczne działanie mające na celu ochronę państwa oraz ma prawo zarekwirować własność prywatną osoby podejrzanej jeżeli taka konieczność zostanie uznana za niezbędną dla utrzymania bezpieczeństwa i wydawać wyroki w trybie przyspieszonym.
Podział administracyjny i geografia
Podział administracyjny (stan na dzień 26. 08. 2022 r.)
- Albion
- Królewskie Dominium Lehsbergii i Trintzu
- Volkian (obok Winkulii uznawany za odrębny kraj koronny)
- Osaczesko
- Winewa
- Norington
- Zanahoria
- Nowa Winkulia
Wszystkie z wyżej wymienionych jednostek stanowią jeden kraj koronny - Winkulię, która razem z Volkianem stanowi Związek Winkulijski.
Krainy historyczne
Państwa lub regiony, które istniały na terenach Związku Winkulijskiego przed jego powstaniem to m.in.:
- Faraonat Neb Tawi
- Azymutia
- Santania i Burgia
- Izboria
- Ramandia
- Federacja Czarnego Kraju
- [[Przeglądowa_lista_państw_i_terytoriów_mikroświata#Saaracenna_.28Neb_Tawi.29]Saaracenna]]
- Goruzja
- Imperium Chersyjskie
- Al-Aleman
- Siedmiogród
- Nowa Hirshbergia
Innymi regionami historycznymi powstałymi już w czasach Związku Winkulijskiego (nie będącymi jednocześnie odrębną jednostką administracyjną) są:
Ukształtowanie terenu
Demografia
Mniejszości narodowe i etniczne
Winkulia z uwagi na swoją historię i położenie jest państwem wielokulturowym i wieloetnicznym. Z wyjątkiem Winkulijczyków na obszarze Związku Winkulijskiego mieszkają także przedstawiciele narodowości państw sąsiednich, historycznych, a także państw niedawno przyłączonych do Związku Winkulijskiego jak np. Volkiańczycy.
Miasta Winkulii
W Winkulii znajduje się od 50 do 100 miast we wszystkich regionach kraju, łącznie z miastami będącymi pozostałościami po państwach historycznych. Największym winkulijskim miastem i aglomeracją jest Krasnodarsk. Drugą co do wielkości metropolią w Związku Winkulijskim jest Królewskie Stołeczne Miasto Kanugard, a trzecią Jugowice - dawna stolica Federacji Nordackiej.
| herb | nazwa miasta | region | liczba ludności (w tyś miesz.) |
|---|---|---|---|
| Krasnodarsk | Volkian | 1100 | |
 |
Kanugard | Albion | 900 |
| Jugowice | Nowa Winkulia | 800 | |
| Rutzelburg | Osaczesko | 605 | |
| Zanahoria | Zanahoria | 580 | |
| Desova | Zanahoria | 560 | |
| Burgiograd | Osaczesko | 476 | |
| Emunik | Nowa Winkulia | 300 | |
| Mryńsk | Osaczesko | 201 | |
| Winkowo | Winewa | 132 |
Diaspora Winkulijska
Winkulijczycy są oficjalnie uznawaną mniejszością narodową w Westlandzie, gdzie posiadają własny region autonomiczny na obszarach, które dawniej wchodziły w skład Związku Winkulijskiego. Ponadto pewna niewielka liczba Winkulijczyków zamieszkuje pozostałe kraje Nordaty. W czasach po upadku rządu Aleksandra van der Egvala i przed powstaniem Wielkiego Księstwa Winkulii, wielu Winkulijczyków wyemigrowało do Athos, w tym także elity kraju. Obecnie obserwuje się zjawisko powrotu znacznej części repatriantów z państw ościennych. Stosunkowo popularnym kierunkiem emigracji zarobkowej Winkulijczyków jest Księstwo Sarmacji.
- Zobacz też: Winkulijski Okręg Autonomiczny
Wyznania religijne
Związek Winkulijski pod względem struktury wyznaniowej jest państwem multireligijnym. Jest to bezpośrednio związane z wielonarodowym i wieloetnicznym charakterem naszego kraju, który to jest zamieszkiwany przez kilkanaście grup narodowościowych, zapewne dwa razy więcej grup etnicznych oraz mnóstwo różnych wariacji, będących mieszankami cech charakterystycznych dla różnych grup narodowo-etnicznych.
