Havelock Jaskoviakus

Havelock Jaskoviakus
Premier Eskwilinii
Okres urzędowania	od 7 marca 2011 do 20 października 2011
Przynależność polityczna	Stronnictwo Narodowe Rzeczypospolitej
Poprzednik	Marcin Wilczyński
Następca	Aureliusz Łuczak
Prezydent Eskwilinii
Przynależność polityczna	bezpartyjny
Okres urzędowania	od 13 czerwca 2012
Poprzednik	Adam Zygmunciak
Przewodniczący Rady Narodowej
Przynależność polityczna	Stronnictwo Narodowo-Liberalne
Okres urzędowania	od maj 2010 do lipiec 2010
Poprzednik	Aureliusz Łuczak
Następca	Aureliusz Łuczak
Prezes SNR
Okres urzędowania	od 20 września 2011 do 28 października 2011
Poprzednik	Ursus A. Prystor
Następca	partia rozwiązana

Havelock Jaskoviakus Anonimus (v-urodzony w kwietniu 2009 roku) - eskwiliński dyplomata, polityk i działacz społeczny. Kapitan eskwilińskiej Marynarki Wojennej w stanie spoczynku, były dowódca okrętu "Sęp". Współtwórca Stronnictwa Narodowo-Liberalnego, rozwiązanego w listopadzie 2010 roku. Współodpowiedzialny za kryzys państwowości eskwilińskiej w wakacje '09 i zamach stanu w 2012. Od maja 2011 wiceprezes SNR, w okresie czerwiec-wrzesień tego roku p.o. prezesa, a od 20 września do jej rozwiązania prezes partii. Premier (marzec-październik 2011), a później prezydent Eskwilinii (od czerwca 2012).

Przedinternetowa historia postaci

Urodzony 28 lutego 1986 roku na terenie nieistniejącego już państwa - Republiki Ispalii - Jaskoviakus pochodził z biedniejszych warstw społeczeństwa. Był "dzieckiem ulicy", wiodącym żywot hippisa. Kiedy 22 maja 2009 roku Rzeczpospolita Eskwilińska proklamowała niepodległość od Ispalii, Jaskoviakus powziął zamiar przeniesienia się na Eskwilinię. Udało mu się to po niemal roku - w kwietniu 2010 roku wylądował w Port Eagle, niewielkim mieście na północy Eskwilinii. Szybko uzyskał obywatelstwo nowego państwa i wstąpił do wciąż organizujących się Sił Zbrojnych, do Marynarki Wojennej. W sobie tylko znany sposób uzyskał dowództwo nad trałowcem "Sęp" i jego kilkudziesięcioosobową załogą.

Początki

23. kwietnia otrzymał z rąk prezydenta Adama Zygmunciaka eskwilińskie obywatelstwo. Maximillian von Wereman, szef Sztabu Generalnego, przyjął go do służby w stopniu podporucznika i powierzył dowództwo okrętem. W następnych dniach marynarka i wojska lądowe prowadziły na eskwilińskim forum akcję odparcia ispalskich dywersantów, którzy wylądowali na wschdonim wybrzeżu Wyspy. Za sprawne dowodzenie i zaangażowanie Jaskoviakus otrzymał awans na kapitana. Następnie odszedł ze służby, aby objąć mandat posła do Rady Narodowej IV kadencji.

Minister Spraw Zagranicznych

W owym czasie Jaskoviakus był szefem Stronnictwa Narodowo - Liberalnego i jedynym posłem SN-L. Korzystny układ sił w Radzie Narodowej (1 poseł SN-L, 2 posłów EPD, 2 posłów PL) sprawił, że Jaskoviakus zawiązał koalicję z demokratami, obejmując stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych w Radzie Rządowej Marcina Wilczyńskiego oraz Przewodniczącego Rady Narodowej.

Eskwilinia istniała wówczas rok i była stowarzyszonym członkiem OPM, ale nie nawiązała żadnych oficjalnych kontaktów dyplomatycznych (sic!). MSZ pod zarządem Jaskoviakusa stworzył od podstaw eskwilińską politykę zagraniczną i wyprowadził kraj z izolacji.

Na początku lipca '10 prezydent RE rozwiązał Radę Narodową. Powodem było niedopatrzenie Jaskoviakusa, w wyniku którego parlament nie zdołał w konstytucyjnym terminie uchwalić budżetu.

Rozpisane wybory nie odbyły się, z powodu v-śmierci Krajowej Komisarz Wyborczej. Prezydent udał się na urlop, a nad Państwem zawisła groźba anarchii. Aby temu zapobiec, Jaskoviakus stanął na czele powołanego przez siebie Komitetu Ocalenia Rzeczypospolitej. Dzięki temu Rzplita bezpiecznie przetrwała do czasu kolejnych wyborów do Rady Narodowej.

Na początku 2011 dołączył do partii Stronnictwo Narodowe Rzeczypospolitej.

Premier Eskwilinii

Po wyborach w lutym 2011, SNR zostało koalicjantem zwycięskiego EPD. W wyniku kalkulacji powyborczych, Jaskoviakus na początku marca objął funkcję premiera w tzw. Rządzie Jedności Narodowej.

