Nowa Micropedia jest jeszcze w fazie beta. W razie problemów, napisz maila na pomoc@wiki.mikronacje.info albo zgłoś go na kanale na Mikronacyjnym Discordzie!
Lazarus
| Lazarus | ||
| Kraj zamieszkania | Sarmacja | |
| Funkcje publiczne | Książę Sarmacji | |
| Tytuł honorowy | Jego Książęca Wysokość | |
| Znany również jako | ||
Lazarus. Urodził się w roku 1642 w licznej rodzinie kasztelana zamku w Gniewie, Marcusa, jako jego najstarszy syn. Po śmierci ojca w roku 1667 objął kasztelanię jako najmłodszy w historii państwa, miał bowiem zaledwie 25 lat. Od samego początku Lazarus był żądny władzy. Korzystając ze swoich wpływów i majątku wpędził w długi wojewodę gniewskiego, Zbigniewa z Gniewu, wykorzystując go do swoich celów.
W zamian za obietnicę umorzenia części długów zobowiązał Zbigniewa[ do wpłynięcia na ówczesnego księcia, Leszka Czerwonego, aby ten powołał Lazarusa na najwyższy urząd w państwie. Zbigniew z Gniewu dotrzymał obietnicy. Po wielu staraniach i wspólnych polowaniach, Leszek Czerwony obiecał Zbigniewowi, iż Lazarus otrzyma wielką pieczęć księstwa. Nastąpiło to w roku 1684.
Rok później, korzystając z upojenia alkoholowego Leszka Czerwonego, Lazarus podsunął mu do podpisu wyrok, skazujący Zbigniewa z Gniewu na ścięcie za zdradę państwa. Wyrok został wykonany natychmiast. W ten sposób Lazarus pozbył się jedynej osoby, która mogła mu zaszkodzić.
Przez najbliższe lata, dzięki zorganizowanej przez siebie siatce szpiegów oraz majątkowi podporządkował sobie możnych. Część z nich popierała Lazarusa ze względu na pieniądze, jakie byli mu winni, część w obawie o to, aby ich tajemnice nie ujrzały światła dziennego. Książę Leszek Czerwony stał się marionetką w rękach kanclerza.
Taki stan rzeczy trwał do roku 1701, kiedy w otoczeniu Leszka Czerwonego pojawił się jezuita z Furlandii, Bernard de Oeuf. Przekonał on Leszka, iż powinien on wziąć sprawy państwa w swoje ręce i odprawić Lazarusa. Leszek zwołał na dzień 1 maja 1701 r. wiec możnych i ogłosił im swoją decyzję. Tego samego dnia wieczorem został brutalnie zasztyletowany, a władzę przejął przy wsparciu możnych Lazarus. Bernard de Oeuf został powieszony na murach zamku trzyczaszkowskiego.
Podczas pierwszego roku swojej władzy Lazarus całkowicie zreorganizował armię, tworząc z niej nowoczesną maszynę do walki. Nałożył na ludność specjalne podatki, dzięki czemu był w stanie wystawić armię liczącą 50.000 żołnierzy, z którą liczyły się wszystkie okoliczne państwa, najbardziej zaś państwo Brzetysława, objemujące północną część Sarmacji.
W roku 1702 Lazarus wypowiedział wojnę Brzetysławowi. W ciągu kilkunastu miesięcy chorągwie trzyczaszkowskie podbiły całe terytorium państwa Brzetysława, za wyjątkiem Grodziska, który stawiał opór. Atakujące wojska kanclerza Lazarusa przeciągnęły przez Zatokę Północną żelazny łańcuch, aby uniemożliwić broniącemu się miastu uzupełnienie zapasów. Przez cały okres oblężenia miasto było wielokrotnie szturmowane, a huk artylerii nie umilkł nawet na jeden dzień. Wreszcie, w Wielkanoc roku 1704 wycieńczony Grodzisk poddał się najeźdźcy.
Brzetysław został pojmany przez wojska trzyczaszkowskie, udał się następnie na emigrację, zrzekając się tytułu i praw do niego dla siebie i swoich potomków na rzecz Lazarusa. Kanclerz, który rządził już całą Sarmacją, postanowił nazwać wyspę od swego imienia - Lazarią, oraz ogłosił się w asyście biskupa trzyczaszkowskiego "królem w Lazarii". Miał wtedy 62 lata.
Lazarus zmarł w wieku 73 lat, pozostawiając po sobie Sarmację zjednoczoną pod panowaniem jednego państwa. Nie miał potomków, więc po jego śmierci wojewodowie, chcący za wszelką cenę nie dopuścić do wojny domowej, postanowili podzielić się władzą. Każdy z nich pozostał przy swoich dotychczasowych dobrach, uzyskując także nowe, zdobyte na północy. Postanowili, iż odtąd monarchę będą wybierać jednomyślnie oni. Pierwszym monarchą elekcyjnym w państwie trzyczaskowskim został dowódca podczas oblężenia Grodziska, wojewoda troicki Zenon.