Zdecydowana większość Winkulijczyków (78,5%) przynależy do wyznań chrześcijańskich - Apostolskiego Kościoła Winkulijskiego (36%), Kościoła Winkulii (34%) oraz do Kościoła Rotriokatolickiego (8,5%), które to jednak są znacząco od siebie różne.
Dwa pierwsze - AKW i KW - reprezentują nurt tzw. winkuliokatolicyzmu. Są to wyznania, które swe istnienie wywodzą od misji rotriokatolickich, które to jednak z czasem zerwały łączność ze Stolicą Patriarszą i ustanowiły własną hierarchię. Katolicyzm winkulijski uznaje, iż Kościół musi być podporządkowany aparatowi państwowemu. Nie oznacza to, iż ma być on narzędziem rządzących; po prostu Kościół ma zajmować się kwestiami moralnymi i wiary, nie zaś polityką i nie powinien on dążyć do tworzenia własnych struktur quasi-państwowych. To właśnie dlatego często w retoryce winkuliokatolickiej Rotria nazywana jest "nowotworem na ciele chrystusowym". Ponadto wyznanie to odrzuca dogmat o nieomylności Patriarchy - który określa "ukrytym satanizmem" - oraz posłuszeństwo względem hierarchów kościelnych i głosi konieczność ciągłego dialogu i reformowania wyznania, przy jednoczesnym zachowaniu najważniejszych dogmatów wiary. Za rządów Aleksandra van der Egvala (z jego osobistej inspiracji i prowadzonych przez niego działań agenturalnych) w ramach nurtu winkuliokatolicyzmu doszło do rozłamu na nurt konserwatywny, reprezentowany przez AKW, który sprzeciwia się liberalizacji życia społecznego i obstaje za sprawowaniem liturgii w rycie starowinkulijskim, oraz na KW, który jest bardziej liberalny światopoglądowo i obstaje za rozluźnieniem liturgiczym. W ostatnim czasie wszelkie konflikty miedzy AKW a KW zanikają, a obydwa wyznania na podstawie Deklaracji o jedności katolicyzmu winkulijskiego, uznają siebie wzajemnie za prawowitych przedstawicieli tegoż nurtu.
Z kolei warto poruszyć kwestię mających przez wieki w Winkulii prześladowań rotriokatolików, którzy to - z powodów twierdzeń hierarchii winkuliokatolickiej - uważani byli za heretyków doświadczali wielu szykan i prześladowań ze strony zwyczajnych obywateli Winkulii. Szczyt tychże prześladowań przypada na okres rządów wspomnianego już tutaj AvdE, który ogłosił rotriokatolików wrogiem narodu winkulijskiego i doprowadzał do rywalizacji pomiędzy AKW i KW o to, kto bardziej surowe represje będzie stosował. Na szczęście, represje stopniowo zaczęły wygasać po upadku Egvala, aż w końcu w czasach obecnych za rządów Ministra Stanu E. O. von Hohenburga wprowadzono prawo chroniące katolików rotryjskich przed prześladowaniem. Wciąż jednak Winkulia nie zawarła w tej sprawie żadnego porozumienia ze Stolicą Patriarszą - i na chwilę obecną nie ma ku temu żadnych okoliczności sprzyjających.