Za sprawą jego oraz jego partii powstało Ministerstwo Kultury, nad którym premier sam sprawował pieczę. W maju został wiceprezesem partii, a po wyborze na prezydenta dotychczasowego przywódcy narodowców - Ursusa Prystora - został p.o. prezesa.

W czerwcu 2011 oficjalnie ogłosił zamiar podania się do dymisji. Pozostając formalnym szefem rządu swoje kompetencje przekazał wicepremierowi Filipowi Velickiemu.

Podczas stanu wyjątkowego w Kolegium Narodowym sprawował funkcję sekretarza ds. wewnętrznych i wojskowości. We wrześniu został oficjalnie, na Kongresie SNR wybrany prezesem partii.

Po zażegnaniu kryzysu, odbyły się wybory parlamentarne w których Jaskoviakus został wybrany posłem. Został zgłoszony jako kandydat na szefa rządu. Mimo poparcia prezydenta Prystora i większości parlamentarnej, przez wewnątrzpartyjne konflikty w Stronnictwie Narodowym, jego kandydatura przepadła na rzecz prezesa Sądu Najwyższego i byłego prezydenta Aureliusza Łuczaka, który został nowym premierem.

Wkrótce, w październiku tego samego roku, przeważającym poparciem członków Kongresu, na wniosek Jaskoviakusa, partia została rozwiązana, sam zaś były premier wycofał się z działalności politycznej.

Działalność publiczna

Jego ostatnią aktywnością polityczną na długi czas był start w wyborach prezydenckich pod koniec 2011 roku. Sondaże były dla byłego premiera bezlitosne, nie dawano mu żadnych szans w starciu z byłym prezydentem Adamem Zygmunciakiem pragnącym powrócić na urząd po kadencji przerwy. Nieoczekiwanie jednak Jaskoviakus pokonał de Sigmunda. Ostatecznie jednak, po licznych, burzliwych protestach, z powodu niedopatrzeń popełnionych przez Krajowego Komisarza Wyborczego Sąd Najwyższy unieważnił wybory, odbierając Jaskoviakusowi zwycięstwo. Zrezygnował on ze startu w ponownej elekcji, w której wkrótce zwyciężył jego rywal.

Jaskoviakus przeszedł na pozycję komentatora i obserwatora politycznego, pozostając w twardej opozycji wobec ekipy rządzącej. Udzielał się również na polu dyplomacji, podróżując po v-świecie i obejmując placówki w kilku państwach.

Sformułował on również nowy podział eskwilińskiej sceny politycznej, zastępując tym samym klasyczną klasyfikację lewica-prawica. Na stałe do eskwilińskiego języka politycznego weszły pojęcia awersu (obozu dążącego do gruntownych zmian w państwie) oraz rewersu (obozu broniącego dotychczasowego porządku politycznego).

W czasie przerwy w działalności politycznej byłego premiera nieznani sprawcy doprowadzili do zamachu stanu, potocznie nazwanego "rokoszem". Jaskoviakus szybko trafił do grona głównych podejrzanych w śledztwie. Niedługo później został jednak wybrany księciem-gubernatorem Osterii, terytorium zamorskiego Rzeczypospolitej.

Były premier powrócił definitywnie do państwowego życia politycznego deklarując swój start w wyborach prezydenckich w maju 2012. Tym samym doszło do starcia dwóch gigantów eskwilińskiej polityki, bowiem jedynym kontrkandydatem Jaskoviakusa został kilkukrotny premier Marcin Wilczyński, wspierany przez Partię Demokratyczną. Jaskoviakusowi poparcia udzieliła młoda Partia Pracy Raula Hugo. Kampania była zacięta, sondaże były jednak przychylne de Wilczyno i obozowi rewersu, przezeń reprezentowanemu.

Zaskoczeniem okazał się wynik wyborów. Z powodu niskiej frekwencji Jaskoviakus pokonał premiera de Wilczyno przygniatającym poparciem. Wybór przywódcy opozycji na Prezydenta Rzeczypospolitej uważa się za nowe otwarcie w eskwilińskiej polityce.

Prezydent Eskwilinii

Niedługo po ogłoszeniu wyniku wyborów, sędzia Filip Velicky zwołał rozprawę w sprawie rokoszu, w której prezydent-elekt był głównym oskarżonym. Jaskoviakus przyznał się do tego, iż rzeczywiście stanął na czele rokoszan, jednakże bronił się argumentami, iż dokonał zamachu stanu w celu "dania Eskwilinii bodźca do działania", sam rokosz nie wyrządził krajowi większych szkód, zaś sprawca później osobiście zajął się usuwaniami szkód jakie państwu rokosz wyrządził. Ostatecznie jego wyrok został złagodzony, w wyniku czego Jaskoviakus poniósł karę 3000 auro grzywny.

Na Prezydenta Rzeczypospolitej został zaprzysiężony 13 czerwca 2012 roku przed Radą Narodową. Mimo zrzeknięcia się wszystkich dotychczasowych funkcji, zachował on stanowisko księcia-gubernatora Osterii.

Odznaczenia

• Order cyrkla I klasy

• Krzyż Wojenny VIII klasy

• Order Weerlandu III klasy