Innym znaczącym wyznaniem jest Osacyzm (9,5%). Piąte miejsce zajmuje islam (7%), który pojawił się na terenach współczesnej Winkulii wraz z bialeńskimi kupcami. Obecnie najwięcej wyznawców znajduje się na terenach Siyah oraz w Kanugardzie. Islam występujący w naszym kraju jest odmiany sunnickiej i jest znacząco liberalny jeśli chodzi o podejście do prawa szariatu, czy też o przestrzeganie wszelkich nakazów wiary. Często spotykane jest wśród winkulijskich muzułmanów praktykowanie modlitwy tylko dwa-trzy razy dziennie, czy też naruszanie zakazu spożywania alkoholu, a także nie trzymanie się zasad hallal. Muzułmanie w ZW zorganizowani są w lokalne gminy wyznaniowe; w przeszłości podejmowano kilka razy inicjatywę stworzenie centralnego zarządu wiary mahometańskiej, jednak za każdym razem były one bezskuteczne. Wśród innych religii należy wymień religie plemienne, latereizm, nowe ruchy religijne, a także egvalizm.[2]
Gospodarka
Związek Winkulijski jest pod względem wielkości PKB (równą 316 517 603 wirtualnych dolarów) drugą po Muratyce największą gospodarką Nordaty oraz piątą gospodarką mikroświata, według danych Leockiego Instytutu Statystyk Międzynarodowych (stan na 27.08.2022)[3] W czasach Federacji Nordackiej ziemie winkulijskie uchodziły za najlepiej zorganizowane pod względem gospodarczym. Winkulia jest społeczną gospodarką rynkową. W tworzeniu winkulijskiej gospodarki dużą role odgrywa wciąż sektor państwowy oraz współpraca rządu i prywatnej przedsiębiorczości. Obecnie z uwagi na fakt, że Winkulia jest pośrednio kontynuatorem życia gospodarczego Federacji Nordackiej, walutą obowiązującą w państwie jest Ren. W przeszłości używano także marki egvallandzkiej oraz astra winkulijskiego. W ostatnich latach gospodarka winkulijska wkroczyła w okres gwałtownej prosperity z uwagi na stabilizacje sytuacji politycznej w kraju oraz otwarcie na handel międzynarodowy.
Albion jest głównym ośrodkiem przemysłu ciężkiego oraz wydobywczego. Ogromne okręgi wydobywcze (głównie Hez-Hezorn) i przemysłowe (niedaleko Vihres) zapewniają Winkulii towary i surowce. Lwią część stanowią również pola ropy naftowej (południowa część dzlienicy), firma Albion Oil zajmuję się wydobyciem i dystrybucją paliw na całą Winkulię a jej udział w krajowym rynku jest bardzo duży. Niewielką część, lecz pokrywającą wszelkie potrzeby, zajmuję rolnictwo opierające się na plantacjach. Mówiąc o gospodarce tej dzielnicy warto poruszyć kwestię Ligi Morskiej i Kolonialnej. To ona kontroluje większość plantacji oraz kopalń w swoich koloniach. Ponadto Liga posiada wiele znaczących firm (Stocznia Werft, Red Star Car Corporation itp.)
Wielkie Księstwo Osaczesko
Charakteryzuję się dobrze rozwiniętym sektorem rybołówstwa, bankowości oraz turystyki. Niestety tego samego nie można powiedzieć o rolnictwie które wręcz nie istnieje. Warto zaznaczyć również obecność przemysłu wydobywczego w okolicach Al-Aleman oraz firm produkujących fotowoltaikę i ceramikę w zachodniej części kraju. Takie przedsiębiorstwa jak TeleOs (właściciel portalu społecznościowego Witter) oraz Bank Osaczeski stanowią o sile lokalnej gospodarki. Osaczesko aspiruje również do miana "siedziby" wielu firm z nowoczesną i innowacyjną technologią. Winkulijska Dolina Spinotroniczna (na północy) jest miejscem dla takich firm jak Zukunft maschine (sektor zbrojeniowy).
Zanahoria
Gospodarka oparta głównie na rolnictwie i turystyce. Niewielką część stanowi przemysł i sektor usług. W Zanahorii uprawia się głównie marchew, zboża oraz rośliny oleiste. Za sprawą żyznej gleby bardzo dobrze rozwinęło się sadownictwo.
Nowa Winkulia
Nowa Winkulia niestety charakteryzuję się niskim rozwojem gospodarczym. W tej dzielnicy dominuję głównie rolnictwo (plantacje trzciny cukrowej, kauczuku i innych roślin tropikalnych) oraz rybołówstwo. Przemysł występuję na niewielką skalę i opiera się na małych zakładach przetwórstwa żywności. Wyjątek stanowi dobrze rozwinięty przemysł ślusarski w Ramandii (Lotaryngia). Sektor usług również nie ma się czym pochwalić. Zbiera się na niego wiele branż handlowych oraz usługi transportu. Mimo to ten sektor nie stanowi o sile lokalnej gospodarki. Światełkiem w tunelu są odkryte niedawno złoża gazu ziemnego i ropy naftowej.
Volkian
Oparta na rolnictwie i leśnictwie (głównie w rejonach obwodu sarjeńskiego i krasnodarskiegoa), przemyśle wydobywczym i przemysłowym (obwód stołocki) oraz na turystyce w San Escobarsku. W Volkianie działa wiele państwowych przedsiębiorstw, przedsiębiorstw publicznych oraz spółdzielni. Niektóre z firm posiadają monopol na świadczenie usług bądź handel towarami. W Volkianie znajdują się również Związkowe Zakłady Zbrojeniowe, największe przedsiębiorstwo znajdujące się w sektorze zbrojeniowym.
Winewa
Głównie oparta na rybołówstwie, uprawie warzyw, owoców oraz słynnej konopii winewskiej. Na wyspie działa firma Trans-Mag zajmująca się budową dróg i składowaniem towarów[4]
Transport
Oświata i nauka
W kraju działają dwie uczelnie wyższe należące do międzymikronacyjnej Ligi Bluszczowej. Są to Królewski Uniwersytet Winkulijski im. Konstandinosa Karadzeferisa w Kanugardzie oraz Krasnodarski Uniwersytet Państwowy im. Słomkova - Pomnik Potęgi Volkiańskiej Nauki i Zjednoczenia Narodowego. Ponadto w sferze narracyjnej funkcjonuje Uniwersytet w Rutzelburgu, który w założeniu jest uczelnią przeznaczoną dla studentów wywodzących się z biedniejszych regionów kraju.
Kultura
Język winkulijski
Języki używane i uznawane na poziomie federalnym
Literatura winkulijska
Winkulijska literatura jest stosunkowo bogata, pomimo krótkich tradycji. Dużą popularnością cieszy się w Winkulii poezja i literatura piękna. Do najistotniejszych twórców współczesnych zaliczają się Erik Otton von von Hohenburg, Mateusz Żmigrodzki i Fazil Emre. W 2021 r. nakładem Biblioteki Narodowej im. Johannesa Gebera ukazała się Antologia poezji winkulijskiej z lat 2018-2020.[5] Proza również jest obecna w literaturze winkulijskiej. Są to głownie legendy i podania ludowe, nie brakuje jednak dzieł bardziej ambitnych - poruszających kwestie winkulijskiego kolonializmu czy też skomplikowaną historie i kryzys tożsamości wielonarodowościowego, zregionalizowanego państwa. Winkulijską epopeją narodową jest Epos o dywanie.
Filozofia
Filozofia winkulijska podbnie jak i literatura czy kultura kształtowała się w środowiskach emigracyjnych w Athos, często pod wpływem wzorców z bardziej rozwiniętych państw mikroświata. Niemniej jednak winkulijska myśl filozoficzna miała swój wkład w rozwój mikroświatowej mikrofilozofii, poprzez Krytykę Immamentalizmu państwa wirtualnego wygłoszoną na Uniwersytecie Królewskim w Dreampolis, oraz przez nurt filozoficzny antyparaletonizmu stworzony przez (przedwirtualnego) athosańskiego filozofa Konstandinosa Karadzeferisa, zwanego również ojcem filozofii winkulijskiej.
Imprezy, święta oraz tradycje
Winkulia znana jest z wielu imprez i inicjatyw o zasięgu międzynarodowym. Do najbardziej znanych imprez zalicza się Goruzyjskie Święto Wina oraz Targi Regionalne. Co roku w nocy z 30 listopada na 1 grudnia w Winkulii obchodzony jest Rävallfröd, który jest pozostałością po czasach pogańskich. Innymi znanymi inicjatywami są chociażby festiwal folkorystyczny w Korundii. Winkulia była także jednym z organizatorów jednej z edycji Nordawizji, a z Volkianu pochodziła inicjatywa jej powstania.
| Święto państwowe | data |
|---|---|
| Dzień Niepodległości | 7 lutego |
| Dzień Zjednoczenia | 11 kwietnia |
| Rocznica powstania Volkianu | 12 kwietnia |
| Goruzyjskie Święto Wina | 5 października |
| Powstanie Wielkiego Księstwa Winkulii | 23 października |
| Rävallfröd | 30 listopada/1 grudnia |
Sztuki plastyczne
W kraju działa wiele galerii sztuki współczesnej. Do najbardziej znanych wystaw należą te organizowane przez Galerię Sztuki w Bordo, oraz Muzeum szyderstwa im. Tymoteusza Piechoty w Rutzelburgu, posiadający jedną z najliczniejszych kolekcji karykatur i obrazków satyrycznych. Sztuka współczesna cieszy się także znacznym poważaniem w Socjalistycznej Republice Volkianu.
Środki masowego przekazu
Telewizja
Jedynym winkulijskim nadawcą telewizyjnym jest winkulijska telewizja publiczna TVW.
Prasa
Prasa stanowi obecnie jedno z głównych mediów w kraju. Największą winkulijską redakcją jest założony w 2020 r. centrowy nieregularnik publicystyczno-informacyjny Voog Winkuliersdeg z siedzibą w Vihres, będący medium o zasięgu międzynarodowym. W czasach Federacji Nordackiej znanym szerzej w mikroświecie tytułem prasowym był volkiański satyryczny magazyn No Nie! Ponadto na rynku mediów lokalnych działają liczne tytuły lokalne takie jak Gazeta Bantustańska czy Gazeta Albiońska.
Radio
W kraju działa publiczna rozgłośnia radiowa - Radio Winkulia. Regionalnie działają też radia muzyczne prowadzone na serwisie Tuba.pl takie jak Radio Osaczesko czy Centrowice.
Kuchnia
Kuchnia winkulijska to zróżnicowana i bogata tradycja kulinarna, odzwierciedlająca historię i kulturę poszczególnych regionów.
Kuchnia Zanahoryjska: Słynie z wykorzystania marchwi jako głównego składnika, szczególnie w pierogach z chrzanem i czosnkiem, które można podawać z sosem pieczeniowym. Ciasto marchewkowe, przygotowywane według tradycyjnej receptury, to kolejny ceniony specjał, występujący także w wersji z czekoladą i lukrem. Zanahoria kultywuje tradycję wypiekania ciast i przygotowywania potraw z miejscowych składników, co czyni jej kuchnię prostą, lecz charakterystyczną.
Kuchnia Volkiańska: Znana z wyjątkowych nalewek, takich jak malinówka i mirabelkówka, które są ręcznie przygotowywane przez lokalne gospodynie. Volkian wprowadza także mocniejsze trunki, w tym narodowy spirytus z Krasnodarska, znany ze swojej intensywności. Region ten słynie również z innowacyjnych potraw mięsnych i ziołowych naparów, które czerpią z bogactwa lokalnych lasów i łąk.
Kuchnia Osaczeska: Charakteryzuje się odważnymi smakami, takimi jak pierogi nadziewane pastą z dżdżownic, pieczony psi odbyt z jajami czy smażone karaluchy w czekoladzie. Te specjały mają swoje korzenie w lokalnych tradycjach i legendach, np. psi odbyt był ulubioną potrawą władcy Muratyki. Osaczeska kuchnia stawia na eksperymenty i oryginalność, często sięgając po składniki, które w innych regionach byłyby nieoczywiste.
Kuchnia Albionu: Silnie związana z historią regionu, odzwierciedla dawne zwyczaje rycerskie i okres wielkiej rewolucji przemysłowej. Sarnina pieczona w winie nawiązuje do tradycji rycerskich i kultury średniowiecznej, podczas gdy gulasz z dzika jest prostą, lecz pożywną potrawą dostępną dla wszystkich. Zupa cebulowa, popularna w okresie industrialnym, zapewniała siłę robotnikom fabryk. Kotlety rybne z zachodnich rejonów Albionu symbolizują rozwiniętą tradycję rybołówstwa, będąc częścią codziennej diety mieszkańców.
Sport
Narodowym sportem w Związku Winkulijskim jest piłka nożna. Dużą popularnością cieszą się także wyścigi konne (szczególnie w Zanahorii), polowania w Rostonii, gra w statki, szachy oraz gry karciane. W Albionie działa Amatorska Mini Liga Wyścigowa Albionu, która organizuje Mistrzostwa Winkulii Grand Tour im. Artura Kardacza.
